Πήγαινε γυρεύοντας για την περιπέτεια, «βρήκε και πορτοφόλι» με το ιδανικό σκορ(Σπυρόπουλος)

Ο πρώτος ημιτελικός εναντίον του Αγροτικού Αστέρα ήλθε, στο καλεντάρι της ΑΕΚ, βολικός: Στο οικείο περιβάλλον πολυτελείας του Ολυμπιακού Σταδίου, μετά την Καλλιθέα, πριν από τον Ακράτητο, σε φάση (αποκατάστασης της) ψυχικής ηρεμίας του τμήματος. Η ρεβάνς πάλι, αναφέρομαι στην εποχή που τα παιγνίδια ορίστηκαν, όχι και τόσο: στο πιθανότατα χειρότερο γήπεδο όλων των επαγγελματικών κατηγοριών, αμέσως μετά την Τούμπα, αμέσως πριν τον ΟΦΗ στην Αθήνα, σε φάση που (το πώς θα 'ναι το τμήμα τότε) σήμερα μοιάζει ανέφικτο να τη σταθμίσει κανείς.

Η κοινή λογική επέτασσε το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που επέλεξε να πράξει ο Φερνάντο Σάντος. Στο πρώτο ματς είναι που πηγαίνεις με τις μηχανές στο φουλ και καθαρίζεις ώστε μετά να μπορείς να κάνεις rotation και αποφόρτιση. Ο Πορτογάλος τεχνικός το είδε ανάποδα. Ξεκούρασε τώρα, με το όποιο ρίσκο, τους επιβαρυμένους ποδοσφαιριστές. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι οι επιβαρυμένοι το χρειάζονταν. Επίσης, δεν αμφιβάλλει κανείς ότι ο Φερνάντο πήγε γυρεύοντας... για περιπέτεια.

Ο τελικός Κυπέλλου, για την ΑΕΚ, είναι αυτονόητα σημαντικός. Έχει τη σημασία του παραπανίσιου βήματος, σε σχέση με τον ημιτελικό της προηγούμενης σεζόν. Την ίδια σημασία που έχει στο πρωτάθλημα η δεύτερη θέση, δηλαδή το παραπανίσιο βήμα σε σχέση με την τρίτη πέρυσι. Το αποτέλεσμα, χθες, πιθανόν εξωραΐζει (επειδή προσφέρει τρία θεαματικά, όσα και τα γκολ, άλλοθι) τον ριψοκίνδυνο προσανατολισμό του προπονητή.

Κατ' ουσίαν, ωστόσο, με βάση το σκεπτικό πόσα προβλήματα αντιμετώπισε (σε σημείο να τρέχει, από απερισκεψίες κι επιπολαιότητες, και ίσα-ίσα να προλαβαίνει το «τρένο») η υπό rotation ΑΕΚ τόσο κατά του Εθνικού όσο και κατά της Νίκης Βόλου, η διαχείριση του στόχου εκ μέρους του κόουτς υπήρξε μάλλον άστοχη. Εως, ενδεχομένως, ανεύθυνη. Εδώ, δε, καθόλου δεν ισχύει η απορία... μα χρειάζονται οι βασικοί για ν' αποκλείσουν τον Αγροτικό Αστέρα; Τετράγωνη λογική, λάθος λογική.

Διότι το Κύπελλο δεν είναι θεσμός εννέα μηνών. Μιας ολόκληρης περιόδου. Είναι ο κατεξοχήν on-the-day θεσμός. Μετράει εκάστοτε, και μόνον, τι συμβαίνει «στην ημέρα». Κι ο Αγροτικός Αστέρας «στην ημέρα» διαθέτει ποιότητα ανταγωνιστική ομάδων Α' Εθνικής. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι on-the-day κράτησε στην ισοπαλία (κι απέκλεισε στα πέναλτι) τον ΠΑΟΚ, το επιβεβαιώνει το γεγονός ότι (αν και Γ' Εθνική) στη διαδρομή απέκλεισε, σε δεδομένα απογεύματα, τρεις ομάδες της Β' (Καστοριά, Εργοτέλη, Εθνικό Αστέρα).

Ο καθένας μπορεί να το καταλάβει, ότι είναι Γ' Εθνική με φόντα Α', στη σκέψη πόσο αμφίρροπα θα 'ταν τώρα παιγνίδια του Αγροτικού Αστέρα με τον Ακράτητο, με την Καλλιθέα, με τον Λεβαδειακό. Ως και οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ θα το βεβαίωναν, με ποιους συνάντησαν τις μεγαλύτερες δυσκολίες. Δουλεμένη ομάδα, καλή κυκλοφορία, γρήγορα transitions, κανένα... ψάρωμα απέναντι στη μεγάλη ΑΕΚ ή στη μεγάλη συγκυρία του ημιτελικού, τραχύτητα. Επιπλέον, φάνηκε απ' το πώς έπεφταν στις μπάλες και στις μονομαχίες, ομάδα που (χαιρόταν ότι) έδινε το ματς της ιστορίας της. Με παίκτες, για πολλούς εκ των οποίων ήταν το ματς της καριέρας τους.

Ο Φερνάντο Σάντος πήγαινε γυρεύοντας, αλλ' όχι σε περιπέτεια δεν έπεσε, από πάνω βρήκε και «πορτοφόλι» με το ιδανικό σκορ, το 3-0, μέσα. Παίρνοντας δύο απ' τα τρία γκολ μάλιστα, εκείνα που έκαναν την κρίσιμη διαφορά, από τους φρέσκους, τον Μόρα και τον Σαπάνη, ερχόμενους απ' τον πάγκο. Μια διδακτική ιστοριούλα ότι, όπως μπορεί να συμβεί η τέλεια ετοιμασία αγώνα να καταλήξει σε αποτυχία, έτσι και η ετοιμασία που (τουλάχιστον) αφήνει περιθώριο στην αμφισβήτηση ή στην επίκριση μπορεί, παρά ταύτα, να οδηγήσει στο τέλος στην καθαρή επιτυχία.
Το ποδόσφαιρο πάντοτε μες στο γήπεδο αυτό ήταν. Αρχίζει εκεί που τελειώνει η (κοινή) λογική.