Μια very good εικόνα (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Ο Θόδωρος, ο οδηγός μου, πετάχτηκε στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο το απόγευμα, ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα από τον αγώνα της Τούμπας, που ως συνήθως, φίλε αναγνώστη, διεξαγόταν κεκλεισμένων των θυρών.

Δεν θέλω να χάσω παιχνίδι στις τελευταίες αυτές αγωνιστικές. Θεωρώ ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι το πλέον ενδιαφέρον στον πλανήτη Γη, αν το παρακολουθείς... από πίσω προς τα μπρος. Οτιδήποτε το διαφορετικό, σε ιντριγκάρει να το δοκιμάσεις. Στην κορυφή, είναι από τα πλέον μπανάλ που υπάρχουν. Συνήθως όποια ομάδα δηλώσει πρώτη το κατακαλόκαιρο, όταν τα καρπούζια έχουν φτάσει 60 λεπτά το κιλό, ότι φέτος το πρωτάθλημα είναι δικό της, αυτή συνήθως το κατακτά. Λες κι έχει το κληρονομικό χάρισμα να μαντεύει το μέλλον.

Στην ουρά του πρωταθλήματος γίνονται τέτοιες δολοπλοκίες, που θα τις ζήλευαν ακόμα και οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, γνωστοί μετρ του είδους. Φέτος, φίλε αναγνώστη, έχω μεγάλη περιέργεια να δω ποιες ομάδες –και κυρίως με ποιον τρόπο– θα κουνήσουν μαντίλι σε αυτόν τον χορό του Ζαλόγγου, στον οποίο έχουν πιαστεί χέρι-χέρι όλες μαζί. Το λέω αυτό διότι δεν θεωρώ απίθανη την περίπτωση ισοβαθμίας στα υπόγεια της βαθμολογίας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι τόσα χρόνια κανείς από τους μεγάλους αστρολόγους-μελλοντολόγους δεν έχει επιχειρήσει να προβλέψει ποιος θα πέσει κατηγορία. Ούτε ο παγκόσμιος Πητ Παπαδάκος, ο οποίος κάθε χρόνο δίνει το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό (πάντα σε αποκλειστική συνέντευξη στον δικό μου Θέμη Σινάνογλου), επιχείρησε ποτέ του να θέσει σε κίνδυνο την καριέρα του, διακινδυνεύοντας μια τέτοια πρόβλεψη. Για Λεφάκηδες, Πατέρες και Ξανθούς Μάγους, ούτε λόγος φυσικά.

Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ έχω επιστρατεύσει κόσμο και ντουνιά. Τον Θόδωρο, που τρέχει σαν τρελός στην επαρχία, τη θεία μου τη Λουκρητία, που γεννημένη με το «σύνδρομο του Μάρκο Πόλο» δεν μπορεί να κάτσει σε ένα μέρος καιρό, και τέλος κάποιους εποχικούς δημοσιογράφους, που έχουν εκδηλώσει εδώ και καιρό την επιθυμία να συνεργαστούν μαζί μου.

Από τη συμπρωτεύουσα, λοιπόν, ο Θόδωρος με πληροφόρησε τα καθέκαστα. Πως το ματς ποιοτικά ήταν χαμηλού κοστολογίου και εντελώς βαρετό. Ορκιζόταν, μάλιστα, πως και παρουσία κόσμου να διεξαγόταν το συγκεκριμένο παιχνίδι, πάλι στο τέλος θα έμεναν στις κερκίδες αυτός και οι 300 στους οποίους επιτρέπει την είσοδο η ΕΠΑΕ σε ανάλογες περιπτώσεις.

Στο πρώτο πέναλτι που δόθηκε στον ΠΑΟΚ, όταν την μπάλα διεκδίκησαν Γιασεμάκης και Καρατζάς, ο διαιτητής, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Θόδωρου, πρέπει να τιμώρησε τον παίκτη της Καλλιθέας για... δυσοσμία (η αλήθεια είναι πως ήταν ιδρωμένος), αφού άλλη παράβαση δεν υπέπεσε στην αντίληψή του.

Αυτό, όμως, που εντυπωσίασε τον Θόδωρο ήταν το κοστούμι του Ντουμιτρέσκου, από το οποίο δεν ξεκόλλησε τα μάτια του στη συνέντευξη Τύπου. Ήταν το Cerrutti 1881, σκούρο γκρι με λεπτή λευκή ρίγα, το οποίο ψάχναμε να βρούμε σε ένα ταξίδι μας στο Λονδίνο.

Το μόνο που τον έκανε να πάρει το βλέμμα του από πάνω του ήταν η μυστηριώδης φράση του Ρουμάνου «it was not very good εικόνα», μιλώντας προφανώς για την απόδοση της ομάδας του.

Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει τον Ντουμιτρέσκου να μη θυμάται σχεδόν καμία ελληνική λέξη παρά μόνο την «εικόνα»; «Very good εικόνα», έλεγε και ξανάλεγε ο Θόδωρος, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει τον γρίφο αυτής της φράσης. Ένα μυστήριο ανάλογο με αυτό που κρύβεται στην ουρά της βαθμολογίας. Ποιος ξέρει, μπορεί να έχει σχέση με την τρίτη ομάδα που θα πέσει. Αν πέσει τρίτη ομάδα...

Το μεσημέρι της Κυριακής βρήκε τη θεία μου τη Λουκρητία στη Λιβαδειά, για το παιχνίδι της τοπικής ομάδας με αυτή του Αιγάλεω. Η θεία μου θεωρεί τη συγκεκριμένη πόλη πολύ λαϊκή, αλλά θέλει πού και πού να την επισκέπτεται, διότι, όπως η ίδια υποστηρίζει, έτσι τονώνεται η αριστοκρατική καταγωγή της.

Οπως με πληροφόρησε η θεία, αυτό το παιχνίδι δεν υπήρχε περίπτωση να μην το κέρδιζε ο Λεβαδειακός. Αν δεν προλάβαινε, «έπαιζε» μέχρι και η πιθανότητα μόνο στην περιοχή της Λιβαδειάς να γυρίσουν τα ρολόγια πίσω στη χειμερινή ώρα. Από το τηλέφωνο μου είπε χαρακτηριστικά: «Μην ασχολείσαι, Στέφανέ μου, 2-1 χωρίς αίμα. Στο 87' ισοφάρισε το Αιγάλεω, στο 89' έγινε το 2-1. Και όταν λέμε 87' και 89', μιλάμε για λεπτά, όχι για χρόνια».

Στην Κρήτη, ο κρυφός ανταποκριτής μου μού τηλεφώνησε μετά το ματς και, χαμογελώντας πονηρά, μου είπε πως το 1-1 αντικατοπτρίζει τη δυναμικότητα των δύο ομάδων. «Ισοδύναμες, αλλά με μέλλον» και μετά το έκλεισε...

Εγώ προτίμησα να πάω στο Καλλιπλάστικο. Δεν είδα κάτι διαφορετικό. Στις κερκίδες, η αντιπολίτευση βγάζει πλέον κυβέρνηση στην ΑΕΚ. Ο καιρός καλός, αλλά οι θέσεις άδειες. Κρίμα, διότι δεν πρόκειται να δοθεί άλλη ευκαιρία στους φίλους της «Ένωσης» να δουν την ομάδα τους να παίζει με τη Μικτή Κόσμου. Να αγωνίζεται κόντρα στους Μαρινέσκου, Λεντέσμα, Πένια, Μακέ, Γκουστάβο και τόσους άλλους κυανόκρανους.

Σε αυτή τη μία και μοναδική παράσταση αυτού του παγκόσμιου θιάσου με το ελληνικό όνομα AKRATITOS στο ΟΑΚΑ (προφανώς μικρός φόρος τιμής στον ελληνικό πολιτισμό), η ΑΕΚ παρουσίασε ένα καινούργιο πρόσωπο και ο Σάντος το καινούργιο του μπουφάν. Ένα δερμάτινο μαύρο fly, που επιτέλους αντικατέστησε εκείνο το καστόρινο καφέ, με το οποίο έβγαλε όλο τον χειμώνα. Αυτή και μόνο η very good εικόνα με έπεισε πως η ΑΕΚ γύρισε σελίδα και ανανεώνεται.

Ξέχασα κάτι; Α, το παιχνίδι Καλαμαριά-Παναθηναϊκός. Το ματς στο οποίο το μόνο ενδιαφέρον ήταν να δεις πότε θα σφυρίξει πέναλτι ο Κάκκος. Αν ήμουν ανταποκριτής και βιαζόμουν να φύγω από το γήπεδο, δηλαδή πριν από την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου, θα έβαζα τον Μαλεζάνι να δηλώσει πως επιτέλους κάποιος σεβάστηκε τον Παναθηναϊκό και έδωσε τα ίδια πέναλτι που δίνει και στον Ολυμπιακό. Πως έγιναν τρία και έδωσε ένα. Αυτό είναι ένα καλό πρώτο βήμα και μια very good εικόνα για τη συνέχεια, αλλά και για την έξοδο της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ.