Η συνηθισμένη υστερία (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

«Αν τώρα ο Τροντ Σόλιντ ζητούσε τους ίδιους παίκτες που ο Ολυμπιακός έκλεισε, ο πρόεδρος θα του είχε πει "όχι"». Το άκουσα από τρεις το λιγότερο γνώστες της σκέψης και της νοοτροπίας του Σωκράτη Κόκκαλη.

«Μετά το ματς ο Σάββας Θεοδωρίδης έπιασε τον Ανατολάκη από δίπλα και του είπε να μείνει ήσυχος και να μην κάνει επεισόδιο, που ο Νορβηγός τον άλλαξε στο ημίχρονο». Πληροφορία που διασταυρώθηκε στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού.
Ο Ολυμπιακός έχει 23 νίκες και τέσσερις ήττες, χωρίς ούτε μία ισοπαλία. Ο Ολυμπιακός έχει κλείσει τέσσερις παίκτες, συζητάει για τη μεταγραφή άλλων δύο και όλα αυτά από τον Μάρτιο, όταν τις προηγούμενες φορές η πρώτη επαφή για μεταγραφή γινόταν τον Μάιο. Γιατί, λοιπόν, ο πανικός με το πρωτάθλημα εξασφαλισμένο και με το ένα πόδι στον τελικό του Κυπέλλου; Επειδή ο Ολυμπιακός δημιούργησε έναν μύθο που είναι ταυτόχρονα πηγή δύναμης και υστερίας. Οτι η κάθε ήττα είναι καταστροφή, σε ένα άθλημα όπως το ποδόσφαιρο, που οι ήττες είναι αναπόφευκτες.

Το «ο Ολυμπιακός πρέπει να κερδίζει ακόμα και στο πινγκ πονγκ» είναι ένα καλό επικοινωνιακό, αν δεν το προβάλλεις επίσημα και δεν το παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Από τη στιγμή που το πάρεις, η κάθε ήττα δημιουργεί κρίση. Εξι βαθμούς μπροστά και τέσσερα ματς πριν από το τέλος, ο Ολυμπιακός μοιάζει να έχει πέσει σε κρίση. Και αν η κρίση επηρεάζει μόνο τους «αούα» οπαδούς, πάει στο διάολο. Αν επηρεάζει μέχρι και τις μεταγραφές της ομάδας, μιλάμε για ανεπανάληπτη σχιζοφρένεια.

Οπως στο πλαίσιο της σχιζοφρένειας και μόνο μπορεί να εξεταστεί η σχέση της διοίκησης του Ολυμπιακού με τον μάνατζερ Ντμίτρι Σέλουκ. Μέχρι πέρυσι, για να διαπραγματευτεί μάνατζερ με τη διοίκηση του Ολυμπιακού, έπρεπε να παρακαλέσει και να μπει γονατιστός στα γραφεία. Πέρυσι εμφανίστηκε ο Ντμίτρι και τα πάντα άλλαξαν. Φέτος, ο Ντμίτρι συμπεριφέρεται σαν ο Ολυμπιακός να είναι γκόμενά του και να μην έχει δικαίωμα να κοιτάξει άλλον άνδρα εκτός από αυτούς που ο ίδιος επιτρέπει. Παίρνει ο Ολυμπιακός τον Ντομί; «Ντομί καταστρόφα. Ο Ντομί είναι καλός για το Αιγάλεω». Παίρνει τον Ζεβλάκοφ; «Ζεβλάκοφ καταστρόφα. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται καλούς παίκτες». Τώρα, με το χέρι στην καρδιά, αν τα ίδια είχε δηλώσει άλλος μάνατζερ, θα μπορούσε να κατέβει στον Πειραιά; Εκτός αν τα λεφτά που ελπίζει ο Ολυμπιακός να βγάλει από την πώληση του Τουρέ επιτρέπουν στον Ντμίτρι να κάνει ό,τι γουστάρει. Αλλά, με το φτωχό μου το μυαλό, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι οι ομάδες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και ήττα στο παλμαρέ τους δεν μπορούν να άγονται και να φέρονται από τον κάθε μάνατζερ που τους έταξε πέντε -έστω- εκατομμύρια ευρώ. Οσο για το επιχείρημα του Ντμίτρι ότι πήγε στον Ολυμπιακό τον Τουρέ, είναι το ίδιο καλό ότι φέσωσε τον Ολυμπιακό με τον Μπαμπαγκίντα.

«Εκτός του ότι με το "ροδέλα" φαίνεται και η αχαϊκή καταγωγή της οικογένειας Παπανδρέου». Φράση από το χθεσινό πόνημά μου στον ίδιο χώρο. Η οποία φράση ξεσήκωσε θύελλα τηλεφωνικών διαμαρτυριών των κατοίκων της Αχαΐας με αποδέκτη τον αγλαό Χόρχε Μαζιά. Λοιπόν, η λέξη «ροδέλα» είναι το συνώνυμο του gay, που χρησιμοποιείται αποκλειστικά στην περιοχή. Αυτά και όποιος θέλει να αρπάζεται, θα αρπαχτεί και με τα ρούχα του.

Περιέργως, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα τέκνα (προσέξτε στη διόρθωση τον τονισμό, μη γράψετε «τεκνά» και πλακωθώ και μ' αυτόν) του Αιγίου μού είπε χθες ότι το «ροδέλα» στην περιοχή το λένε για τους κολόμπους. Και για να φανεί πόσο πλούσια είναι η ελληνική γλώσσα στα θέματα που άπτονται του «Brokeback mountain», να πω ότι στον Πειραιά παλιά τους κολόμπους τους έλεγαν «Θείους».

Οταν περπατούσαν με κάποιο τεκνό και τους σταματούσε αστυφύλακας να τους ρωτήσει ποιο είναι το παλικάρι, απαντούσαν «ανιψιός μου». Και εδώ σταματάω, πριν έχω τηλέφωνο αύριο από τον Σωκράτη Κόκκαλη να διαμαρτύρεται ότι τον είπα κολόμπο.

Ετσι, λοιπόν, όπως ήρθε η συζήτηση στον Κόκκαλη, θυμήθηκα το ενδιαφέρον που είχε δείξει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος για να αγοράσει τον Ολυμπιακό. Αυτό το γνωρίζω μπετόν από τότε συνεργάτες του Κόκκαλη. Αυτό που δεν μπόρεσα να διασταυρώσω είναι η διαπραγμάτευση, σύμφωνα με την οποία ο Κόκκαλης πουλούσε τον Ολυμπιακό χωρίς όμως τη Θρύλος Α.Ε. και ο Θόδωρος είχε κάνει πίσω. Τέτοιες λεπτομέρειες γίνονται γνωστές με τον χρόνο, αν βέβαια υπάρχει κάποιος να συνεχίζει να ενδιαφέρεται για μια υπόθεση που δεν επηρέασε τα γεγονότα.

Οπως μικρό ενδιαφέρον είχε η αποκάλυψη του Αλέξη Κούγια, ότι δηλαδή είχε προταθεί στον Θόδωρο Αγγελόπουλο να αγοράσει τον ΠΑΟΚ, αλλά η συζήτηση δεν προχώρησε. Οπως μοιάζει να φρενάρει η διαπραγμάτευση για την αγορά της ΠΑΕ ΠΑΟΚ από τον Ιβάν Σαββίδη. Και οι λόγοι της αναστολής των διαπραγματεύσεων, σε συνδυασμό με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκαν, δημιουργούν υποψίες.

Η ΠΑΕ μπορεί να πουληθεί, το ίδιο και η ΚΑΕ, αλλά ο Ερασιτέχνης και η ακίνητη περιουσία του είναι αδύνατον να πουληθούν σε οποιονδήποτε. Το «θέλω το μπάσκετ και το βόλεϊ», που είπε εκ μέρους του Σαββίδη ο εκπρόσωπός του στη συνέντευξη Τύπου, είναι κομμάτι λαϊκίστικο. Για να φτιαχτούν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ ότι έρχεται ο σωτήρας όχι μόνο του ποδοσφαίρου, αλλά και των άλλων αθλημάτων και να πιέσουν τον Ερασιτέχνη να ακολουθήσει τον Σαββίδη σε κάθε απαίτησή του. Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι ένας άνθρωπος ο οποίος, αν και μέχρι χθες δεν είχε εμφανιστεί στην Τούμπα, έχει τέτοια ξαφνική καψούρα, περισσότερο ενδιαφέρεται για να έχει το ελεύθερο στη χρήση του γηπέδου και όποιων άλλων χώρων δοθούν, παρά για το βόλεϊ.

Φυσικά, στην κατάσταση που είναι ο ΠΑΟΚ, οι οπαδοί του έχουν προσαρμοστεί στη νοοτροπία της Θεσσαλονίκης σύμφωνα με τον πρώην πρόεδρο της ομάδας Θανάση Ακριβόπουλο. «Στη Θεσσαλονίκη έχουμε φτάσει στο σημείο που όποιος και να παρουσιαστεί, λέμε "άσε πρώτα να τον δούμε"».

Φαίνεται και από τις δεύτερες αντιδράσεις των οπαδών του Αρη μετά την ισοπαλία με τον Ηλυσιακό. Μετά τα επεισόδια της προηγούμενης εβδομάδας πήγαν στην προπόνηση, στάθηκαν αμίλητοι και σήκωσαν ένα πανό που έγραφε «Τι γίνεται; Ολα καλά;». Οχι ότι ο Αρης κινδυνεύει να μην ανέβει στην Α' Εθνική. Αλλά και μόνο να βλέπεις από κάτω σου τον Θρασύβουλο με μονό αριθμό βαθμών διαφορά, σε φέρνει στην απάθεια και την απελπισία.

Οπως και εγώ θα έπρεπε να έχω περάσει στην απάθεια, όταν παρακολουθώ τα καθημερινά εγκλήματα που γίνονται στην εφημερίδα. Για μία ακόμα, όμως, φορά βρίσκω τη δύναμη να φωνάξω: «Δεν θα τον φάτε τον Μπαλή, κουφάλες νεκροθάφτες»