Τα «καλά και συμφέροντα» της αχόρταγης G14 (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ομνύει στο όνομα του κέρδους και των νόμων της αγοράς, μόνο που φαίνεται πως όλα αυτά τα θεωρεί δικό της προνόμιο

Πασίγνωστη διελκυστίνδα! «Παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών» εναντίoν «εθνικών κρατών». Αναπόφευκτη η προέκτασή της στο ποδόσφαιρο: στη μία όχθη η G14, το «κονκλάβιο» των ισχυρότερων ευρωπαϊκών συλλόγων-επιχειρήσεων. Στην άλλη κάμποσες επιμέρους Ομοσπονδίες (όχι όλες), οι εθνικές ομάδες, η ΟΥΕΦΑ και η ΦΙΦΑ αμφότερες παραζαλισμένες!

Τι αξιώνει το «διευθυντήριο» των 18 ισχυρότερων συλλόγων που έχουν «πολιτογραφηθεί» ως G14; Τα πάντα! Να αποζημιώνονται οι σύλλογοι ακόμα και για απλή συμμετοχή παικτών τους σε εθνική ομάδα. Εάν τραυματίζεται ποδοσφαιριστής, η Ομοσπονδία της χώρας του να καταβάλει στον σύλλογο ποσό ανάλογο του συμβολαίου του, έστω κι αν ο... δεκαετής προϋπολογισμός της δεν θα επαρκούσε γι' αυτό. Και εν τέλει, να διαδραματίσει η G14 σημαντικό ρόλο σε διοργανώσεις όπως το Τσάμπιονς Λιγκ και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και να εισπράττει μερίδιο από τα έσοδα των Μουντιάλ.

Κακά τα ψέματα, οι περί παικτών αξιώσεις της G14 μπορούν κάλλιστα να βρουν ευήκοα ώτα στις τάξεις των Ευρωπαίων φιλάθλων. Οχι μόνο επειδή διαθέτει αρκετή διεισδυτικότητα και λογική το επιχείρημα «εμείς τους πληρώνουμε, δεν θα τους καταπονούν τσάμπα οι εθνικές ομάδες», αλλά και για έναν επιπρόσθετο λόγο: ο οπαδός νιώθει ταυτισμένος με τον σύλλογο που υποστηρίζει μονίμως, όχι «αραιά και πού». Η εθνική είναι το «έκτακτο» πάθος του. Η ομάδα του, το καθημερινό. Μέχρις εδώ καλά. Όμως, αρχίζουν τα... «αλλά».

Πρώτον: εάν η G14 αποκτήσει νευραλγικές αρμοδιότητες σε θέματα διοργανώσεων, ενδέχεται να αξιώσει περισσότερους αγώνες, αποσκοπώντας σε αύξηση κερδών. Ναι, οι ίδιοι σύλλογοι-επιχειρήσεις που ζητούν τώρα πακτωλούς επειδή οι παίκτες τους «ξεζουμίζονται» στις εθνικές τους ομάδες! Ούτως ή άλλως δεν επικαλούνται -ούτε ως πρόσχημα- την ανθρώπινη αντοχή. Μόνο «περιουσιακά στοιχεία». Έμψυχες «πρώτες ύλες», που οφείλουν να αναλωθούν με «σωστό» τρόπο για το καλό των «σωστών» ταμείων...

Δεύτερον: η G14 ομνύει στο όνομα του κέρδους και των νόμων της αγοράς, μόνο που φαίνεται πως όλα αυτά τα θεωρεί δικό της προνόμιο. Εθνικές ομάδες και Ομοσπονδίες δεν συνάπτουν εμπορικές συμφωνίες; Ασφαλώς. Το ύψος αυτών των συμφωνιών δεν είναι ευθέως ανάλογο των επιτυχιών των εθνικών ομάδων; Αυτονόητο. Γιατί τότε έχουμε «διαφυγόντα κέρδη» οσάκις τραυματίζονται με τη φανέλα των εθνικών τους ομάδων ο Γερμανός Ντάισλερ ή ο Μαροκινός Ούλμερς, όχι όμως κι όταν παθαίνουν κάτι ανάλογο βασικά στελέχη αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων αγωνιζόμενα με τους συλλόγους τους;

Κάτι ακόμα: οι εθνικές ομάδες παρέχουν ευκαιρίες ανάδειξης και προβολής σε πολλούς παίκτες από τον Τρίτο Κόσμο (κι όχι μόνο. Σκεφθείτε ότι Έλληνες έκαναν διεθνή καριέρα μετά το Εuro 2004). Ο συνολικός παραγκωνισμός των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων -απόρροια της ανελαστικής γραμμής της G14- θα τους έπληττε καίρια.

Τρίτον: ακόμα κι αν πρόκειται απλώς για διαπραγματευτική, εκφοβιστική «μπλόφα», η περιβόητη ιδέα ενός Τσάμπιονς Λιγκ-«κλειστής λέσχης» για τους 18 περιούσιους είναι μνημείο κυνισμού και υποκρισίας! Κυνισμού, διότι ο (πρωτ)αθλητισμός που απαγορεύει την έκπληξη και την ανατροπή μοιάζει με σημαδεμένη τράπουλα. Υποκρισίας, επειδή τα ανταγωνιστικά «θέσφατα» της G14 υποτίθεται ότι αναγορεύουν την οικονομική επιτυχία σε απόρροια της καλής απόδοσης. Με αυτό το κριτήριο, λόγου χάριν, δεν αναπροσαρμόζουν συμβόλαια παικτών; Οι ίδιοι οι σύλλογοι όμως αξιώνουν την εγγυημένη αδιάλειπτη παρουσία τους στην αγωνιστική και οικονομική ελίτ. Χοντρό, κύριοι...