Ω, γλυκύ «πράσινο» έαρ... (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω τον αγώνα του Παναθηναϊκού (αφού το καθήκον με έφερε στο Τελ Αβίβ) και δεν μπορώ να ψηλαφίσω το τεχνικό σκέλος του θριάμβου του επί της Τάου Κεράμικα. Ξέρω, όμως, ότι το ελληνικό μπάσκετ απώλεσε χθες τη μεγάλη ευκαιρία για το 2-0. Οπως έλεγε ο θρυλικός Μανώλης κάποτε, «ευκαιρία για δύο γκολ»! Ευκαιρία, όμως, χαμένη. Ο Ολυμπιακός άγγιξε την υπέρβαση στο Τελ Αβίβ, αλλά επιστρέφει στον Πειραιά ηττημένος, γεμάτος σημάδια. Σημάδια, επειδή τη νύχτα χτυπούσαν οι παίκτες και ο προπονητής τους τα κεφάλια τους στους τοίχους του «Χίλτον».

Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε στο «Γιάντ Ελιάου» ασυνήθιστα αφελής. Πώς θα μπορούσε να νικήσει στο Ισραήλ δίχως να επιστρατεύσει ανταρτοπόλεμο; Ως γνήσιο παιδί της λιθουανικής σχολής, ο Γιόνας Καζλάουσκας πίστεψε πιθανώς ότι η ομάδα του όφειλε να παίξει το δικό της παιχνίδι. Μπάσκετ εσείς; Μπάσκετ κι εμείς. Ωστόσο, χθες χρειαζόταν και ολίγον αντι-μπάσκετ. Τη Μακάμπι τη ρίχνει στο καναβάτσο όποιος καταφέρει να της προκαλέσει βραχυκύκλωμα με την προσήλωσή του στην άμυνα.

Ξέρω, είναι εύκολο μόνο στα χαρτιά. Αλλά οι «ερυθρόλευκοι» δεν έδειξαν καν να προσπαθούν. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ήταν απλοί χειροκροτητές. Η Μακάμπι πήγε στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα με απολογισμό 13/19 δίποντα, 11 ασίστ και 16 κερδισμένες βολές. Πάει να πει, αβαντάζ 9 πόντων και αναψοκοκκίνισμα από τα παλαμάκια στα χέρια 11.000 οπαδών της. Θεμέλιο νίκης.

Οταν ο Ολυμπιακός κατάλαβε ότι χρειαζόταν αντάρτικο για να παλέψει το παιχνίδι, απέδειξε ότι το θηρίο που είχε απέναντί του δεν δαγκώνει. Τουλάχιστον δεν δαγκώνει πάντα. Τέσσερα λεπτά πριν από το τέλος, το «μείον 15» είχε εξανεμιστεί και ο Ολυμπιακός έφερνε το παιχνίδι στα μέτρα του. Τα χέρια των Ισραηλινών ήταν φανερό ότι έτρεμαν.

Ακόμα και η Μακάμπι όμως, ομάδα αλλεργική στην άμυνα, απέδειξε ότι το «κλειδί» μιας τέτοιας νίκης είναι να θωρακιστούν τα μετόπισθεν. Μια τάπα του Σόλομον (!) στον Λιούις, μια δεύτερη του Βούιτσιτς στον Σχορτσιανίτη, δυο-τρία καλάθια από τους δικούς της ψηλούς, τετέλεσται.

Θα ξαναβρεί ο Ολυμπιακός τέτοια ευκαιρία; Πολύ αμφιβάλλω. Αύριο στο Φάληρο καλείται πια να μετατρέψει το πάθος των οπαδών του σε εφαλτήριο αντεπίθεσης. Δεν θα είναι εύκολο, ούτε όμως αποκλείεται. Ας γίνει το 1-1 και βλέπουμε. Εν όψει του τρίτου αγώνα, ο Καζλάουσκας θα προσπαθήσει να μετατρέψει τα παθήματα του πρώτου σε μαθήματα. Πάντως, από τα παθήματα του Γενάρη ο Ολυμπιακός δεν διδάχθηκε παρά ελάχιστα στο τρίμηνο που μεσολάβησε.

Ο Παναθηναϊκός είναι ξανά Παναθηναϊκός: η πανίσχυρη ομάδα που δεν ανέχεται χωρατά και δεν επιτρέπει στον αντίπαλό της όνειρα εαρινής νυκτός. Το έαρ, η άνοιξη, είναι η εποχή του πρασίνου. Από τη στιγμή που ο ΠΑΟ απέκτησε το δικαίωμα να παίξει την πρόκριση μπροστά σε 20.000 οπαδούς του, είναι γραφτό να ανθίσει το «τριφύλλι». Το ξέρει ο ίδιος και -το σημαντικότερο- το ξέρουν οι ίδιοι οι αντίπαλοί του. Πάνε στην Αθήνα για να χάσουν, όπως πάνε για να χάσουν και στο Τελ Αβίβ. Δυστυχώς...