Mε τις ευχές φίλων και... εχθρών (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ε, όχι και να έχανε την πρόκριση ο Αρης από τη μαούνα! Μολονότι μέτριος, μολονότι αγχωμένος σε βαθμό οριακό, μολονότι προδομένος από έναν-δυο βασικούς του παίκτες, μολονότι νυχτωμένος απέναντι στις εκπλήξεις που παρουσίασε στο παρκέ του φλογισμένου «Παλέ» ο μαθητής του Μπόζα, Λούκα Παβίτσεβιτς, ο εκπεσών αυτοκράτωρ «σφράγισε» εισιτήριο για τον τελικό του ULEB Cup, εκεί όπου θα έχει στο πλευρό του (απέναντι στην Ντιναμό Μόσχας) όλες τις ελληνικές ομάδες που ορέγονται την παραπανίσια θέση στην Ευρωλίγκα: την ΑΕΚ, το Μαρούσι, τον Πανελλήνιο, ακόμα και τον άσπονδο εχθρό του, τον ΠΑΟΚ.

Εχει ο καιρός γυρίσματα. Σχεδόν 20 χρόνια μετά το «σαφάρι» του προς τη Γάνδη, ο Αρης ενώνει ξανά το ελληνικό μπάσκετ.

Η Χέμοφαρμ αιφνιδίασε τον Αρη με το λανσάρισμα καινούργιας τακτικής, πάνω που πιστεύαμε ότι τα τρίποντα είναι το μοναδικό της όπλο. Αυτή τη φορά μετέφερε το παιχνίδι της μέσα στη ρακέτα (στον αργοκίνητο σαν μαούνα Βουκοσάβλιεβιτς), όπου η ελληνική ομάδα αποδείχθηκε γυμνή, ευάλωτη και ασφαλώς απροετοίμαστη. Ο μοναδικός «πύργος» του Αρη, ο Κουλ, ξεκίνησε βασικός, αλλά παρέμεινε... αγκυροβολημένος στον πάγκο στα 33 από τα 40 λεπτά του αγώνα. Ευτυχώς για τον Αντρέα Ματσόν, οι διαιτητές σφύριξαν το 5ο φάουλ στον Βουκοσάβλιεβιτς ενάμισι λεπτό πριν από τη λήξη.

Ακόμα και τα μακρινά σουτ των Σέρβων έβγαιναν από μελετημένο παιχνίδι «μέσα-έξω» και όχι από τα αντανακλαστικά των παικτών τους. Ο Ρασάντ Ράιτ έδειχνε πόσο λείπει από τον φετινό Αρη ένας πόιντ γκαρντ αξίας, μέχρι που ο Μπρούερ μπόρεσε να τον εκνευρίσει και να του κλέψει μπάλες στη σέντρα. Ο Αμερικανός του Αρη έχασε την ευκαιρία να τελειώσει το ματς με το χαμένο του λέι απ στο 76-72, οπότε στήθηκε το σκηνικό ενός θρίλερ παρόμοιο με εκείνο του τελικού του Τσάμπιονς Καπ προ τριετίας.

Οταν ο Ράιτ έχασε μια βολή 13 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος με το σκορ στο 80-77, ο Αρης δεν κινδύνευε πια με ήττα στην κανονική διάρκεια. Μολονότι ο Κασλ έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να «πουλήσει» την μπάλα λίγο πριν από την εκπνοή, κατόρθωσε να τη συγκρατήσει και έγινε αυτός ήρωας με δύσκολο, ακροβατικό λέι απ. Σαν τον Ράιτσεβιτς του 2003. Τότε, όπως και τώρα, ο Αρης νίκησε τη Χέμοφαρμ (του Ντάρκο Μίλιτσιτς) στον ημιτελικό.

Η αρειανή πανστρατιά των τελευταίων ημερών θύμιζε τον παλιό, καλό καιρό. Aυτόν τον «γραφικό» κοκκινογένη με το σομπρέρο είχα να τον δω από την εποχή της παντοκρατορίας του Αρη. Θυμάμαι μάλιστα ότι ο εν λόγω τύπος είχε κοσμήσει το εξώφυλλο του «Τριπόντου» πριν από το φάιναλ φορ του Μονάχου, με αποτέλεσμα να προκληθούν ποικίλες αντιδράσεις στη συμπρωτεύουσα.

Τις επόμενες ημέρες οι οπαδοί των «κιτρινόμαυρων» θα επιδοθούν σε υπέρ πάντων αγώνα για να πιάσουν θέση στην (όμορφη, αλλά μάλλον στενόχωρη) αρένα «Σπιρού Ντομ» στο Σαρλερουά. Και οι πτήσεις για το Βέλγιο θα πλημμυρίσουν από βορειοελλαδική προφορά. Οπως το 1988, όταν ο Αρης του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου, του Σούμποτιτς, του Ουίλτζερ και του Ιωαννίδη έπαιξε στο πρώτο του φάιναλ φορ στη Γάνδη.