Άδειες μπαταρίες, άδεια χέρια (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Μέσα στον ασυγκράτητο ενθουσιασμό για την ανέλπιστα θεαματική ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού και το «διπλό» της προηγούμενης εβδομάδας στη Μάλαγα, μας διέφυγε, νομίζω, μια σημαντική λεπτομέρεια. Ο Ολυμπιακός δεν έγινε εν μια νυκτί ομάδα της ευρωπαϊκής ελίτ. Ίσως προκριθεί στο φάιναλ φορ, ίσως να κερδίσει ακόμα και το τρόπαιο, αν όλα του έλθουν δεξιά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η φανέλα του μπορεί να του χαρίσει νίκες σε ευρωπαϊκά ντέρμπι. Όταν έλθει η ώρα να στηθούν στην αφετηρία οι 8 ομάδες των προημιτελικών, θα πρέπει να ονομάσουμε τον Ολυμπιακό «Σταχτοπούτα». Η πείρα δεν αποκτάται μέσα σε 8 μήνες.

Μια ομάδα πιο περπατημένη στα ευρωπαϊκά μονοπάτια θα είχε συντηρήσει το +19 του χθεσινού αγώνα με άνεση. Δεκαπέντε λεπτά απέμεναν και η Μπαρτσελόνα έμοιαζε έτοιμη να ξαπλώσει στο καναβάτσο και να παίξει ρόλο κομπάρσου στο πάρτι 14.000 «ερυθρολεύκων». Αλλά ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ούτε έδειξε τη σιγουριά που (επειδή ακριβώς ήταν απροσδόκητη) μας κατέπληξε την περασμένη Πέμπτη στη Μάλαγα.

Επίσης, προδόθηκε από τις δυνάμεις του. Χθες ο Καζλάουσκας στηρίχτηκε σε πολύ λιγότερους παίκτες απ' ό,τι σε προηγούμενους αγώνες και δεν τόλμησε ποτέ να ξεκουράσει τον σκασμένο Εντνι. Ειδικά το β' ημίχρονο ο Αμερικανός το έπαιξε ολόκληρο, δίχως έστω 1 λεπτό ανάπαυσης. Αλήθεια, ο Κόλιεβιτς γιατί αποκτήθηκε;
Λίγο λίγο, άδειασαν όλων οι μπαταρίες. Του Λιούις, του Παπαμακάριου, του Ζίζιτς. Σύσσωμη η ομάδα έμεινε να θαυμάζει τις επιδόσεις των Καταλανών στα τρίποντα, αδύναμη να κερδίσει ακόμα και τα εύκολα αμυντικά ριμπάουντ, όταν η Μπαρτσελόνα αστοχούσε. Αλλες βραδιές υπήρχε η έσχατη λύση, όταν όλα στράβωναν: Σχορτσιανίτης. Χθες, ο Σοφοκλής απέδειξε ότι είναι ακόμα ευάλωτος.
Ψάχνοντας ένα χαμόγελο στη χθεσινή μελαγχολική βραδιά, είμαι υποχρεωμένος να σταθώ στον Μιχάλη Κακιούζη. Η απάντησή του στις χυδαίες ύβρεις των φανατικών (όχι μόνο χθες, αλλά και στον αγώνα της Βαρκελώνης) ήταν μια εκπληκτική βραδιά, με κορωνίδα το πιο σημαντικό τρίποντο του αγώνα, στο 65-65, ένα λεπτό πριν από το τέλος. «Μα ήταν προκλητικός», μου είπαν κάποιοι φίλοι αργά χθες βράδυ. Πράγματι, προκαλούσε. Ακούς εκεί να πανηγυρίζει τα καλάθια της ομάδας του.

Η επιχείρηση Πράγα δεν είναι χαμένη υπόθεση, εκτός πια αν η χθεσινή ήττα καταφέρει καίριο πλήγμα στην αυτοπεποίθηση των «κόκκινων». Εγώ νομίζω ότι το πάθημα θα πρέπει να χρησιμεύσει ως μάθημα. Ο Καζλάουσκας οφείλει να βρει τρόπο να κρατήσει την ομάδα του φρέσκια και ετοιμοπόλεμη για τις κρίσιμες συγκρούσεις των πλέι οφ. Οι αξιόλογοι παγκίτες του μπορούν να βοηθήσουν.

Μακάρι να βγει η Ρεάλ πρώτη στον διπλανό όμιλο ώστε να βρεθεί αυτή αντιμέτωπη με τον Ολυμπιακό (αντί της Μακάμπι). Για χίλιους κι ένα λόγους, αγωνιστικούς και μη, θεωρώ την ομάδα του Μάλκοβιτς προσφορότερο αντίπαλο για μία θέση στο φάιναλ φορ. Όποιος έχει παρακολουθήσει αγώνα της Μακάμπι στο «Γιαντ Ελιάου», γνωρίζει ότι δεν περνάς εύκολα από εκεί μέσα, ιδίως αν είσαι χθεσινός στη διοργάνωση, όπως ο Ολυμπιακός του 2006. Η Ρεάλ, πάλι, κλασική ομάδα Μάλκοβιτς, υστερεί σε προσωπικότητα και σε πείρα.

Εννοείται ότι και στη Μαδρίτη θα πανηγυρίζουν, αν βρεθούν ζευγαράκι με τον Ολυμπιακό.