Η τακτική του συμβιβασμού (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ σαν αυτό ανάμεσα στη Μίλαν και τη Λιόν, αν ξέρεις να τα εξηγήσεις στον κόσμο, βοηθούν, διότι δημιουργούν ποδοσφαιρική παιδεία. Το ματς της Τρίτης το κέρδισε ο προπονητής της Μίλαν: η δική του παρεμβατικότητα ήταν μεγαλύτερη ακόμα και από αυτή του Ιντσάγκι, που πέτυχε τα δύο γκολ. Φέτος ο Αντσελότι διαχειρίζεται μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας που αγγίζει τα 33 χρόνια. Η δουλειά του είναι δυσκολότερη από ποτέ.

Ο Αντσελότι έκανε «ματ» το βράδυ της Τρίτης. Φόρτωσε την αριστερή πλευρά της επίθεσης με τον Ζέεντορφ και τον Σερζίνιο, έβαλε τον Μαλντίνι για να απελευθερώσει τον Βραζιλιάνο, παρέσυρε τον Ουγέ στο δικό του παιχνίδι, αναγκάζοντάς τον να φρενάρει τη δική του ομάδα με την έξοδο του Φρεντ και του Γκοβού. Ο Ουγέ δεν άφησε στο τελευταίο τέταρτο την ομάδα του να τρέξει κι αντί να σκάσει την κουρασμένη Μίλαν, παρακολουθούσε τις κινήσεις του αντίπαλου κόουτς ώστε να μην εκτεθεί. Ο Αντσελότι είπε στο τέλος στις κάμερες του Sky ότι μόνο στερώντας από τη Λιόν τους χώρους μπορούσε να την αποκλείσει, γι' αυτό και προτίμησε ένα κλειστό ματς. Δεν χρησιμοποίησε π.χ. τον Τζιλαρντίνο, αλλά τον Αμπροσίνι. Δεν ήθελε να φορτώσει την αντίπαλη περιοχή με παίκτες, αλλά απλώς να βγάλει παίκτες στην επίθεση από τα μετόπισθεν. Λεπτομέρειες που έκαναν τελικά τη διαφορά, σε ένα ματς στο οποίο ο ποιοτικά καλύτερος αποκλείστηκε διότι ξέχασε ότι πρέπει να δείχνει την ανωτερότητά του και για τα 90 λεπτά.

Ισορροπίες

Στον προπονητή Κάρλο Αντσελότι δεν έχω καμία σοβαρή εκτίμηση – δεν πιστεύω ότι θα περάσει στην ιστορία για κάτι. Πάντοτε πίστευα ότι πρόκειται για έναν καλό διαχειριστή, του οποίου το χάρισμα είναι να ενθαρρύνει τα (μεγάλα) παιδιά που έχει στην ομάδα του να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Εχω τη βεβαιότητα ότι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλός του είναι να βρει τρόπο να χωρέσει στην ομάδα όλους τους ακριβοπληρωμένους παίκτες του. Γι' αυτό η ενδεκάδα της Μίλαν είναι τα τελευταία χρόνια ένας αχταρμάς. Ο προπονητής της ομάδας δεν φαίνεται να παιδεύεται να διδάξει μια αγωνιστική τακτική, αλλά προσπαθεί απλώς να κρατήσει ισορροπίες.

Λογική

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τακτικής του συμβιβασμού είναι η μεσαία γραμμή των «ροσονέρι», που στερείται οποιασδήποτε λογικής. Η Μίλαν παίζει χωρίς πλάγιους χαφ, με τρία «δεκάρια» (Κακά, Ζέεντορφ, Πίρλο), που αγωνίζονται με τρόπους και ρόλους που κανένα σύστημα δεν προβλέπει, γι' αυτό και όταν δεν κρατάει την μπάλα υποφέρει. Φέτος υπέφερε και στην άμυνα. Διότι για να χωρέσουν όλοι ο Σταμ καθιερώθηκε ως δεξί μπακ, ο Σερζίνιο έγινε ακραίος αμυντικός και ο Καλάτζε ζήτησε να παίξει στόπερ: όπως προβλέπεται από τη στρατηγική του Αντσελότι, το αίτημά του ικανοποιήθηκε. Και η κάποτε σπουδαία άμυνα άρχισε να μπάζει από παντού.

Δικτάτορες

Κάποιος δικαιούται να υποστηρίξει ότι σε μια εποχή που έτσι κι αλλιώς οι δικτάτορες προπονητές δεν έχουν νόημα (αφού θα πρέπει να συνυπάρχουν με μικρούς πολυεκατομμυριούχους, που δεν καταλαβαίνουν από αγριάδες) ο καλός Κάρλο μπορεί να θεωρηθεί πρωτοπόρος. Μπορεί. Τα αποτελέσματα δεν του δίνουν άδικο. Η Μίλαν είναι σταθερά στην οκτάδα του Τσάμπιονς Λιγκ, έχει παίξει επί των ημερών του δύο τελικούς στη μεγάλη διοργάνωση και έχει κατακτήσει το τρόπαιο στο Μάντσεστερ. Κέρδισε επίσης πρωταθλήματα και Κύπελλα Ιταλίας. Είναι όμως αυτοί οι τίτλοι αποτέλεσμα της δουλειάς του κόουτς; Ελα ντε...

Τίτλοι

Αν δεν μιλούσαμε για τη Μίλαν, οι τίτλοι του Κάρλο θα ήταν θαυμαστά επιτεύγματα. Μόνο που με τους «ροσονέρι» του Μπερλουσκόνι τίτλους έχουν κατακτήσει σχεδόν όλοι οι προπονητές που δούλεψαν – ακόμα κι ο Τζακερόνι, άνεργος εδώ και μία τετραετία, πρωταθλητής έχει βγει. Οι τίτλοι στην προκειμένη περίπτωση είναι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων.

Προβλήματα

Ποια μπορεί να είναι σε μια τέτοιου είδους ομάδα η ευδιάκριτη προσφορά του προπονητή; Θα πει κάποιος ότι η υποδειγματική διαχείριση των παικτών είναι από μόνη της δύσκολη υπόθεση. Σωστά. Μόνο που ο προσανατολισμός της Μίλαν είναι έτσι κι αλλιώς στραμμένος προς αυτή την κατεύθυνση: μιλάμε για μια εταιρεία τόσο οργανωμένη, που όταν είχε πέντε Λατινοαμερικανούς στις τάξεις της έφερε τον Λεονάρντο με σκοπό να τους λύνει όλα τα προβλήματα. Αν ο κόουτς της είναι απλώς έξυπνος, καταλαβαίνει ότι δεν πρέπει να τα δημιουργεί. Καμιά φορά θυμώνει, φορτώνει, απειλεί: αλλά δεν πείθει ότι κάνει τίποτε από όλα αυτά με το μαχαίρι στα δόντια.

Αρετή

Ο Αντσελότι δεν δημιουργεί προβλήματα, κάνει επίσης κατά καιρούς καλά κοουτσαρίσματα και έχει τη σπάνια (για Ιταλό προπονητή) αρετή να μην παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του. Φέτος, μετά το ματς με τη Γιούβε, τον ρώτησαν γιατί έκανε αλλαγή τον Ζέεντορφ και απάντησε ότι από τον πάγκο σπάνια καταλαβαίνει κανείς το ματς και ως εκ τούτου το ποιος βγαίνει έχει να κάνει πιο πολύ με το ένστικτο του κόουτς: φυσικά τους έκανε πλάκα.

Εύστροφος

Είναι έξυπνος, εύστροφος, γρήγορος: τι άλλο θα χρειαζόταν για να είναι ένας μεγάλος τεχνικός; Η απάντηση είναι απλή: να μπορεί να δημιουργήσει, να χτίσει, να αφήσει φεύγοντας μια ομάδα που να μπορεί να κρατηθεί στο τωρινό επίπεδό της. Αυτό έκαναν ο Σάκι και ο Καπέλο π.χ.: φεύγοντας, άφησαν ομάδες που συνέχισαν να κερδίζουν με μια-δυο προσθήκες. Ο Κάρλο πολύ φοβάμαι πως δεν θα αφήσει τίποτα, πέρα από την ανάμνηση μερικών εξαιρετικών στιγμών, σαν αυτή που είχε με αντίπαλο τη Λιόν του Ουγέ.

Γερνάει

Βλέπω τη Μίλαν να γερνάει χωρίς ο προπονητής της να κάνει τίποτα για να σώσει το μέλλον της. Στη συγκινητική παρακμή της, η μεγάλη αυτή ομάδα κάνει ακόμα θαύματα. Δεν θα κρατήσουν για πολύ. Οπως, δυστυχώς, δεν θα κρατήσει για πολύ η φήμη του προπονητή της...

Σιγά-σιγά

Για τις δικαστικές εκκρεμότητες του Βασίλη Γκαγκάτση δεν με νοιάζει. Ούτε μου αρέσει να βλέπω κόσμο να τραβιέται στα δικαστήρια και να μπαίνει φυλακή. Εμένα άλλα με απασχολούν:

1) Πώς διάολο ένας υπόδικος πρόεδρος της ΕΠΟ, με κατηγορίες για εξαπάτηση του Δημοσίου και πλαστογραφία, θα καταφέρει να κάνει μια σοβαρή διαπραγμάτευση με τον υφυπουργό Αθλητισμού, ώστε να εναρμονιστεί το καταστατικό της ομοσπονδίας με όσα η FIFA απαιτεί και να γλιτώσει η χώρα μας τον αποκλεισμό από τις διεθνείς διοργανώσεις;

2) Με ποιο κύρος ένας υπόδικος πρόεδρος της ΕΠΟ μπορεί να εκπροσωπήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο και τη χώρα μας στη ΦΙΦΑ; Κι αν αύριο κάποιος καλοθελητής στείλει στη ΦΙΦΑ τον φάκελο της παραπομπής του προέδρου (που, σημειωτέον, έχει τοποθετηθεί και σε επιτροπή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας!), τι θα τους πούμε; Οτι φταίει ο Βίκτωρας; Το χειρότερο είναι ότι τους έχω ικανούς στην ΕΠΟ να πουν ακριβώς αυτό! Ξεχνώντας ότι το ρεζιλίκι δεν είναι της ομοσπονδίας, αλλά της χώρας…

3) Τι διάολο Σούπερ Λίγκα θα γίνει με εγγυητή τον υπόδικο Γκαγκάτση; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που μέχρι να βγει η τελική απόφαση τελεί υπό δικαστική ομηρία να είναι σοβαρός συνομιλητής όλων αυτών που ονειρεύονται μια καινούργια αρχή; Ετσι θα γίνει η καινούργια αρχή; Με θεσμικούς που πηγαινοέρχονται στα κακουργιοδικεία;

4) Πώς μπορεί η ομοσπονδία να λαμβάνει κρατικές επιχορηγήσεις όταν ο πρόεδρός της διώκεται για κακοπιστία, πλαστογραφία και εξαπάτηση του Δημοσίου; Και τι θα γίνει αν αύριο ο Ορφανός (ή οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του) υποστηρίξει ότι δεν θέλει διάλογο με υπόδικους; Τι θα κάνει το Δ.Σ. της ομοσπονδίας; Θα στηρίξει τον υπόδικο πρόεδρο ή θα ζητήσει την παραίτησή του από μια άμισθη (το θυμίζω…) θέση, ώστε αφενός η ομοσπονδία να μη χάσει τη διαπραγματευτική σοβαρότητά της και αφετέρου ο ίδιος να ξεκαθαρίσει δικαστικά τη θέση του;

5) Η ανακοίνωση της ΕΠΟ, που καταλήγει ότι «οι συναντήσεις που ακολούθησαν την ανακοίνωση της ποινικής δίωξης μεταξύ "ανιδιοτελώς ενδιαφερομένων για το καλό του ποδοσφαίρου" ήταν απολύτως τυχαίες», δείχνει δυστυχώς την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πάλι ο Γκάγκατσης κατηγορεί τον Βίκτωρα και τον Παπαγιάννη –σε αυτούς αναφέρεται. Το ότι έχουν βουλιάξει το ποδόσφαιρο στην απόλυτη θεσμική ανυποληψία δεν τους απασχολεί καθόλου.
Ο ένας φεύγει με τη Σούπερ Λίγκα. Ο άλλος θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί μετά τη δίωξη για λόγους αξιοπρέπειας. Αντε, σιγά σιγά…