Ασ' τους να παίξουν, βρε «άρχοντα»... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ποιος είπε ότι ένας διαιτητής πρέπει να υποπέσει σε σοβαρά λάθη για να είναι εκνευριστικός; Στο Καραϊσκάκη κάθε φάουλ (ακόμα και στο κέντρο του γηπέδου) εκτελείτο δύο-τρεις φορές, διότι ο Καρατζάς δεν ανεχόταν παρέκκλιση μεγαλύτερη των δέκα πόντων από το σωστό (;) σημείο. Εχουμε δει αρκετούς «άρχοντες αγώνων» να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Αυτός όμως δεν σηκώνει μύγα στο... υποδεκάμετρό του! Το νοερό, έστω. Δεύτερο μειονέκτημά του: είχε σχεδόν καταργήσει το «πλεονέκτημα». Απύθμενη σχολαστικότητα, εγωπάθεια ή μήπως ανασφάλεια, έστω και σε ένα παιχνίδι «πανεύκολο»;

Εσταυρωμένος, για λίγα λεπτά

O Ατρόμητος ισοφαρίζει σε 3-3 και ο Μαλεζάνι κάνει μια χαρακτηριστική κίνηση απογοήτευσης: σηκώνει τα χέρια στην έκταση - όπως λέγαμε παιδιά, όταν κάναμε γυμναστική. Σαν Εσταυρωμένος, για να λάβουμε υπόψη και την επικείμενη πασχαλινή περίοδο. Κάπως έτσι θα ένιωθε, αναμφίβολα, αν το σκορ δεν άλλαζε μέχρι το τέλος. Η επίτευξη του 4-3, όμως, τον ωθεί σε δύο διαδοχικά «πηδηματάκια». Οσα και τα γκολ που δέχθηκε η ΑΕΚ, δηλαδή. Διότι υπάρχουν και «κρυφές χαρές» - θεμιτές φυσικά. Πώς να το κάνουμε...