Το «εσωτερικό ζήτημα» της ΑΕΚ και η αλληλεγγύη της Μίλαν στην Ιντερ (Sportday / Σπυρόπουλος)

Την Κυριακή τη νύχτα, στο αεροδρόμιο, ήταν τα (αργά ή γρήγορα) αναμενόμενα. Δεν θέλει πολύ. Κοντά στο νου κι η γνώση.

Τη Δευτέρα το μεσημέρι, στη συνέντευξη Τύπου, ήταν τα αυτονόητα. Το μόνο που μου έκανε απ' όσα άκουσα εντύπωση ήταν ότι οι αγανακτισμένοι πολίτες μετακινήθηκαν στο «Βενιζέλος» με... πούλμαν!

Κουράζει να ξοδεύει κανείς χρόνο και ενέργεια για ν' αναδεικνύει τα αυτονόητα. Απορώ με την αντοχή του Νικολαΐδη απέναντι σε τούτη την καταπόνηση.

Μάλλον οφείλεται στη ζωτικότητα του νέου ανθρώπου των μόλις 32,5 ετών. Και στο ότι είναι ο ίδιος ΑΕΚτσής «από γονίδιο». Πώς αλλιώς ν' αντέξεις (... πάνω από δέκα λεπτά, όχι έναν ολόκληρο χρόνο!) τους συγκεκριμένους ΑΕΚτσήδες;

Τα αυτονόητα λοιπόν:
• Φυσικά αυτό το γκρουπ μετόχων είναι η καλύτερη διοίκηση που είχε ποτέ η (ΠΑΕ) ΑΕΚ.
• Φυσικά γι' αυτό το γκρουπ μετόχων «δεν υπάρχει» η έννοια του... πλέγματος προστασίας της ομάδας.
• Φυσικά γι' αυτό το γκρουπ μετόχων ο μονόδρομος είναι η δημιουργία της πολύ καλής ομάδας που θ' αναπτύξει δυναμική ώστε να προσπερνά (πάσης φύσεως) εμπόδια. Το πιο δύσκολο. Αλλά κι εκείνο, που όταν γίνει πραγματικότητα, θα 'χει πολλαπλάσια αξία.
• Φυσικά η δημιουργία αυτής της πολύ καλής ομάδας (λόγω των άλλων, επίσης αυτονόητων, προτεραιοτήτων της διετίας, αλλά και λόγω των αργών ρυθμών στους οποίους κινούνται γενικώς τα πράγματα) είναι διαδικασία που δεν έχει καν αρχίσει. Ή έστω ευρίσκεται στα σπάργανα. Ο Νικολαΐδης, απ' όσα ξέρω, μονάχα αυτόν τον καιρό ξεκίνησε ν' ασχολείται με το αγωνιστικό κομμάτι.

Ο ΑΕΚτσής ζει με τις φαντασιώσεις του. Θέλει τον Ένα που:
• Θα 'ναι υπερήφανοι ότι έχει πιο πολλά λεφτά απ' τον Κόκκαλη και τον Βαρδινογιάννη.
• Θα 'χει τον, για παράδειγμα, Νεστορίδη σε ρόλο αντί-Σάββα (Θεοδωρίδη) και τον, για παράδειγμα, Παπαϊωάννου σε ρόλο αρθρογράφου αντί-Δεληκάρη.
• Θα κυκλοφορεί και θα ποζάρει στους φωτορεπόρτερ με... μπλουζάκια σαν τον Θανάση (Γιαννακόπουλο) προχθές στο ντέρμπι του μπάσκετ.
• Θα κάνει τις μπούκες του με τα σιδερικά του και θα κράζει τον διαιτητή τραβεστί.
• Θα 'χει πανελλήνιας εμβέλειας τηλεοπτική συχνότητα και θα την προσφέρει σαν γήπεδο στους λαοπρόβλητους ήρωες της ΑΕΚοφροσύνης.
• Θα δωρίζει στον οπαδικό Τύπο την ευτυχία (και την κυκλοφορία) που το καφριλίκι συνεπάγεται.
Τον Ενα που, για να μην το παιδεύουμε, «δι' αυτού» θα πηδάμε και θα δέρνουμε. Ψύχωση!

Ο Νικολαΐδης δεν είναι, δεν γίνεται και δεν θέλει να είναι όλο αυτό. Για αρχή, δεν είναι ο οικονομικός (μεγάλο)παράγοντας ώστε να στέκει το ερώτημα αν μπορεί να τα βγάλει πέρα με Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη. Είναι μόνον ο «μπροστινός» (έτσι δεν λέγεται στη γλώσσα της πιάτσας;) της παρέας των επιχειρηματιών, τους οποίους ακόμα και οι εξειδικευμένοι ρεπόρτερ της ΑΕΚ δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν ποιος είναι ποιος στις φωτογραφίες. Σημαίνει ότι αυτοί οι επιχειρηματίες κάνουν τρία πράγματα:
• Πληρώνουν.
• Εμπιστεύονται τα λεφτά τους στη διαχείριση Νικολαΐδη.
• Δεν επιδιώκουν, επί προσωπικού, το παραμικρό. Εάν ήθελαν λεζάντα, διάολε, δύο χρόνια θα 'χε φανεί.

Άλλο μοντέλο. Αντίπαλοι του οποίου προς το παρόν δεν είν' ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός. Φυσικοί αντίπαλοι του μοντέλου είναι όσοι ένδον χάνουν, στο πλαίσιό του, τον «καθιερωμένο» ρόλο τους και το... νόημα της ζωής τους. Τα παρτάλια του αεροδρομίου (και οι όμοιοί τους). Διερωτώμαι, επειδή χθες ο Νικολαΐδης τους αφιέρωσε αρκετή ώρα, τι διαφορά κάνει εάν είναι «επαγγελματίες» ή απλώς βλαμμένοι. Ας δεχθούμε ότι δεν είναι επαγγελματίες-βαλτοί. Τότε είναι επαγγελματίες της αρνητικότητας. Το ίδιο (αποτέλεσμα) κάνει.

Διότι ως κλαμπ η ΑΕΚ έχει κατ' εξοχήν το χαρακτηριστικό της Λίβερπουλ. Ο κόσμος είναι ένα βήμα μπροστά κι ένα βήμα επάνω απ' την ομάδα. Την κάνει μεγαλύτερη απ' όσο στ' αλήθεια είναι. Η ανατροπή στην Πόλη ή ακόμα και εναντίον του Ολυμπιακού πέρυσι δεν θα γινόταν ποτέ δίχως την ώθηση του You'll Never Walk Alone απ' έξω. Στην ΑΕΚ όταν αυτός ο (πολύς) κόσμος χάνει το κέφι του και μένει σπίτι, δεν είναι τόσο οι απώλειες του κλαμπ σε οικονομική ισχύ. Όσο η ζημιά της ομάδας σε αγωνιστική ισχύ.

Το είχαμε τονίσει μετά τα επεισόδια στο Περιστέρι, το είχαμε επαναλάβει μετά τα επεισόδια στη Λιβαδειά, θα 'ταν παράξενο να μη το επισημάνουμε και σήμερα. Το αν πενήντα ή εκατό (βλαμμένοι ή «επαγγελματίες», δεν έχει σημασία) θα επιβάλουν το καουμποϊλίκι τους κι ύστερα όλοι οι υπόλοιποι θα συμμετέχουμε σαν τους τεθλιμμένους συγγενείς στη λύπη για «το ΑΕΚάκι» όπου «μια ζωή τα ίδια», ετούτο δεν είν' εσωτερικό ζήτημα της ΑΕΚ. Θα 'ναι πρόβλημα του τοπίου. Μόνο που το... τοπίο, απ' την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη έως τους «συνεταίρους» Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, δεν δείχνει να έχει τέτοια θεώρηση απέναντι στα πράγματα.

Αεροδρομικά και άλλα παρεμφερή συμβαίνουν παντού. Ιδίως στον Νότο της Ευρώπης. Σύμφωνοι. Η διαφορά είναι στην αντίδραση. Στην ευαισθητοποίηση. Το παράδειγμα της έμπρακτης αλληλεγγύης της Μίλαν στα πρόσφατα αεροδρομιακά βάσανα της Ιντερ είναι πολύ κοντινό και πολύ νωπό για να περνά απαρατήρητο.