«Λευκός Ελέφαντας» (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ανάμεσα στα μνημεία της ολυμπιακής ματαιοδοξίας της Madame του 2004, αχρηστότερο των αχρηστοτέρων στις παρυφές της πόλης κείτεται το «Σπίτι της Αρσης Βαρών». Παρά το ότι τα ολυμπιακά ακίνητα υποτίθεται ότι κατασκευάστηκαν με προβλεπόμενη μεταολυμπιακή χρήση, από το 2004 ούτε ένας ιδιώτης δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει πρόταση για να το αναλάβει. Από την αρχή έμοιαζε απίθανο.

Σ' ένα σημείο της Νίκαιας που χρειάζεται να ρωτήσεις δύο ταξιτζήδες και τρεις περιπτεράδες για να φτάσεις, με οδούς πρόσβασης που περιμένεις να πεταχτεί κάποια νοικοκυρά για να πετάξει τα νερά στον δρόμο, χωρίς τον παραμικρό σχεδιασμό γι' άλλες χρήσεις, εκτός από τους αγώνες της άρσης βαρών της ολυμπιακής εβδομάδας, το συγκεκριμένο κτίριο είναι ο ορισμός αυτού που οι Αμερικανοί αποκαλούν «Λευκό Ελέφαντα». «Για κοίτα, τι είναι αυτό το περίεργο ζώο; Α, είναι ένας λευκός ελέφαντας». Κάτι αξιοπερίεργο που κατασκευάστηκε από έναν σημαντικό τρόμπα και κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί τι στο διάολο χρησιμεύει.

Μέχρι χθες, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ για χρήση του κτιρίου είναι να το επισκεπτόμαστε για να θυμόμαστε, γιατί δεν πρέπει να αναλάβουμε ξανά άλλη μεγάλη διοργάνωση. Η φράση του ξεναγού «Τώρα, μπορείτε να δείτε πού πήγαν τα 2.000 ευρώ του κάθε Ελληνα», θα ήταν αρκετή για να μην αναλάβουμε ξανά ούτε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μουλτεζίμ. Εμφανίζονται λοιπόν δύο - φυσικά κρατικοί - φορείς που προτείνουν μεταολυμπιακή χρήση του maison. Πρώτο το Πανεπιστήμιο Πειραιώς με την απλή πρόταση «Να το πάρουμε, να το κάνουμε... του Πανεπιστημίου». Και η ομοσπονδία της άρσης βαρών που το διεκδικεί.

Καταθέτοντας μάλιστα φάκελο 12 ολόκληρων σελίδων. Στον οποίο αναφέρει ότι θα το χρησιμοποιεί σαν προπονητήριο, σαν χώρο τέλεσης αγώνων, σαν «εκπαιδευτικό κέντρο ακαδημίας αθλητισμού και πολιτισμού» - που όταν ακούς τέτοια, σου έρχεται να ψηφίσεις ξανά Καραμανλή, από το να ακούς ξανά την παπαρολογία του ΠΑΣΟΚ, και μετά η πρόταση συνεχίζει. «Εμπορική εκμετάλλευση με τη διοργάνωση συναυλιών, εκθέσεων, συνεδρίων και Fitness & Health Center για τους κατοίκους των Δυτικών Προαστίων». Με ποια πείρα και με ποιο know how (το γράφω έτσι, γιατί σ' αυτήν τη γλώσσα μιλάνε στα δυτικά προάστια) θα ανταγωνιστούν τον ιδιωτικό τομέα, μου διαφεύγει. Και μετά το τελειωτικό χτύπημα. «Αξιοποίηση των ξενώνων μέσα από σύγχρονη ξενοδοχειακή διαχείριση». Θα πεθάνω. Στη Νίκαια αξιοποίηση και ξενοδοχειακή διαχείριση; Εκεί που είναι το Σπίτι, αμφιβάλλω αν κάνει έστω και για gamistronas, που λέμε και στα δυτικά προάστια. Και η ομοσπονδία άρσης βαρών καταλήγει ότι με το φοβερό bussiness plan των 12 σελίδων θα βγάζει κι ένα εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο.

Αν υπήρχε τρόπος να τους το δίνανε κι αν έμπαιναν μέσα να έπρεπε να τα πληρώσουν από την τσέπη τους, να έφευγε αμέσως. Επειδή όμως δεν υπάρχει και οι παράγοντες το ξέρουν, ο καθένας δίνει ό,τι πρόταση του κατέβει κι όταν θα ξεμείνει από λεφτά, το κράτος να είναι καλά. Η μόνη απάντηση πρέπει να είναι «όχι». Ας το δώσουμε στο πανεπιστήμιο, ας το κάψουμε, ας το κατεδαφίσουμε, αλλά στο ψέμα «όχι». Δώσαμε στη Madame, δώσαμε στον Κορυβό, δεν είναι ανάγκη να συνεχίσουμε να δίνουμε...


Γι' άλλους ο ήλιος έσβησε το μεσημέρι, αλλά για μένα στις εννέα το πρωί. Οταν άνοιξα αυτό που μέχρι χτες αποκαλούσα εφημερίδα κι από σήμερα φυλλάδα και γύρισα βιαστικά στη σελίδα 56. Οπως και δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες περίμενα να δω τη φωτογραφία του Δημήτρη Μπαλή να σφίγγει τη γραβάτα. Ενιωσα να μου σφίγγει κάτι άλλο. Ας πούμε ο λαιμός... Κουτσουρεμένη από ένα τέταρτο διαφήμιση η σελίδα του Δημήτρη Μπαλή δεν είχε σχόλιο. Προσπάθησα να βολευτώ με το αποκαλυπτικό άρθρο «Βραβεία της ΕΛΠΑ στους καλύτερους τροχονόμους κι οδηγούς». Ρούφηξα το άρθρο. Βγήκα στον δρόμο με την ελπίδα ότι η βραβευμένη τροχονόμος Ζηνοβία Θεοδωρέλου θα μου κόψει κλήση. Προβληματίστηκα για το πού μπορώ να πάω ώστε να μου κόψει επίσης κλήση ο βραβευμένος τροχονόμος περιφέρειας, Γεώργιος Μιχούλης, αλλά το ρεπορτάζ δεν μας ενημέρωσε στο πού κάνει πιάτσα. Προσπάθησα να καταλάβω τι στο διάολο κάνει ένας οδηγός τρόλεϊ για να πάρει βραβείο, όπως ο Παναγιώτης Μπούχρας των ΗΛΠΑΠ, πόσους χώρεσε στο λεωφορείο ο Θόδωρος Κλήμης της ΕΘΕΛ και τι κόλπα έκανε με τον Ηλεκτρικό ο Πέτρος Βαλιάνος ώστε να πάρει το βραβείο του καλύτερου οδηγού στα τρένα. Για τον Κυριάκο Απόστολο, που αναδείχθηκε καλύτερος οδηγός ταξί, μπορώ να φανταστώ και το απίστευτο. Οτι πήρε τουρίστα στις 12 παρά τέταρτο στο Σύνταγμα και δεν έβαλε διπλή ταρίφα.

Τέλος πάντων παρηγοριά στον άρρωστο. Οι καλύτεροι τροχονόμοι και οδηγοί, η κραυγή του Λάουντα «Τώρα ή ποτέ για τον Φιζικέλα» και η είδηση ότι η Start Line ενώθηκε με την Iron team για να διοργανώνουν από κοινού αγώνες Drift (όσοι δεν ξέρετε τι είναι μη φωνάξετε τώρα «δεν μας πηδάει και το Drift» και το καταλάβουν οι διπλανοί σας) δεν ήταν αρκετά για να μου φτιάξουν την ημέρα. Ούτε καν η είδηση όσοι από εμάς πληρώσουν -κι ελπίζω ότι θα το κάνουμε όλοι- 20 ευρώ για κάθε ένα από τα Tuner GP ή Drift με κόστος 90 ευρώ. Εδώ το κείμενο του Μπαλή σταματάει απότομα. Θα; Ρωτάω εσάς, Χελάκη, Τσόχε κι όσοι στριμώξατε ένα τέταρτο διαφήμιση στη σελίδα του Μπαλή με αποτέλεσμα όλοι εμείς οι λάτρεις του Drift να μην ξέρουμε τι θα μας συμβεί; Υποθέτω ότι κάτι καλό θα μας συμβεί, αλλά τι, δεν ξέρω... Οπως και δεν ξέρω σε τι κατάταξη βρίσκεται αυτόν τον μήνα το Picado. Αλλά ο Μπαλής είναι μεγαλόψυχος. Ξέρει να συγχωρεί την απληστία των εκδοτών, που για να πάρουν τα φράγκα της διαφήμισης θα μπορούσαν να βγάλουν άρθρο που να έχει τη θεραπεία του καρκίνου. Αντίθετα με τον Ντέμη Νικολαΐδη, που τόσα χρόνια ασχολείται με τα Μέσα κι ακόμα δεν ξέρει την τύφλα του.

Εχοντας γραφείο Τύπου, υπεύθυνη επικοινωνίας την Αλεξία Μπακογιάννη, τον Κοντό κολλημένο με τα θέματα Τύπου, η ΑΕΚ κατόρθωσε να δημιουργήσει θύελλα σ' ένα ποτήρι του νερού πέντε αγωνιστικές πριν από τη λήξη του πρωταθλήματος. Ακριβώς επειδή από την εποχή που ο Ντέμης Νικολαΐδης ήταν ποδοσφαιριστής είχε τόσα πάρε- δώσε με τον Τύπο που κόλλησε τη χειρότερη αρρώστια. Να νομίζει ότι τα δημοσιεύματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σ' αυτά που κάνουν καλό και στ' άλλα που κάνουνε ζημιά. Και στην περίπτωση του Κοντού, ισχύει το «πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι».

Την εποχή που ο Κοντός έπαιζε μπάλα, δεν ήταν από τους παίκτες που μεταφέρουν το «κλίμα των αποδυτηρίων». Δεν ήταν ακριβώς αντιδημοσιογραφικός, αφού είχε πολλούς δημοσιογράφους για φίλους, αλλά δεν ήταν από τους παίκτες που ο δημοσιογράφος θα έπαιρνε μετά την προπόνηση για να μάθει το καθημερινό ρεπορτάζ. Για να μη φανεί μοναδικό, να προσθέσω ότι το ίδιο συμβαίνει και με τις περισσότερες από τις βεντέτες των μεγάλων ομάδων. Αν έχεις φιλική σχέση, μπορεί να πάρεις τον Ριβάλντο να τον ρωτήσεις αν θα μείνει στον Ολυμπιακό. Δεν θα τον πάρεις για να τον ρωτήσεις αν χτύπησε ο Πατσατζόγλου. Το ίδιο συνέβαινε με τον Νικολαΐδη. Οποτε μιλούσε, αναφερόταν σε πράγματα που τον αφορούσαν. Αρνιόταν να μιλήσει για τους προπονητές του κι απέφευγε να μιλάει για θέματα που προέκυπταν στις προπονήσεις. Ούτως ή άλλως, από χαρακτήρα το τι έκαναν οι υπόλοιποι τού ήταν μάλλον αδιάφορο.

Τη νοοτροπία ότι ο παίκτης δεν πρέπει να μιλάει για το τι συμβαίνει στα αποδυτήρια ο Νικολαΐδης τη μετέφερε και στην προεδρία του. Μόνο που ανάμεσα στο να πιστεύεις κάτι και να δημιουργείς χάος από ένα δημοσίευμα υπάρχει απόσταση. Οπως και να αφήνεις υπονοούμενα ότι θα συνεχιστεί. Γιατί το ότι ο Νικολαΐδης ζήτησε συγγνώμη από τους ποδοσφαιριστές και τους υπαλλήλους είναι προς τιμήν του. Το «ξέρω ποιος τα είπε αυτά και το καλοκαίρι θα τον φάω», όμως απλά διατηρεί το χάος.

Στο φινάλε, φινάλε, αν θέλει να φάει κάποιον το καλοκαίρι, κάνει μία αναπαράσταση της ναυμαχίας της Μυκάλης. Βάζεις στην τριήρη τον ναύαρχο, αν θέλει να είναι πολύ σκληρός βάζει κι έναν ξένο, βουλιάζει το καράβι και ησυχάζει. Μόνο που, πρώτον, δεν το προαναγγέλεις και, δεύτερον, μην μπλέξουμε στο σκηνικό με τις πραγματικές οικογένειες. Γιατί η ζωή και οι ποδοσφαιρικές ομάδες δεν είναι κάτι σαν τον Φόρεστ Γκαμπ. Ενα ηλιόλουστο σκηνικό στους Θρακομακεδόνες, με 30 χαρούμενα παλικάρια να καλαμπουρίζουν στις προπονήσεις κι όποιος δεν ταιριάζει τζους και δρόμο είναι στην καλύτερη περίπτωση φαντασίωση και στη χειρότερη καλοπροαίρετος φασισμός.

Επειδή ο Κοντός κάποτε προσπαθούσε να διαβάσει κανένα βιβλίο, ας ρίξει μια ματιά στους «Επικυρίαρχους» του Αρθουρ Κλαρκ και τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» του Χάξλεϊ. Είναι πολύ εύκολο να ξεκινήσεις με τις καλύτερες των προθέσεων και στο τέλος να κυνηγάς προδότες εκεί που υπάρχουν μόνο εργαζόμενοι που ζητάνε τα λεφτά τους. Εχουμε που έχουμε λοιπόν τα προβλήματά μας σαν κοινωνία, δεν είναι ανάγκη ο φασισμός να ξεκινήσει από το ποδόσφαιρο.

Γιατί του Ελληνα ο σβέρκος μπορεί να μην αντέχει τον ζυγό, αλλά το κινητό δεν έχει πρόβλημα. Μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης των υποκλοπών, η κυβέρνηση μάς λέει κατάμουτρα ότι επιλεγμένα τηλέφωνα παρακολουθούνταν στη διάρκεια των Ολυμπιακών. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μας πείσει ότι η υπόθεση είναι κατασκοπία κι ότι και η ίδια έπεσε θύμα, με το τηλέφωνο του πρωθυπουργού να παρακολουθείται για να μαθαίνουν οι Αμερικανοί τις παραγγελίες του στο DVD club… Τώρα μπορεί κάποιος να πει «Το σύστημα δεν στήθηκε για τους Ολυμπιακούς;». Τον ακούω να απαντάει «Μάλιστα στήθηκε». Οπότε, τι σόι κατασκοπία είναι αυτή που το σύστημα γνωρίζεις ότι υπάρχει. Δεν τον ακούω να απαντάει. Μάλλον τον ακούω να ψιθυρίζει «Το χρησιμοποίησαν και για κατασκοπία». Ωραία. Και τώρα τελευταία ερώτηση. Μήπως κάποιος κυβερνητικός θα είχε την ευγενή καλοσύνη να πει «Ποιον κατασκόπευαν οι Αμερικανοί και ποιους η κυβέρνηση;». Μήπως δεν ακούω ούτε ψίθυρο;