Τώρα «στοίχειωσε» κι ο Εργοτέλης; Οχι άλλο ρετρό! (Sportday / Ελευθεράτος)

Αληθεια, διαβάζατε «Αστερίξ»; Αν ναι, σίγουρα θυμάστε την «κλασική» εμμονή των Γαλατών: με απύθμενο πείσμα -αλλά ελάχιστη πειστικότητα- ισχυρίζονταν ότι δεν γνώριζαν τίποτε για την Αλεσία και την ομώνυμη μάχη (52 π.Χ). Βλέπετε, εκεί οι Ρωμαίοι τους είχαν κατατροπώσει.

Εξηγήσιμη η προσποιητή «άγνοιά» τους. Ανεξήγητο θα ήταν ένα άλλο, «σουρεαλιστικό» σενάριο: σκεφθείτε τους Γαλάτες να μιλούν στους ξένους για τη μισοξεχασμένη Αλεσία δίχως αφορμή. Χωρίς κανείς να τους ρωτήσει. Φανταστείτε τους να συζητούν για αυτήν παντού και πάντα - κι όχι μόνο στα επιτελεία των μελετητών της πολεμικής ιστορίας.

Και να λενε τι; Να απαριθμούν δικούς τους μαχητές που «λάκισαν». Να παραπονιούνται ότι στην τρισκατάρατη εκείνη μάχη οι Ρωμαίοι παραβίασαν το fair play του πολέμου. Εν ολίγοις, να ανακυκλώνουν μια άσκοπη παρελθοντολογία, ξύνοντας διαρκώς παλιές πληγές. Αν το έπρατταν αυτό οι Γαλάτες, θα είχαν ένα και μόνο ελαφρυντικό: η ζοφερή -για αυτούς- κατάσταση δεν ήταν αναστρέψιμη. Οταν δεν ελπίζεις στο μέλλον, μπορείς να σκαλίζεις -αλλά και να αφορίζεις- συνεχώς το παρελθόν.

Ελα όμως που ο Παναθηναϊκός δείχνει να γοητεύεται από μια ανάλογη προσέγγιση των πραγμάτων, δίχως να συγκαταλέγεται -διάβολε- στους «Γαλάτες» του ελληνικού ποδοσφαίρου! Στους «Ρωμαίους» ανήκει - ιστορικά, καθαρά, αμετάκλητα. Κι όμως... Την ώρα που ο ΠΑΟ αγωνιστικά έχει βρει κάποιον ρυθμό κι αν μη τι άλλο είναι σαν να έχουν περάσει χρόνια από το «στραπάτσο» του Κυπέλλου -κάντε αναγωγή χρόνου σε ποδοσφαιρικούς όρους- ο Μαλεζάνι συνεχίζει... τον χαβά του. Το «ρετρό Νο 2» φέρνει στο προσκήνιο την ήττα από τον Εργοτέλη -και γιατί παρακαλώ; Επειδή ο Ιταλός προπονητής αντίκρισε τον διαιτητή εκείνου του αγώνα -λες κι εξαιτίας του είχαν αποκλειστεί οι «πράσινοι».

Το προηγηθεν (πρόσφατο) «ρετρό Νο 1» επιφύλασσε ετεροχρονισμένη γκρίνια, επειδή το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είχε διεξαχθεί την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Λίγο νωρίτερα ο Εκι είχε δώσει συνέχεια στο παράλληλο «ρετρό» της απόλυτης εσωστρέφειας, με μομφές εναντίον παικτών της «καταραμένης» γενιάς της Ριζούπολης. Ελεος! Ακόμη κι αν ήταν (που δεν ήταν) ενδεδειγμένο το «ξήλωμα» της ομάδας εκείνης, τόση αναδρομική υποστήριξη στην εν λόγω επιλογή μόνο «βαρίδια» θα κόμιζε. Επιτέλους -όπως θα κραύγαζε κι ο Κούρκουλος- όχι άλλο κάρβουνο στη μηχανή που αναπαράγει μεμψιμοιρία κι ομφαλοσκόπηση.

Ο ΠΑΟ δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία ομάδα που επιστρατεύει στο παιχνίδι των εντυπώσεων τρικ -πετυχημένα ή μη- και λελογισμένες υπερβολές. Μόνο που το παιχνίδι αυτό απαιτεί τέχνη. Η ανελαστική γραμμή πλεύσης «γκρίνια για όλα» (και για τη διαιτησία στο ματς με τον Εργοτέλη;!), δεν παραπέμπει απλώς στο γνωστό πάθημα του βοσκού εκείνου που φώναζε διαρκώς «λύκος στα πρόβατα!». Επιπλέον «εγγυάται» ότι θα στοιχειώνουν προβλήματα, «εσωτερικά» ή μη, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες θα είχαν αμβλυνθεί, ίσως και ξεπεραστεί. Αλλά, είπαμε, όταν ξύνεις διαρκώς τα τραύματα, πώς να επουλωθούν;

Καιρός είναι η ομάδα να πάψει να θυμίζει γάτα που κυνηγάει αδιαλείπτως την ουρά της -ενίοτε και φαντάσματα- αν και έχει όλη την ευχέρεια να βαδίσει, ήρεμα και σταθερά. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Χ. Μπρόντι έλεγε: «Δεν οδηγείς αυτοκίνητο κοιτάζοντας μόνο τους καθρέφτες». Ο δεινός στο βολάν Τζίγκερ γιατί δεν αποθαρρύνει την επιζήμια τακτική;