Η «πολιτική» του Γκουσγκούνη και της Ντίνας Σπάθη... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Αλήθεια, εσείς τι πιστεύετε; Είναι ορθό να τιμωρούνται οι ομάδες μπάσκετ (κεκλεισμένων των θυρών) κάθε φορά που τα υβριστικά συνθήματα των οπαδών τους τις επιβαρύνουν με την πέμπτη συνεχόμενη επίπληξη; Αφήστε, δεν είναι ανάγκη να απαντήσετε -κι ας απασχολεί η εφαρμογή με ίσα μέτρα και σταθμά του εν λόγω «σωφρονιστικού μέτρου» αρκετούς φιλάθλους, όπως τουλάχιστον μπορεί να συμπεράνει κανείς από τα σχόλιά τους στα ερτζιανά. Επί του παρόντος άλλο είναι το θέμα μας...

Σκεφθείτε, λέει, σε λίγα χρόνια έναν γραβατωμένο, καθώς πρέπει παράγοντα, εκπρόσωπο της «συντεταγμένης πολιτείας», να ξιφουλκεί εναντίον της βίας και της χυδαιότητας που «ευδοκιμεί» στα γήπεδα. Να είναι, λέει, ένας από αυτούς τους «μάγκες» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που χθες προέτρεπαν τον ομιλούντα στο αμφιθέατρο της Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης «Γάμ... τον π... τον Γιωργάκη, Βουλγαράκη, Βουλγαράκη».

Να είστε βέβαιοι: δεδομένων των ευκαιριών «επαγγελματικής ανέλιξης» -και δη αναρρίχησης σε κρατικά αξιώματα- που παρέχουν οι μηχανισμοί των καθεστωτικών κομμάτων εξουσίας, είναι αρκετές οι πιθανότητες να μας προκύψει αυριανός «θεσμικός» ηθικολόγος κάποιος από τους σημερινούς «αναψοκοκκινισμένους» του ΑΠΘ. Από τους «τύπους» που διακηρύττουν με καμάρι ότι εκλαμβάνουν την πολιτική σκηνή ως σκηνή τσόντας -με τις «ημέτερες» δυνάμεις σε ρόλο Γκουσγκούνη και τις «εχθρικές» ως Ντίνα Σπάθη.

Γιατί όχι; Σε τελικη αναλυση ο τιμώμενος πολιτικός ανήρ που απολάμβανε την αναγόρευσή του σε «πολιτικό» επιβήτορα δεν ήταν κανένας τυχαίος. Τέως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ -στη δεκαετία του '80, τότε που ακόμα και η εν λόγω οργάνωση ήταν αναγκασμένη να παράγει πολιτική για να σταθεί στα Πανεπιστήμια. Νυν υπουργός Πολιτισμού. Τι στην ευχή, κοτζάμ αιγίδα του καθ' ύλην αρμόδιου υπουργού έφερε η έκρηξη σεξουαλικού πολιτισμού της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Πάλι καλά που η ομήγυρις στο ΑΠΘ δεν τον πρόλαβε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Εικάζουμε ότι το σύνθημα «Βουλγαράκη, γ... α τους αριστεριστές, όλους τους Πακιστανούς και τους ισλαμιστές» θα προσλάμβανε και διεθνείς διαστάσεις...

Ας είμαστε όμως δίκαιοι: όσες πιθανότητες συγκεντρώνει το ενδεχόμενο να αναδειχθούν κάποιοι από την παρέα των ΔΑΠιτών του ΑΠΘ στο εγγύς μέλλον επίσημοι «θεματοφύλακες» του «πολιτισμού», άλλο τόσο ρεαλιστικό είναι το σενάριο να «βγάλει» τέτοιους... αστέρες και μία άλλη παρέα: πριν από κάμποσο καιρό, τότε που άπαντες συζητούσαν για τις βιαιοπραγίες τριάντα χούλιγκαν στη Λιβαδειά, σε σχολή της Αθήνας μέλη του ΠΑΣΟΚ έλυναν τους εσωκομματικούς τους λογαριασμούς με ξύλο. Είδατε... παρεκτροπές οι δύο «σοβαρές» και «υπεύθυνες» συνιστώσες του «μεσαίου χώρου»;

Κακά τα ψέματα. Τούτος ο καθεστωτικός τραμπουκισμός, είτε στη λεκτική είτε στη... χειρωνακτική εκδοχή του, δεν είναι αλαζονική παρενέργεια και μόνο. Ούτε απλός υπερβάλλων ζήλος και διακαής πόθος επιβολής. Είναι απόδειξη -και απόρροια συνάμα- της ιδεολογικής ξηρασίας που μαστίζει και τους δύο. Αλλά και της ομοιότητάς τους. Εάν οι «σκληροπυρηνικοί» των γηπέδων βρίζουν και δέρνουν για να νιώσουν ότι υπάρχουν, τα μελλοντικά στελέχη των πολιτικών ελίτ (όσα τέλος πάντων αξιωθούν να γίνουν) τους μιμούνται συχνά, πασχίζοντας να... ξεχωρίσουν. Μεταξύ τους.

Σκεφθείτε το λίγο. Αν οι ΔΑΠίτες του ΑΠΘ δεν το έριχναν στα σεξουαλικά συνθήματα, αντιγράφοντας το πλέον βαρετό και στερούμενο έμπνευσης «μενού» των γηπέδων (διότι εκεί ακούγονται και έξυπνα αραιά και πού), πώς διάβολο θα επιβεβαίωναν τη μαχητικότητά τους, αλλά κι αυτό ακόμα το «διακριτό» του στρατοπέδου τους; Να αποδοκιμάσουν τι; Τα πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ από το 1996, αυτά που ανέδειξαν τον Κ. Σημίτη στον πιο πιστό μαθητή του Κ. Μητσοτάκη; Να αναζητήσουν έστω και αμυδρές διαφορές ανάμεσα στους Γιαννίτση-Χριστοδουλάκη και τον Αλογοσκούφη; Θα ήταν σαν να «έβγαζαν» αταίριαστους τον Χιούι, τον Ντιούι και τον Λιούι -τα ανιψάκια του Ντόναλντ Ντακ.

Να στηλιτεύσουν τον «ανεύθυνο» και «αχαλίνωτο»... αντιαμερικανισμό του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (εδώ γελάνε), την ώρα που υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησής τους έχει γίνει η κυρία την οποία η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» είχε επαινέσει -όταν μαινόταν η επιδρομή στο Ιράκ- ως μέγιστη φίλη της Ουάσιγκτον; Να θυμίσουν ότι ο Γ. Παπανδρέου τασσόταν στο Λαύριο υπέρ της ανασφάλιστης εργασίας των νέων; Αντε και το 'καναν. Να το... στηλιτεύσουν κι όλας; Τους... αριστερούς θα παραστήσουν; Να αντιπολιτευτούν τον εαυτό τους;

Και οι άλλοι του «μεσαίου χώρου» πώς να μην αναθέτουν στους σκέτους μηχανισμούς (οι «ψιλές» πού και πού είναι το ανώτατο στάδιο της κυριαρχίας τους) τα του οίκου τους; Να βρουν ιδεολογικές επιφάσεις; Πού; Οι του «λαϊκού ΠΑΣΟΚ», όσοι δεν είχαν δώσει γη και ύδωρ στον Σημίτη, έσπευσαν -στην πλειονότητά τους- να το κάνουν με τον νέο άνακτα. Και αυτός -αχ, άτιμη πολιτική ανάγκη πώς «μασκαρεύεις» τους ανθρώπους- αφήνει ελεύθερο τον (παλιό) Ντανιέλ Κον Μπετίτ που έκρυβε μέσα του και ζητεί να γίνει εδώ της Γαλλίας. Ο Χριστόδουλος, ωρυόμενος στη συναυλία των Sisters Of Mercy, πιο αυθεντικός και πειστικός θα φάνταζε...

Τα ομώνυμα οφείλουν να... παριστάνουν ότι απωθούνται. Η σπασμωδική προσφυγή αμφοτέρων στο υβρεολόγιο του γηπέδου δεν είναι η μόνη εκδήλωση ποδοσφαιροποίησης. Θυμηθείτε τις πολιτικές μεταγραφές! Με το ΠΑΣΟΚ ο Κοντογιαννόπουλος; Γιατί όχι; Σάμπως απαρνήθηκε κανένα από τα συντηρητικά θέσφατά του; Μάνος και Ανδριανόπουλος με ποιον; Με όποιον «τα βρουν» -σήμερα, αύριο. Εξαιρετικά άδικη όμως για το δημοφιλέστατο άθλημα η αιτίαση περί «ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής» (της καθεστωτικής). Πρώτον, διότι κανείς ποδοσφαιριστής δεν αρνήθηκε πως οι επιλογές του γίνονται με επαγγελματικά κριτήρια. Δεύτερον, διότι ούτε οι παίκτες ούτε οι -αφιονισμένοι ή νηφάλιοι- οπαδοί στις κερκίδες υποσχέθηκαν ποτέ σε κανέναν πως θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή τους προς το καλύτερο. Οπότε...