Ο «χοντρός» ξόρκισε το «Φαινόμενο» (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Κάθε φορά που γυρίζω στην Ελλάδα ύστερα από ένα ματς που είδα στο εξωτερικό αισθάνομαι σαν φαντάρος που επιστρέφει σε «μαύρο» στρατόπεδο έπειτα από άδεια. Δεν είναι ότι έξω είναι όλα υπέροχα, είναι ότι εδώ είναι σχεδόν όλα θλιβερά. Θέλω παρεμπιπτόντως να ζητήσω συγγνώμη από τους πολλούς φίλους που δεν πήραν απάντηση στα mail που μου έστειλαν από την περασμένη Παρασκευή μέχρι και χθες. Το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) γέμισε και δεν έχω καταφέρει να το τακτοποιήσω. Λίγη υπομονή, παιδιά…

Πήγα στη Βαρκελώνη για να δω τον Ροναλντίνιο και την παρέα του, αλλά αυτός τον οποίο αληθινά απόλαυσα ήταν ο Ρονάλντο. Οχι ότι οι άλλοι ήταν κακοί ή ντεφορμέ ή χαμένοι ή με το μυαλό στο Τσάμπιονς Λιγκ: δεν έχω προσωπικά κανένα παράπονο, αφού έκαναν το χρέος τους. Απλώς ο «χοντρός» ξεπέρασε τον εαυτό του.

Τραυματισμοί

Τον φωνάζουν «χοντρό» τον Ρονάλντο και δεν έχουν πολύ άδικο. Μετά τον τραυματισμό του ήταν αναπόφευκτο να πάρει κιλά και ο δόκτωρ Σαγιάν, ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάει την ανέλπιστη δεύτερη καριέρα του, τον είχε προειδοποιήσει. Ο Βραζιλιάνος δεν μπορεί να κάνει την προπόνηση που έκανε, διότι τα ευπαθή πόδια του δεν του το επιτρέπουν. Αντικαθιστά αυτή την έλλειψη πίεσης στην προπόνηση κάνοντας βάρη. Ο σβέρκος του θυμίζει μποξέρ και το σουλούπι του μοιάζει με εκείνα των ποδοσφαιριστών της δεκαετίας του '70. Τότε, όταν τα βάρη πρωτομπήκαν στην ποδοσφαιρική προπόνηση, οι εμπειρικοί (και όχι ειδικοί) γυμναστές αρέσκονταν να δημιουργούν μποντιμπιλντεράδες. Ο «Ρόνι» μοιάζει να το έσκασε από κάποιο φιλμάκι της εποχής: το μόνο που του λείπει είναι το στενό σωβρακάκι και το εφαρμοστό μπλουζάκι, σήματα-κατατεθέντα μιας εποχής που πέρασε.

Εκτίμηση

Κι όμως, σε αυτό το βασανισμένο κορμί υπάρχει μια μεγάλη ψυχή: η ψυχή του ποδοσφαιριστή με την πιο συγκινητική –ίσως– ιστορία όλων των εποχών. Ζώντας ένα ποδόσφαιρο στο οποίο οι εικόνες αντικαθίστανται συνεχώς από νέες, πιστεύω ότι αδικήσαμε όλοι τον Ρονάλντο: η εκτίμηση που του δείχνουμε είναι μικρότερη από αυτή που αξίζει και για πολλούς από μας η καριέρα του μοιάζει να ολοκληρώθηκε όταν σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ιαπωνία, ως απόλυτος πρωταγωνιστής που επέστρεψε από την κόλαση. Η ιστορία του Ρονάλντο στο κεφάλι μας τελείωσε τότε: ίσως δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι παίρνοντας εκδίκηση από τη μοίρα, που τον είχε ξεγράψει, σταμάτησε και την μπάλα. Δεν τη σταμάτησε. Ισως, μάλιστα, ακριβώς τότε άρχισε να δείχνει πόσο μεγάλης αξίας παίκτης είναι.

Σύγκριση

Τον έβλεπα στο «Καμπ Νου» και δεν τον χόρταιναν τα μάτια μου. Να τρέχει σε κάθε μπάλα σαν πιτσιρίκι. Να παίζει αγκωνιές με τον Πουγιόλ, να εκθέτει και να βγάζει νοκ άουτ τον Μότα, να κρατά σταθερά τρεις παίκτες της Μπαρτσελόνα πίσω, επιτρέποντας στην αποδεκατισμένη άμυνα της «Βασίλισσας» να αναπνεύσει από την ασφυκτική πίεση. Τον είδα να σημειώνει ένα υπέροχο γκολ –μίγμα ταχύτητας, εξυπνάδας, βαλλιστικής ακρίβειας και τεχνικής– ένα γκολ δικό του, από αυτά που λίγοι βάζουν –κι ακόμα λιγότεροι τα κάνουν να μοιάζουν απλά, όπως μόνο αυτός μπορεί. «Τελειωμένος» αυτός ο παίκτης; Αν δεν λεγόταν Ρονάλντο, αν δεν είχε υπάρξει τη διετία 1996-98 ο καλύτερος και ταχύτερος παίκτης του κόσμου, ο σέντερ φορ της Ρεάλ θα ήταν σήμερα ένας από τους τρεις μεγαλύτερους σταρ του κόσμου. Η περίπτωσή του, η άδικη σύγκριση που κάνει ολόκληρος ο πλανήτης ανάμεσα στον τωρινό Ρονάλντο και σε εκείνον που όλοι αποκαλούσαν «Φαινόμενο», είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι είναι αδύνατο να αναμετρηθείς με την καλύτερη πλευρά του εαυτού σου. Ο Ρονάλντο νίκησε τη μοίρα του, διέλυσε τα προγνωστικά που τον ήθελαν τελειωμένο και σακάτη, αλλά έμεινε όμηρος του «Φαινομένου». Η συγκινητική του ιστορία του γύρισε μπούμερανγκ!

Χοντρός

Θα ήθελα ειλικρινά να κάνει ένα σπουδαίο Μουντιάλ το καλοκαίρι. Και, αν γίνεται, να το ξανακερδίσει ως απόλυτος πρωταγωνιστής, όπως έκανε το 2002, όταν τα μπουκάδικα δέχονταν στοιχήματα για το αν θα αντέξει να παίξει τρία ματς κι αυτός σκόραρε σχεδόν σε όλα. Θα τον ήθελα πάλι τελικό νικητή, όχι διότι ο δεύτερος θρίαμβός του θα ήταν η απόδειξη ότι παραμένει βασιλιάς στη θέση του, αλλά διότι θα δημιουργήσει ένα τεράστιο συνειδησιακό πρόβλημα σε όλους μας: αν κερδίσει ένα ακόμα Μουντιάλ, αποδεικνύει ότι ο «χοντρός» είναι ανώτερος του «Φαινομένου». Λιγότερο ταχύς ίσως, όχι τόσο φαντεζί, χωρίς τη γοητεία και την τέχνη του περιττού στο παιχνίδι του, αλλά πολύ ώριμος, πολύ έξυπνος, πολύ μεγάλος μαχητής και με εκείνη τη φλόγα στο μάτι την οποία μόνο οι αληθινοί νικητές έχουν. Αυτή τη φλόγα ο Ρονάλντο τη βρήκε πιθανότατα στα νοσοκομεία και στα θεραπευτήρια, αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα τη χάσει ποτέ.

Μεγάλος

Εχω δει μεγάλα παιχνίδια του live, πολύ μεγάλα. Τον έχω δει να εξευτελίζει τον μεγάλο Αλεσάντρο Νέστα και να σκορπάει την άμυνα της Λάτσιο στο Πάρισι, κάποτε, σε έναν τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Τον έχω δει να αποδεκατίζει την άμυνα της Μίλαν, που τότε δεχόταν δέκα γκολ τον χρόνο. Εχω χαρεί πολλά θαύματά του. Αλλά ο Ρονάλντο που είδα το Σάββατο στο «Καμπ Νου» έχει μια μεγαλοπρέπεια την οποία το «Φαινόμενο» δεν είχε: έχει τη μεγαλοπρέπεια του ανθρώπου που τα έχει δει όλα, που σε αναγκάζει να τον δεις με σεβασμό, που σε υποχρεώνει να τον φοβάσαι. Στο τέλος, όταν έγινε αλλαγή, τον χειροκρότησα. Οχι από ευγένεια, αλλά από την ντροπή που ένιωσα επειδή είχα ξεχάσει πόσο μεγάλος παίκτης είναι.

Εν τη απουσία μου

Η απουσία μου δεν μου επέτρεψε να παρακολουθήσω το σόου των διαιτητών στο πρώτο τριήμερο του Απρίλη. Σας είχα υποσχεθεί ότι γυρίζοντας θα ενημερωθώ από τους τοπικούς ανταποκριτές μου –κάτι που έγινε. Πάντως, όπως είχα προβλέψει, η 26η αγωνιστική δεν είχε πολύ μεγάλες συγκινήσεις, διότι οι διαιτητές του τριημέρου ήταν ανοιχτό βιβλίο. Να τι μου είπαν οι ανταποκριτές μου:
• Βασσάρας (Αιγάλεω-Λάρισα 1-0). Επαιξε φυσικά 50-50, αλλά όχι το κατά Κοκκαλιάρη «50-50 του φιλοξενουμένου», αλλά το «50-50 σφυράω ό,τι βλέπω». Και τα είδε όλα. Διαιτητικά πιο ώριμος από ποτέ, ετοιμάζεται για ένα μεγάλο Μουντιάλ.
• Φωτιάδης (ΑΕΚ-Λεβαδειακός 2-0). Σας είχα πει ότι αν κάνει κάνα χοντρό λάθος πάει κατευθείαν στο χωριό του και ότι γι' αυτό θα ήταν πολύ προσεκτικός. Ηταν όντως προσεκτικός, αλλά κι αυτός φοβόταν μη δώσει πέναλτι στην ΑΕΚ…
• Νικολαΐδης (Ξάνθη-Παναθηναϊκός 1-1). Είχα προβλέψει ότι δεν θα παίξει κάργα αβάντα ΠΑΟ (στυλ Κάκου!) και πως η φιλοξενία στην Ξάνθη είναι καταπληκτική. Το τελικό 1-1 προέκυψε χωρίς σκοτούρες και προβλήματα. Μάλιστα, είναι όλοι ευχαριστημένοι…
• Κοντογιαννίδης (Ακράτητος-ΠΑΟΚ 0-3). Ο υπερδιαιτητής Ρωμανός, ο άνθρωπος που εδώ και δύο μήνες σφυρίζει ασταμάτητα, όχι μόνο πέτυχε την υπεράσπιση του ιστορικού ρεκόρ του, που είναι να μη φέρει κανέναν άσο στο πρωτάθλημα, αλλά είδε και τον ΠΑΟΚ να κάνει την πιο άνετη εκτός έδρας νίκη του…
• Μαζαράκος (Πανιώνιος-Απόλλων Καλαμαριάς 2-1). Οπως και στο προηγούμενο ματς που είχε παίξει Πανιώνιο, έτσι και σε αυτό έβγαλε τον «άσο» και τον κάρφωσε στη σέντρα! Να τον έχει ο Αγιος Ανδρέας καλά τον άνθρωπο…
• Μπριάκος (Καλλιθέα-ΟΦΗ 0-1). Είχα προβλέψει ότι θα βγάλει «πέντε-έξι κίτρινες για πλάκα». Εβγαλε ακριβώς έξι. Τον ευχαριστώ για τη συνεργασία.
• Φλωράκης (Ατρόμητος Αθηνών-Ιωνικός 3-2). Είπαμε ότι «ο Σπανός μετά τα όσα είδε στο Καραϊσκάκη κάτι περιμένει. Μια ψιλή αβάντα και τίποτα περισσότερο». Την είχε...
• Τεροβίτσας (Ηρακλής-Ολυμπιακός 2-0). Είχα πει «φέτος 50-50, αφού δεν κρίνεται το πρωτάθλημα, όπως πέρυσι». Για τα μέτρα του πρωταθλήματος αυτό που έπαιξε θεωρείται 50-50. Γκέλαρα όμως. Γιατί περίμενα ότι το ματς θα είχε πολύ «Χ»…