Βρήκε συμπαραστάτες σε ΠΑΕ και αποδυτήρια (Sportday / Βασίλης Σαμπράκος)

Ο Νικολαΐδης, που το καλοκαίρι του 2004 πόνταρε στη συμπαράσταση της μάζας των φίλων της ΑΕΚ, διαπιστώνει σήμερα ότι οι εργαζόμενοι του έδειξαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από αυτή που του δείχνει ένα κομμάτι της εξέδρας

Στο ξεκίνημα της προσπάθειάς του να γλιτώσει την ΠΑΕ από τη διάλυση, τον Μάιο του 2004, ο Ντέμης Νικολαΐδης πόνταρε πολύ περισσότερο στη μαζική συμπαράσταση των φίλων της ΑΕΚ και πολύ λιγότερο στην ηθική συμπαράσταση από την πλευρά των ποδοσφαιριστών και των υπαλλήλων της εταιρείας.

Από τον κόσμο περίμενε να «πάρει θέση» και τόνιζε σε κάθε δημόσια τοποθέτησή του ότι «επειδή δεν έχω κάποιον που έχει διάθεση να βάζει συνεχώς πολλά λεφτά στην εταιρεία, το εγχείρημα δεν θα επιτύχει αν ο κόσμος δεν βοηθήσει την ομάδα». Από τους ποδοσφαιριστές και τους υπαλλήλους είχε μόνο την απαίτηση να λειτουργήσουν ως συνειδητοί επαγγελματίες. Είκοσι δύο μήνες αργότερα, σήμερα, ο Νικολαΐδης μπορεί να έχει παράπονο από τη μέτρια -σε σύγκριση με πέρυσι- προσέλευση στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, επειδή είχε την προσμονή ότι η μάζα θα συνέχιζε να πληρώνει, μολονότι θα ήταν υποχρεωμένη να παρακολουθεί θέαμα που δεν την ικανοποιεί ποιοτικά, με τη σκέψη ότι βοηθά την ομάδα να ανακάμψει. Και είναι αναγκασμένος να υποκλιθεί μπροστά σε ποδοσφαιριστές και υπαλλήλους για τη στήριξη που του παρέχουν με τη συμπεριφορά τους από την Πρωτοχρονιά μέχρι σήμερα.

Οι εργαζόμενοι στην ΠΑΕ, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, έχουν με τις πράξεις τους δείξει στον Νικολαΐδη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από αυτή που του δείχνει το τελευταίο επτάμηνο μια σημαντική μερίδα των φίλων της ΑΕΚ. Οι παίκτες δεν έχουν πάρει ούτε ευρώ. Οι «απλοί» υπάλληλοι έχουν εισπράξει μόνο μισό μισθό, δηλαδή ένα δεκαπενθήμερο. Και αν οι ποδοσφαιριστές έχουν στην πλειονότητά τους καταφέρει στο παρελθόν να φτιάξουν μια οικονομική «κάβα», που τους επιτρέπει να κάνουν υπομονή, οι υπάλληλοι είναι στην πλειονότητά τους μισθοσυντήρητοι. Αρκετοί από αυτούς ενδέχεται να αναγκάστηκαν να πάρουν δανεικά για να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους το τελευταίο περίπου δίμηνο. Συνέχισαν όμως να εργάζονται δίχως να δημιουργούν πρόβλημα στην εταιρεία. Και μολονότι οι πειρασμοί είναι πολλοί, αφού ένα κάρο Μέσα Ενημέρωσης θα φιλοξενούσαν (άλλα επειδή σέβονται τον αναγνώστη και τον ακροατή, άλλα επειδή ηδονίζονται στην ιδέα ότι θα καταφέρουν πλήγμα στον Νικολαΐδη) το παράπονο από τη στάση του εργοδότη τους, αυτοί δεν έβγαλαν κιχ. Οχι μόνο αυτοί που προσλήφθηκαν από την ΠΑΕ στην εποχή Νικολαΐδη, αλλά και αυτοί που προϋπήρχαν στο δυναμικό της εταιρείας.

Το πρόβλημα

Τον καιρό που έπαιρνε την απόφαση να «μπει» στην ΠΑΕ, ο Νικολαΐδης δεν φανταζόταν καν ότι έπειτα από περίπου 22 μήνες θα έφτανε να έχει απλήρωτους τους παίκτες και τους υπαλλήλους. Ήταν βέβαιος ότι το δάνειο, το οποίο οι οικονομολόγοι του χαρακτήριζαν εξαρχής ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία του 5ετούς μπίζνες πλαν που είχαν εκπονήσει, θα είχε εξασφαλιστεί στη διάρκεια του πρώτου έτους. Δεν είχε φανταστεί την καθυστέρηση στην εκδίκαση του 44 και δεν είχε δώσει μεγάλη σημασία στα προβλήματα που θα μπορούσε να δημιουργήσει στο θέμα αυτό η στάση της Enic, με την οποία δεν κατάφερε να φτάσει σε συμβιβαστική λύση.

Η μεγάλη προσέλευση του κόσμου την πρώτη σεζόν και τα έσοδα από την πορεία πρωταθλητισμού βοήθησαν το ταμείο να αντέξει στην πίεση του πρώτου χρόνου. Τα προβλήματα άρχισαν από το περασμένο καλοκαίρι, αλλά η λύση βρέθηκε: οι μέτοχοι, που δεν είχαν καμιά δέσμευση απέναντι στον Νικολαΐδη να ξαναβάλουν λεφτά μετά το αρχικό κεφάλαιο των περίπου 5 εκατ. ευρώ, έβαλαν άλλα τόσα και βοήθησαν την εταιρεία να αντεπεξέλθει. Η νέα καθυστέρηση του δανείου όμως, σε συνδυασμό με τις αναποδιές (πρόωρος αποκλεισμός από το ΟΥΕΦΑ, τιμωρίες έδρας, πρόστιμα, μειωμένη προσέλευση θεατών), έφεραν την εταιρεία σε δύσκολη θέση στις αρχές του έτους. Θέση που έγινε δυσκολότερη το τελευταίο δίμηνο, επειδή η διοίκηση δυσκολεύτηκε να φτάσει σε συμφωνία με τράπεζα για τη λήψη του δανείου υπό ευνοϊκούς για αυτήν όρους.

Η έλλειψη του δανείου οδήγησε τον Νικολαΐδη στην επιλογή να πληρώνει τις μεγάλες οφειλές (Δημόσιο, τρίτοι) με τα χρήματα που μάζευε η εταιρεία από τα «τρέχοντα» έσοδα, με συνέπεια να μένουν απλήρωτοι αυτοί που θα τα μοιράζονταν, δηλαδή οι παίκτες και οι υπάλληλοι.

Στην πραγματικότητα, η εικόνα της ΠΑΕ ΑΕΚ στον τομέα των οφειλών δεν είναι χειρότερη από αυτή των άλλων μεγάλων ΠΑΕ. Ακόμα και σήμερα είναι πολύ καλύτερη από αυτή που παρουσιάζει η συντριπτική πλειονότητα των ΠΑΕ της Α' Εθνικής. Είναι όμως χειρότερη από αυτή που παρουσίασε πέρυσι, όταν χάρη στην επίδειξη συνέπειας στην κάλυψη των οφειλών της απέκτησε και πάλι «πρόσωπο» στην αγορά του ποδοσφαίρου.

Το λάθος

Την περίοδο του Ιανουαρίου, ο Νικολαΐδης δεν φανταζόταν ότι οι παίκτες και το προσωπικό θα πήγαιναν απλήρωτοι στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Γι' αυτό και δεν φώναξε ποτέ τους υπαλλήλους, για να τους προϊδεάσει για τη σημαντική καθυστέρηση στην καταβολή των μισθών που θα ακολουθούσε. Γι' αυτό δεν ανέβηκε και στους Θρακομακεδόνες, για να μιλήσει στους ποδοσφαιριστές. Το τελευταίο ήταν το μεγαλύτερο λάθος του. Οι υπάλληλοι είναι μεν μισθοσυντήρητοι και, λογικά, θα έπρεπε να ανησυχήσουν περισσότερο, αλλά δεν έζησαν σε κλίμα αβεβαιότητας, διότι έβλεπαν σε καθημερινή βάση τον Νικολαΐδη να βρίσκεται από το πρωί μέχρι το βράδυ στο γραφείο του στην ΠΑΕ. Και είδαν την εταιρεία να τους καταβάλλει στις 3 Μαρτίου ένα 15ήμερο και να καλεί τους χαμηλόμισθους, για να τους δώσει «μηνιάτικο», ώστε να περιορίσει το πρόβλημα που τους είχε δημιουργήσει. Η παρουσία του Νικολαΐδη λειτούργησε ως εγγύηση για τους υπαλλήλους ότι το πρόβλημα θα λυθεί. Οι παίκτες όμως δεν είδαν κανέναν το τελευταίο περίπου δίμηνο να μπαίνει στα αποδυτήρια για να τους ενημερώσει σχετικά με τα αίτια της καθυστέρησης και να τους δώσει ένα στίγμα για το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται η προσπάθεια για την επίλυση του προβλήματος ρευστότητας που αντιμετωπίζει η εταιρεία. Εγωιστής ων ο Νικολαΐδης, ήθελε να πάει στα αποδυτήρια μόνο όταν θα είχε να ανακοινώσει ημερομηνία εξόφλησης, για να ζητήσει συγγνώμη, με τον αέρα που θα του έδινε η ευχάριστη είδηση.

Οι ποδοσφαιριστές

Τον τελευταίο μήνα οι παίκτες συζήτησαν αρκετές φορές μεμονωμένα το οικονομικό. Δίχως να δημιουργήσουν το παραμικρό πρόβλημα στον προπονητή ή τη διοίκηση. Διευκόλυναν αφάνταστα τον Νικολαΐδη με τη στάση τους, σε μια περίοδο που αυτός αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα (δάνειο, γήπεδο) και είναι πιο ευάλωτος από όσο ήταν στη διάρκεια του τελευταίου 20μήνου. Γι' αυτό και το Σάββατο αισθάνθηκαν μειωμένοι, στα όρια της προσβολής, όταν είδαν ένα δημοσίευμα να τους παρουσιάζει έτοιμους να εξεγερθούν.

Τι είχε συμβεί πραγματικά; Ο Τσιρίλο πήγε την Παρασκευή στο γραφείο του προπονητή, για να του ζητήσει να επικοινωνήσει με κάποιον από τη διοίκηση, ώστε να λάβει ενημέρωση για ένα ελληνικό έγγραφο που έπρεπε να υπογράψει. Και ο Εμερσον πήγε μαζί του στον Σάντος, για να ρωτήσει αν υπάρχει ενημέρωση από τη διοίκηση για τα οφειλόμενα.

Ως εργαζόμενοι που δεν είχαν λάβει ούτε τα λεφτά τους ούτε ενημέρωση για το πότε θα τα λάβουν, οι παίκτες είχαν απολύτως δικαιολογημένη ανησυχία. Την οποία δεν είχαν εκδηλώσει ούτε με δημόσιο παράπονο ούτε με μαζική εκδήλωση δυσαρέσκειας ούτε με την αποστολή τελεσιγράφου προς τη διοίκηση ούτε με σκέψη για οποιασδήποτε μορφής μαζική κίνηση ούτε με επίσκεψη στο γραφείο του γενικού ή του τεχνικού διευθυντή ούτε με «πέσιμο» στους αρχηγούς. Και ο Νικολαΐδης θα πρέπει να τους ευχαριστήσει και δημόσια γι' αυτό.

Το κλίμα

Η δέσμευση του Νικολαΐδη ότι μέχρι τις 10 Απριλίου θα έχουν εξοφληθεί προκάλεσε ανακούφιση στους ποδοσφαιριστές το περασμένο Σάββατο. Αν η διοίκηση αποδεχθεί συνεπής σε αυτή τη δέσμευση, το πρόβλημα θα έχει λυθεί προτού καν δημιουργηθεί και επηρεάσει την ομάδα. Το ίδιο και με τους υπαλλήλους, τους οποίους ο Νικολαΐδης θα πρέπει επίσης να ευχαριστήσει. Αυτούς, ειδικά, έπρεπε να είχε βρει έναν τρόπο για να τους πληρώσει. Αν πάντως δεν καταφέρει να πληρώσει μέχρι τότε, ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ θα έχει πρόβλημα. Διότι τότε θα αρχίσουν οι εργαζόμενοι να μην έχουν εμπιστοσύνη στον λόγο του.