Οι «δουλοπάροικοι» του πόλο κι ο Κοπά του 1968... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Όσοι φίλαθλοι θα χάσουν τον ύπνο τους, εάν δεν διεξαχθεί το φάιναλ φορ του Κυπέλλου στην υδατοσφαίριση κατά το διήμερο 1-2 Απριλίου; Ελάχιστοι. Ίσως γι' αυτό δεν συζητήθηκε πολύ η είδηση ότι οι αθλητές του γουότερ πόλο αποφάσισαν να κάνουν αποχή, στις δύο αυτές ημέρες. Κι όμως, θα έπρεπε...

Η είδηση έλκει τη σπουδαιότητά της όχι από το ειδικό βάρος του αθλήματος, αλλά από -τουλάχιστον- ένα αίτημα των αθλητών: να αποτραπεί η νεκρανάσταση του «28+10». Εν ολίγοις, να αρθεί η πρόσφατη απόφαση -επαναφορά του καθεστώτος της ανελαστικής «δουλοπαροικίας»- την οποία έλαβε σε πρόσφατη συνέλευσή της η Κολυμβητική Ομοσπονδία, ερήμην μάλιστα των ίδιων των αθλητών: για ν' αναζητήσουν καλύτερη τύχη σε άλλο σύλλογο, οι πολίστες «οφείλουν» να έχουν συμπληρώσει το 28ο έτος και 10 έτη «υπηρεσίας» στην εκάστοτε ομάδα τους!

Προσέξτε: αμφότεροι οι όροι πρέπει να πληρούνται για να αποκτήσει ο παίκτης την ελευθερία του. Πρακτικά αυτό σημαίνει ισόβια δεσμά... παρά κάτι. Το «28+10» είχε μετατραπεί στο κατά τι ελαφρύτερο «26+8» τον περασμένο Οκτώβριο. Χρειάστηκε γι' αυτό οι ίδιοι οι αθλητές να κινηθούν, να πιέσουν, να επιχειρηματολογήσουν. Για να αναβιώσουν οι παλιές κακές ημέρες, όμως, δεν χρειάστηκε παρά μία συνέλευση, της οποίας η ημερήσια διάταξη «έκρυβε» το συγκεκριμένο θέμα στον γενικόλογο «αθώο» τίτλο: «τροποποίηση κανονισμών».

Οι πολίστες μέχρι στιγμής δεν είναι επαγγελματίες ούτε το πόλο επαγγελματικό: τις έννοιες «εξασφάλιση» και «σιγουριά», σε πολλούς τομείς, τις συναντούν στα λεξικά, όχι στα βιώματά τους. Οι καλύτερα αμειβόμενοι προσεγγίζουν τις 100 χιλιάδες ευρώ ετησίως, αλλά αυτοί είναι λίγοι. Η «δεύτερη ταχύτητα» αρκείται στα μισά περίπου. Η μεγάλη πλειονότητα ανήκει στην τρίτη και «καταϊδρωμένη». Αυτοί οι άνθρωποι μόνο στα προνόμια δεν κολυμπούν, αλλά παίζουν «δεμένοι». Ο παραλογισμός όμως δεν τελειώνει εδώ. Ξέρετε ποιες απειλές ακούν τώρα οι πολίστες; «Με αυτές τις κινήσεις, θα αναγκάσουν τα σωματεία να στραφούν στους κοινοτικούς», δήλωσε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δ. Διαθεσόπουλος. Ναι, σωστά καταλάβατε, είναι το αντίστοιχο του «σκάσε και δούλευε, γιατί θα προσλάβω μετανάστη», που επικρατεί σε άλλους εργασιακούς χώρους.

Είδατε; Οι παίκτες απειλούνται στο όνομα της «εργασιακής κινητικότητας», αλλά οι ίδιοι οφείλουν να μείνουν... ακίνητοι, έως ότου σκουριάσουν εντελώς οι αλυσίδες που τους καθηλώνουν στην (ίδια) πισίνα. Έξοχο! Μη ρωτήσετε τους πάσης φύσεως ιθύνοντες «πού τα βρήκατε αυτά γραμμένα». Κομμένα και ραμμένα τα βρήκαν. Σε ένα κυνικό status quo, που ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει στον αθλητισμό. Αναπόφευκτα, όμως, τον επηρεάζει.

Αντί επιλόγου, ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου», του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Γράφει για τη δεκαετία του '60: «Στη Γαλλία η ομάδα είχε δικαιώματα ιδιοκτησίας επί του παίκτη μέχρι το τριακοστό τέταρτο έτος της ηλικίας του: έμενε ελεύθερος, όταν πια ήταν τελειωμένος. Απαιτώντας ελευθερία, οι Γάλλοι ποδοσφαιριστές ξεσηκώθηκαν τις μέρες του Μάη του '68, όταν τα οδοφράγματα του Παρισιού τρόμαξαν όλο τον κόσμο. Επικεφαλής τους ήταν ο Ρεϊμόν Κοπά». Ας παρηγορηθούν, λοιπόν, οι δικοί μας πολίστες: έπειτα από τέσσερις δεκαετίες, αυτοί βαρύνονται με έξι χρόνια λιγότερα κάθειρξης. Πρόοδος...