Οι διοικήσεις να υποδείξουν τους δράστες (Sportday / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Δυστυχώς, όλη αυτή η καθημερινή παραγωγή κειμένων και εικόνων και όλες αυτές οι συζητήσεις, οι σχολιασμοί υπό καθεστώς τρομοκρατίας –ότι θα είσαι το επόμενο θύμα, για το οποίο θα λυπηθούν οι συνάδελφοι– έχουν καταντήσει κουραστικοί. Σε πολλές περιπτώσεις γραφικοί. Εχουμε ξεπεράσει το στάδιο της τραγικότητας και έχουμε πάψει να αντιμετωπίζουμε τις επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων με την απαιτούμενη σοβαρότητα. Ονομάζουμε «δολοφονικές επιθέσεις» το ντου των ηλιθίων, που δεν γνωρίζουμε αν την επόμενη μέρα θυμούνται γιατί την «έπεσαν» στον δημοσιογράφο, ο οποίος δεν στράφηκε εναντίον τους, αλλά ενδεχομένως διατηρούσε μια κόντρα με παράγοντες της αγαπημένης τους ομάδας. Της ομάδας που με τις πράξεις τους δεν τη στηρίζουν, αλλά, αντίθετα, την οδηγούν στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Κουραστήκαμε επίσης να καταγράφουμε τα σχόλια των συναδέλφων που «εμπορεύονται» τις επιθέσεις σε δημοσιογράφους και ως άλλοι «επιθεωρητές Κλουζό» (με την υπέρμετρη και χαζοειδέστατη αφέλεια) μιλούν, έτσι απλά, για επιθέσεις που προέρχονται από αντιπαραθέσεις του δημοσιογράφου με παράγοντες ή ακόμη και με οργανωμένους οπαδούς, που έτσι κι αλλιώς έχουν εισχωρήσει στα διοικητικά των ομάδων.

Αλίμονο αν κάθε αντιπαράθεση ή διαφωνία ανάμεσα σε δημοσιογράφο και παράγοντα οδηγούσε σε προπηλακισμούς, σε ξυλοδαρμούς, σε επιθέσεις από ένα τσούρμο με «χαπάκηδες», «χασάπηδες» και «ανθρωποειδή», που δεν έχουν την πολυτέλεια της σκέψης και λαμβάνουν εντολές. Από ποιους; Μα, από όσους ηγούνται και δεν έχουν κανέναν, μα κανέναν, τρόπο υποδοχής της αντίθετης άποψης.

Και από την άλλη, εθιζόμαστε σε έναν κλασικό τρόπο αντιμετώπισης. Τι κάνουμε; Καταδικάζουμε τις επιθέσεις. Προχωρούμε σε καταγγελίες στις εισαγγελικές αρχές, που για να «ξυπνήσουν» χρειάζονται καταγγελία. Σε διαφορετική περίπτωση δεν επεμβαίνουν. Περιμένουν να πάρουν στα χέρια τους τη μήνυση του συναδέλφου, για να διατάξουν έρευνα. Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι.

Καταδίκασε και η ομάδα την επίθεση στον δημοσιογράφο. Βγήκε κι αυτή από την υποχρέωση, όπως γίνεται συνήθως. Δεν θα σταθούμε στο συμβάν με τον Γιάννη Σελαλματζίδη, στον οποίο θα ευχηθούμε γρήγορα ανάρρωση και επάνοδο στη θέση του. Ούτε θα απομονώσουμε την επίθεση που δέχθηκε έξω από το Χαριλάου, για να στραφούμε εναντίον παραγόντων που παράγουν βία. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα είναι, όμως, η πρώτη φορά, όταν θα δούμε τις διοικήσεις των ομάδων να παραδίδουν τα αποβράσματα στις αστυνομικές αρχές.
Θα είναι η πρώτη φορά που θα απονεμηθεί δικαιοσύνη, διότι εδώ και αρκετό καιρό έχουμε φτάσει στον πάτο και δεν φαίνεται να υπάρχει γυρισμός.

Θα χαρακτηριστούν καταδότες, ρουφιάνοι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Συμμετέχουμε και συμμετέχουν στο σκηνικό της τρομοκρατίας.
Κι αν οποιοσδήποτε παράγοντας υποστηρίξει ότι δεν είναι δική του δουλειά να καταγγείλει τους δράστες των γηπέδων, καλύτερα να πάει σπίτι του και να σκάσει.

Η εκκωφαντική σιωπή με τις ανούσιες διαμαρτυρίες, οι ανακοινώσεις που έπονται επιθέσεων εναντίον δημοσιογράφων, η καταδίκη από την πλευρά των συναδέλφων και η συμπόνια στο θύμα δεν διόρθωσαν μέχρι σήμερα τίποτε απολύτως.

Συντονισμένη αντίδραση, με το μαχαίρι να φτάνει στο κόκαλο, για να τιμωρούνται παραδειγματικά οι υπαίτιοι. Να σύρονται στα δικαστήρια, για να τους βλέπουν οι υπόλοιποι ανήσυχοι και αμφιλεγόμενοι χαρακτήρες των γηπέδων, όπως ακριβώς όλοι μας αντικρίζουμε την εικόνα του τραυματία δημοσιογράφου, που έχει τρομοκρατηθεί από την επίθεση και θα καλοσκέφτεται κάθε επόμενό του βήμα.