Κερατάδες με φωτοστέφανα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Οι Γερμανοί περιμένουν το Παγκόσμιο Κύπελλο το καλοκαίρι, όπως οι καλοί χριστιανοί το Πάσχα. Η ανυπομονησία δεν έχει να κάνει μόνο με την ίδια τη διοργάνωση και τη μοναδική ομορφιά της, αλλά και με την ανάγκη των Γερμανών να κάνουν μια νέα αρχή. Γιατί το ποδόσφαιρό τους συγκλονίζεται από σκάνδαλα που σχετίζονται με το Στοίχημα, τα οποία η υπόλοιπη Ευρώπη παρακολουθεί άφωνη. Και οι Γερμανοί ξέρουν πως αν δεν κάνουν μια αρχή, γρήγορα το πρωτάθλημά τους θα γίνει χειρότερο από το ελληνικό.

Αν δώσουμε βάση στις φήμες που κυκλοφορούν, παντού στήνονται ματς –σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ο Μπρους Γκρόμπελαρ είχε θίξει την τιμή της Βρετανίας πολλά χρόνια πριν εμφανιστούν ο Μουρίνιο και ο Μπενίτεθ, που με το νοτιοευρωπαϊκό ταμπεραμέντο τους προσπαθούν να τρελάνουν τους Άγγλους. Στην Ιταλία έχουν υπάρξει τρία τουλάχιστον διαπιστωμένα σκάνδαλα, τα οποία στάθηκαν αιτία για να καταλήξουν στη Β' Εθνική ομάδες όπως η Μίλαν, η Λάτσιο και η Ουντινέζε. Στην Ισπανία για να αντιμετωπιστούν ουκ ολίγα προβλήματα αποφασίστηκε να πριμοδοτείται από το 1990 και μετά η νίκη μιας ομάδας από όποιον την έχει ανάγκη. Αυτό έγινε κυρίως για να σταματήσουν να δίνονται χρήματα κάτω από το τραπέζι στους αδιάφορους από όσους, ειδικά προς το τέλος του πρωταθλήματος, προσδοκούσαν ένα στραβοπάτημα εκείνου που στη βαθμολογία για κάποιο σκοπό κυνηγούσαν.

Διαφθορά

Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό, λαϊκό παιχνίδι. Είναι λογικό να μπλέκουν με τις ομάδες λογιών λογιών περίεργοι: ο χώρος τούς προσκαλεί, τους τραβάει. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει παντού. Πουθενά το ποδόσφαιρο δεν διοικήθηκε από μικρούς λόρδους και δεν υπάρχει χώρα που να μην μπορούν να σου πουν τρεις - τέσσερις ιστορίες για διεφθαρμένους διαιτητές, παίκτες που τα πιάνουν, παράγοντες που με τον παρά τους και τη μαγκιά τους πάτησαν επί πτωμάτων. Μόνο, όμως, στην Ελλάδα μπορείς να λες και να κάνεις ό,τι θες χωρίς κανείς να ασχολείται με οτιδήποτε καταγγέλλεται. Μόνο στην Ελλάδα ο χώρος του ποδοσφαίρου διεκδικεί την αυτοδιαχείριση της διαφθοράς του.

Χόιτσερ

Το περασμένο Σάββατο δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» μία συνέντευξη του διαβόητου Χόιτσερ, του Γερμανού διαιτητή που παραδέχτηκε ότι συμμετείχε σε κύκλωμα στημένων αγώνων. Ο Σωτήρης Γιαννάτος, που πήρε τη συνέντευξη, πήγε τρεις φορές στο Βερολίνο προσπαθώντας να μιλήσει μαζί του. Αμφιβάλλω αν από την Εισαγγελία υπάρχει κάποιος που να έχει ασχοληθεί σοβαρά με όσα ο καταδικασμένος Γερμανός καταγγέλλει. Το ότι ο Χόιτσερ ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα είναι ο παράδεισος του παράνομου τζόγου μπορεί να θεωρείται και διαφήμιση για τη χώρα, τον ΟΠΑΠ, το υφυπουργείο Αθλητισμού, το υπουργείο Πολιτισμού, την ΕΠΟ, την ΕΠΑΕ, όλους!

Σημασία

Η ίδια η ιστορία της Παράγκας διδάσκει ότι ο χώρος όχι απλώς είναι διεφθαρμένος, αλλά καμαρώνει και γι' αυτό. Υπάρχουν πρόεδροι που δεν κρύβουν πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί Παράγκας, διαιτητές που ισχυρίζονται ότι έχουν χάσει τον μπούσουλα και πρώην «παράγοντες του παρασκηνίου» που σοβαρά ισχυρίζονται ότι η Παράγκα έχει λείψει πολύ κι απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί το φετινό χάλι. Μετά τη στάση των προέδρων και των μεγαλομετόχων των ομάδων της Α' Εθνικής, αρχίζω να πιστεύω ότι έχουν δίκιο αυτοί: το σωστό θα ήταν να διαγωνίζονται το καλοκαίρι για το ποιος θα πάρει τα κλειδιά της Παράγκας. Όλα τα υπόλοιπα έχουν δευτερεύουσα σημασία.

Λάθη

Λένε ότι τα λάθη των διαιτητών -ακόμα και τα συμψηφιστικά του Σαββατοκύριακου- είναι ανθρώπινα. Πιθανότατα. Κάποια άλλα λάθη όμως δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν τέτοια. Ας πούμε ότι ο φάκελος της Παράγκας παράπεσε από τον εισαγγελέα και για τριάμισι χρόνια ήταν θαμμένος σε κάποιο συρτάρι. Γιατί όμως η ΕΠΟ δεν έβγαλε ποτέ πόρισμα γι' αυτή την ιστορία; Λάθος έκανε; Κι αφού επισήμως για την ΕΠΟ η Παράγκα ποτέ δεν υπήρξε, γιατί βγήκαν από τους πίνακες ένα σωρό διαιτητές προτού να συμπληρώσουν το όριο ηλικίας; Με ποια λογική έφυγαν σε μια νύχτα ο Νίκου, ο Παπουτσέλης, ο Δημητρόπουλος, ο Ποντίκης, ο Τρικάλης, ο Πάτρας, ο Ντόβας, ο Παπίλιας κ.ά.; Τα λάθη τους δεν ήταν ανθρώπινα; Κι αν τα δικά τους δεν είναι ανθρώπινα, γιατί είναι ανθρώπινα αυτά του Ζωγράφου, του Κάκου, του Νταμπώση, του Κοντογιαννίδη κ.ά.; Τι γίνεται, ρε παιδιά; Εκείνοι είχαν κέρατα και οι τωρινοί φωτοστέφανα;

Λαμόγια

Ξέρετε ποια είναι η βάση της διαιώνισης των διαιτητικών εγκλημάτων; Το γεγονός ότι ο χώρος έχει εξασφαλίσει την ανοχή του κράτους, το οποίο αντί να μπαγλαρώσει πέντε λαμόγια, κάθεται και συζητάει μαζί τους! Η διαφορά με τη Γερμανία π.χ. είναι ότι εκεί ο Χόιτσερ μπήκε φυλακή. Εδώ το πιθανότερο είναι ότι θα είχε γίνει διεθνής! Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε στην «Καθημερινή» και θα το καταλάβετε από τις απαντήσεις του: έφερνε υπάκουα τα αποτελέσματα που του ζητούσαν και έχει στις εκφράσεις του όλο το παράπονο του ανθρώπου που το σύστημα τον αδίκησε και τον ανάγκασε να γίνει λαμόγιο. Τέτοιους ψάχνουμε εδώ: διαιτητές κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν των αφεντάδων τους.

Όνειρο

Μη ρωτήσει κάποιος τι κάνουν οι ομάδες. Οι ομάδες αποδέχονται ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό! Το όνειρο όλων (δεν εξαιρώ ούτε τους οπαδούς, αφού πιστεύω ότι οι υγιώς σκεπτόμενοι είναι πλέον λίγοι) είναι ένα πρωτάθλημα με σφαγές των μικρών και με απερίγραπτες αβάντες των μεγάλων. Όλοι γκρινιάζουν όταν ευνοείται ο αντίπαλός τους και όλοι σφυρίζουν κλέφτικα όταν παίρνουν σφυρίγματα. Και όλοι οι μεγάλοι είναι με τον Γκαγκάτση: τον θεματοφύλακα των ονείρων τους.

Πέναλτι

Τι απομένει να δούμε μέχρι τέλους; Να φάει καμιά «πιστολιά» ο Ολυμπιακός (για να μη νομίζει ότι ελέγχει απόλυτα το σύστημα), να πάρει κάνα πέναλτι ακόμα ο ΠΑΟ (για να μη νομίζει ότι τον βλέπουν εχθρικά -δουλειά είναι), να περισσέψει κατιτίς και για την ΑΕΚ και να βγει ο ΠΑΟΚ ΟΥΕΦA. Και ο Χόιτσερ να πά' να...

Κλίμα

Τα δύο καλύτερα ματς της αγωνιστικής (αυτό ανάμεσα στον Λεβαδειακό και το Αιγάλεω και η μάχη της Κρήτης μεταξύ του ΟΦΗ και του Πανιωνίου) δεν μεταδόθηκαν από την τηλεόραση. Ο Alpha και το SuperSport έκαναν (επί της ουσίας μέσω ΕΠΑΕ) δεκτό το αίτημα των ομάδων και δεν απαίτησαν τη μετάδοση: από τη στιγμή που μιλάμε για ένα πρωτάθλημα ουσιαστικά χρηματοδοτούμενο από την τηλεόραση, το γεγονός αποτελεί όχι μόνο είδηση, αλλά και σημείο των καιρών.

Όταν ρώτησα γιατί τα ματς αυτά δεν μεταδόθηκαν, μου είπαν ότι ειδικά οι γηπεδούχοι «ήθελαν να φτιάξουν κλίμα». Κάθισα το βράδυ να δω τι είδους κλίμα έφτιαξαν. Στη Λιβαδειά ήταν δεν ήταν τρεις χιλιάδες οπαδοί στο γήπεδο: ο φανατισμός εξαντλήθηκε στο να πετάνε χαρτάκια στον αέρα στη φάση του πρώτου γκολ. Στο δεύτερο, η ανακούφιση ήταν τόσο μεγάλη που έμοιαζαν να έχουν συνέλθει από έμφραγμα! Πανηγύριζαν, κάτωχροι, οι άνθρωποι μία νίκη που μπορεί να αποδειχτεί κλειδί για την παραμονή, τραβώντας τα μαλλιά τους, κοιτάζοντας τον Σίσιτς που πανηγύριζε, χωρίς καλά καλά να πιστεύουν ότι γύρισαν σε δύο λεπτά από την κόλαση. Ωραία τηλεοπτική εικόνα χαμένη στο τρίλεπτο της μαγνητοσκόπησης…

Στην Κρήτη είδαμε τα πάντα με όλες τις λεπτομέρειες. Τους τρεις πιτσιρικάδες που δεν έβγαιναν από το γήπεδο, την κοκορομαχία του Σηφάκη με τον διαιτητή, την έντονη ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στον Αχιλλέα Μπέο και τον Φανούρη Βατσινά. Είδαμε ακόμα τον Μπέο στον πάγκο να ακούει τα τελευταία λεπτά του ματς της Λιβαδειάς κρεμασμένος στο κινητό –άσπρος από την αγωνία. Και είδαμε και τα μπουκάλια, τα πεσίμια, τα πάντα. Μόνο που δεν τα είδαμε απευθείας αλλά μαγνητοσκοπημένα, μονταρισμένα, ακόμα πιο μεγαλοποιημένα: δεν αποκλείω να στοιχίσουν και καμιά τιμωρία στον ΟΦΗ, αφού οι τηλεοπτικές εικόνες μετρούν για τους δικαστές πιο πολύ από το φύλλο αγώνα.

Τελικά, τίποτα δεν έμεινε εν κρυπτώ και είναι λογικό. Απορώ μόνο τι διάβολο πίστευαν ότι μπορεί να συμβεί που θα σκανδάλιζε την Ελλάδα. Αφού τα έχουμε δει όλα και μάλιστα τρεις - τέσσερις φορές...