Τα γονίδια της ΑΕΛ έσωσαν την τηλεθέαση της ρεβάνς (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Γιώργος Δώνης έχει εμβάλει στον οργανισμό της Λάρισας γονίδια. Η εγχείρηση (είναι ολοφάνερο ότι) γίνεται καθημερινά, στο προπονητήριο. Με μέθοδο, με υπομονή, με σταθερό χέρι, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων τη μία Κυριακή ή την άλλη, με βλέμμα που υπερβαίνει το σήμερα.

Η ΑΕΛ (αν κάτι δεν τίθεται σε διαπραγμάτευση, αυτό είναι ότι) παίζει, ή τουλάχιστον προσανατολίζεται να μάθει να παίζει, ποδόσφαιρο κατοχής μπάλας. Πρώτου ρόλου. Γρήγορα. Κάθετα. Σαν αφεντικό. Δεν διδάσκεται να περιμένει πίσω. Απλοϊκά, είναι ομάδα που «παίζει επίθεση». Με κατ' αρχήν στόχο στο ματς το δικό της 1-0. Κι ύστερα από τούτη την κατακτημένη θέση ισχύος, τον έλεγχο στα δρώμενα.

Ο μπουσουλάς ισχύει, πρωτίστως, για τα παιχνίδια στο Αλκαζάρ. Εκτός έδρας, μάρτυρας το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει (τέτοια) νίκη στο πρωτάθλημα, μένει να φτάσει σε ανάλογο επίπεδο. Σκεπτικού. Χαρακτήρα. Νοητικής δύναμης. Θέλει, τα γνωστά, χρόνο. Και καρτερία.

Το πρόβλημα της Λάρισας είναι όταν έχει απέναντι ομάδα που επίσης «παίζει επίθεση» –και την παίζει σε υψηλότερο επίπεδο ποιότητας. Ο Ολυμπιακός, καλή ώρα. Τότε η ΑΕΛ καλείται εκ των πραγμάτων, θέλει δεν θέλει, να «παίζει άμυνα».

Μολονότι δεν είναι πολλές οι ομάδες που έχουν δίδυμο σέντερ μπακ με το άθροισμα εμπειριών του Νταμπίζα και του Ελντερ ή τερματοφύλακα με τη συγκρότηση του Κοτσόλη, παρά ταύτα η τρέχουσα ομάδα-ΑΕΛ δεν ξέρει να «παίζει άμυνα». Σε έδρα-Καραϊσκάκη, με όλο το σετ που η έδρα-Καραϊσκάκη (σε πίεση, στον αντίπαλο και στον διαιτητή) συνεπάγεται, είναι αυτονόητο ότι ο συντελεστής δυσκολίας πολλαπλασιάζεται.
Χθες ο Δώνης γνώριζε πως εάν άφηνε την ομάδα του να παίξει «όπως ξέρει και μπορεί», δίχως προσαρμογές, απλώς δημιουργούσε τις άριστες προϋποθέσεις για να επαναληφθεί το σκορ του αγώνα πρωταθλήματος: 4-0. Διάλεξε να φορτώσει τη μεσαία γραμμή του με τρεις, εις βάρος δημιουργικών, ανασταλτικούς.

Δηλαδή, να υποστεί εν γνώσει (προσευχόμενος ότι δεν θα πληρώσει) τις εξ αυτής της επιλογής δυσκολίες στο κράτημα και την κυκλοφορία της μπάλας. Και να περιμένει τη στιγμή για να φέρει από τον πάγκο στο χορτάρι εκείνους που στη στελέχωση της ενδεκάδας θυσίασε: Σερμπάν, Αλωνεύτη, αλλά και τον Κυπαρίσση, που, για τους προφανείς λόγους, είναι πιο ωφέλιμος στην επίθεση παρά στην αντεπίθεση.

Το πλάνο πήγαινε ρολόι, με κορύφωση την κόκκινη του Σούρερ, που κέρδισε ο, κατάλληλος για την κόντρα, Γκούγκα. Αλλά επειδή, όπως σημειώναμε και χθες, το ποδόσφαιρο αρχίζει εκεί που τελειώνει η λογική, το κόκκινο της κάρτας ήταν το χρώμα που ερέθισε τους «κόκκινους» του πρωταθλητή. Η αίσθηση του άμεσου κινδύνου. Αποδείχθηκε πολύ πιο αποτελεσματική από το τσίγκλισμα των τουριστών!

Είναι οξύμωρο, αν θέλετε ειρωνικό ή ό,τι άλλο, αλλά είναι και η πραγματικότητα: η Λάρισα πλήρωσε τη μοναδική θετική ενέργεια που παρήγαγε σ' ολόκληρο το α' μέρος. Θύμωσε τον Ολυμπιακό, όσο... δεν θύμωσαν οι παίκτες με τον Σόλιντ το Σάββατο στην Ξάνθη. Ο οποίος Ολυμπιακός, με τη σειρά του, τρόμαξε τη Λάρισα με εκείνο το παραμάζωμα διαρκείας (μισού ημιχρόνου).

Αντί για 4-0 στο 90', 2-0 στο 45'. Ο Δώνης, τότε, αποφάσισε να αφήσει την ομάδα του να (ηρεμήσει στα αποδυτήρια και να βγει για να) παίξει «όπως ξέρει και μπορεί». Η Λάρισα ξανασυνάντησε, τρόπον τινά, τον εαυτό της. Τη φύση της. Αριθμητικά, απ' το 2-0 στο 3-1, δεν κέρδισε κάτι δραματικό. Στην ουσία περιέσωσε, όμως, πολλά. Μεταξύ άλλων, την... τηλεθέαση της ρεβάνς!