Η σοφία της φράσης «Arsene knows» (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Εξετάζοντας τα πράγματα εκ των υστέρων, με τη σιγουριά και τη σοφία που μας δίνει ο χρόνος, μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποι της Μπαρτσελόνα έκαναν λάθος. Οταν πόνταραν στην εξέλιξη του Ινιέστα και αρνήθηκαν ένα επαγγελματικό συμβόλαιο στον Φάμπρεγκας. Γέννημα-θρέμμα και οι δύο της ομάδας της Καταλωνίας, αλλά ο μικρότερος από τους δύο, έχοντας ήδη στα πόδια του περισσότερα από 100 παιχνίδια με τη φανέλα της Αρσεναλ, μας δίνει δείγματα ενός πολύ μεγάλου ταλέντου εν εξελίξει.

Φαντάζομαι ότι πολλοί θα σκέφτηκαν πως ο ρόλος που είχε στο προχθεσινό παιχνίδι του «Χάιμπουρι» ο δαιμόνιος Ισπανός ήταν αυτός που διαδραμάτιζε για οκτώ, σχεδόν, χρόνια ο Πατρίκ Βιεϊρά στους «κανονιέρηδες». Το μάτι του Βενγκέρ κόβει καλά. Πόνταρε στον Φάμπρεγκας και άφησε τον Βιεϊρά να φύγει για τη Γιούβε. Με οικονομικό όφελος για την Αρσεναλ. Μία επιλογή που σε όλους έμοιαζε ιδιαίτερα παρακινδυνευμένη. Αλλά, όπως όλα δείχνουν, ο Αλσατός δικαιώνεται για μία ακόμα φορά.

Αυτό το «Arsene knows», που λένε πολλές φορές οι φίλαθλοι των «κανονιέρηδων», εμπιστευόμενοι τις επιλογές του προπονητή της ομάδας τους. Το χθεσινό παιχνίδι λειτούργησε και ως μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στους δύο ποδοσφαιριστές. Η αντίθεσή τους ήταν φανερή, τόση όση και η χρωματική αντίθεση στις φανέλες της Γιούβε, με αποτέλεσμα η πλάστιγγα να γείρει στην πλευρά του Φάμπρεγκας. Αυτό είναι το μέλλον της Αρσεναλ. Ο Βιεϊρά εκπροσωπεί το παρελθόν. Και ο Αλσατός έχει ξεκινήσει το χτίσιμο μιας καινούργιας ομάδας.

Τώρα, φυσικά, έχει το πλεονέκτημα να αντιμετωπίζει πολύ λιγότερες δυσκολίες απ' όσες είχε φτάνοντας το 1996 στο «Χάιμπουρι». Τότε που έφερε τον δικό του τρόπο στο αγγλικό ποδόσφαιρο για να το επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό, όχι μόνο σε αγωνιστικά θέματα, αλλά και σε ζητήματα προετοιμασίας, διατροφής και προπόνησης. Από τη νέα περίοδο είναι σίγουρο πως θα έχει και περισσότερα χρήματα στο ταμείο για μεταγραφές, γεγονός που σημαίνει ότι θα έχει ακόμα περισσότερες ευκαιρίες να ενισχύσει την προσπάθειά του για την ισχυροποίηση αυτής της νέας ομάδας.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Ισπανός είναι τελείως διαφορετικός ποδοσφαιριστής απ' ό,τι ο Βιεϊρά και αγωνίζονται σε διαφορετική θέση. Ο Φάμπρεγκας μπορεί να μην έχει αυτόν τον μεγάλο διασκελισμό του Γάλλου, αλλά έχει πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα και εκρηκτικότητα. Όμως ολόκληρο το παιχνίδι της Αρσεναλ φαίνεται να περνά από τα πόδια του Φάμπρεγκας, όπως ακριβώς περνούσε από τα πόδια του Βιεϊρά. Δεν γνωρίζω πόσοι πρόσεξαν ένα στοιχείο που ανέφερα λίγο νωρίτερα. Τα περισσότερα από 100 παιχνίδια που έχει παίξει με την Αρσεναλ ο μικρός Ισπανός, ο οποίος, αν θυμάμαι καλά, έκανε το ντεμπούτο του στα 17 του με τη φανέλα της Αρσεναλ στο ματς με τη Γιουνάιτεντ, στο «Μιλένιουμ», για το Κομιούνιτι Σιλντ.

Σε λίγο, σ' ένα μήνα σχεδόν, θα περπατά στα 19 του χρόνια και θα έχει παραστάσεις και εμπειρίες από ποδόσφαιρο επιπέδου, τις οποίες οι άλλοι δεν θα αποκτήσουν σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική ζωή τους. Στα 19 του. Δεν πρόκειται να κάνω συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα για τις ευκαιρίες που έχουν τα ταλέντα ώστε να αποκτήσουν ποδοσφαιρικές εμπειρίες. Το φρένο στην εξέλιξη του Ινιέστα προήλθε από αυτό ακριβώς. Οτι δεν ένιωσε την πίεση στον βαθμό που τη νιώθει ο Φάμπρεγκας. Ο Ινιέστα δεν είναι κακός ποδοσφαιριστής. Εχει χάσει, όμως, πια τη δυνατότητα να γίνει ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Κάτι που έχει και αξιοποιεί στο έπακρον ο Φάμπρεγκας. Ισως γιατί τα ποδοσφαιρικά μοντέλα απ' όπου προέρχονται ή όπου αγωνίζονται νεαροί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές όπως ο Φάμπρεγκας ή ο Μέσι ή ο Φλαμινί ή ο Εμπουε ή ο Βαν Πέρσι ή ο Σαμαράς -που μην ξεχνάτε ότι ανατράφηκε ποδοσφαιρικά στην Ολλανδία- δεν έχουν απλώς στόχο να εντοπίσουν ένα ταλέντο, αλλά κυρίως να το βοηθήσουν να εξελιχθεί. Και γι’ αυτό κερδίζουν ποδοσφαιριστές.

Σκελετοί ξεχασμένοι στην ντουλάπα

Ο ανιψιός μου φέτος πηγαίνει στη Β' Λυκείου. Τα Χριστούγεννα, που είχε έρθει από τη Σαντορίνη στην Αθήνα, πέρασε αρκετό χρόνο στη βιβλιοθήκη μου. Γοητεύεται από ναυτικές ιστορίες και αστυνομικά μυθιστορήματα. Με την ποίηση δεν έχει πολλά πάρε-δώσε. Ασε που όποτε διάλεξε ποιητικό βιβλίο, η επιλογή του δεν είχε κάποια εξήγηση. Τουλάχιστον για μένα, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αν σκεφθεί κάποιος ότι οι δυο μας είμαστε «προϊόντα» διαφορετικών εκπαδευτικών συστημάτων. Εδωσα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο όταν βαθμολογούσαν την ορθογραφία και υπήρχε μόνο αδίδακτο κείμενο, καθ’ υπαγόρευσιν. Ενα από τα πράγματα που του έκαναν εντύπωση στη βιβλιοθήκη ήταν τα λεξικά. Ειδικά το πεντάτομο του Lidell Scott.

Οταν με ρωτησε για τη χρησιμότητά του, του έδωσα μια παλιά έκδοση της «Πάπισσας Ιωάννας», του Ροΐδη. «Ρε Χρίστο, καταλαβαίνω ότι είναι ελληνικά, δεν είναι αρχαία βέβαια, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω». Θα άρχιζε ένα γαϊτανάκι εξηγήσεων. «Είναι καθαρεύουσα. Μία γλώσσα τεχνητή που ουδέποτε μιλήθηκε». Και συνέχισα με δύο απλές παρατηρήσεις για τον ιδεολογικό χαρακτήρα της γλώσσας και στη συνέχεια του έδωσα δύο-τρία βιβλία να βγάλει τη δική του άκρη. Ο μικρός, δύο μέρες μετά, με ρώτησε γιατί δεν γίνεται μία απόδοση του βιβλίου του Ροΐδη «στα ελληνικά που μιλάμε». «Γιατί είμαστε δυσκοίλιοι και κάπως ψυλομύτες», θυμάμαι ότι του απάντησα.

Προσπαθησα να του εξηγήσω ότι αν γινόταν κάτι τέτοιο, όσοι το τολμούσαν δεν θα ένιωθαν και πολύ άνετα. Ο μικρός, που καταλαβαίνει τη διαφορά των εννοιών της απόδοσης και της μετάφρασης, ψιλοφόρτωσε. «Κι εγώ που μπορεί να θέλω να διαβάσω τον Ροΐδη ή τον Παπαδιαμάντη, πρέπει να πάω να μάθω μία ακόμα γλώσσα;». Τι να του πω; Τρεις ώρες τη βδομάδα κάνουν αρχαία στο σχολείο, έχει φθάσει στο DELF 2 στα γαλλικά και στο Proficiency στα αγγλικά, τρέχει από σχολείο σε φροντιστήριο και ενδιάμεσα προσπαθεί να ζήσει την εφηβεία του, να κάνει τις μαλακίες του με τους φίλους του, να σερφάρει στο Διαδίκτυο, να παίξει PlayStation. Πού να βρει τον χρόνο; Ασε που υπάρχουν και πολύ περισσότερο ελκυστικά αναγνώσματα από τον Παπαδιαμάντη ή τον Ροΐδη. «Στη μουσική, γιατί γίνονται διασκευές και στη λογοτεχνία δεν γίνονται;

Εσύ δεν είπες ότι οι τέχνες είναι ένα παιχνίδι;». Ετσι είναι, ρε Σπύρο. Είναι παιχνίδι. Και όσοι βγάζουν «σπυριά» βλέποντας την «Πάπισσα Ιωάννα» του Ροΐδη να κυκλοφορεί «στη γλώσσα που μιλάμε» με την απόδοση του Δημήτρη Καλοκύρη (από τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ), δεν είναι τίποτε περισσότερο από σκελετοί ξεχασμένοι στην ντουλάπα.