Απ' το μυθιστορηματικό ρεπορτάζ στο ρεπορταζιακό μυθιστόρημα (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Με τον Μένιο (Σακελλαρόπουλο) συμβαίνει, ανέκαθεν συνέβαινε, το εξής: Βάλ' τον δέκα λεπτά να καθίσει και να δει ό,τι πιο βαρετό. Δύο τύπους να παίζουν τάβλι ή να πετάνε βελάκια στον τοίχο. Κι ύστερα πες του «γράψε γι' αυτό που είδες». Έξι χιλιάδες λέξεις, για πλάκα. Σε καμιά ώρα μέσα. Οι πιρουέτες του ζαριού πριν κατακάτσει στο ξύλο απάνω. Οι συσπάσεις των γραμμών στο πρόσωπο εκείνου που προσμένει τις εξάρες κι έρχεται στο τέλος «ασόδυο». Η τύχη, αδιανόητα σιωπηλή και αναπάντεχα εμφανιζόμενη κ.λπ.

Μυθιστόρημα, κανονικό. Το μεροκάματο του Κλη στον τόρνο. All time classic της ελληνικής ποδοσφαιρογραφίας. Πάντοτε το ρεπορτάζ του είχε μυθιστορηματικά στοιχεία. Στο μεταίχμιο, προς το να ξεφύγει, στο να είναι (αντί ρεπορτάζ) μυθιστόρημα. Αλλά κάποιο χαλινάρι συνήθως εμφανιζόταν σαν από μηχανής θεός και το ξανάκανε ρεπορτάζ. Τώρα έγραψε μυθιστόρημα με ρεπορταζιακά στοιχεία. Το αντίστροφο. Καμία έκπληξη. Είναι... και πιο εύκολο. Δεν υπάρχει κίνδυνος να το διαψεύσει ή να παρεξηγηθεί κανείς!

Ήξερα πως θα 'ταν καλό προτού καν το διαβάσω. Κάτι σαν αναμενόμενη, απ' την ανάγνωση, απόλαυση. Ηξερα επίσης πως θα το διάβαζα μονορούφι. Εξ ου και οι ετοιμασίες. Είχα πάρει μέτρα. Προμήθειες. Καφέ, τσιγάρα. Δώδεκα και κάτι μετά τα μεσάνυχτα έως τις πεντέμισι-έξι παρά το ξημέρωμα. Μια κι έξω. Το βιβλίο δεν έχει την ανάγκη της δικής μου διαφήμισης. Είναι εκ περισσού. Οπωσδήποτε, εκ των υστέρων. Απ' την περασμένη, αν δεν απατώμαι, εβδομάδα μπήκε στο «top-ten» των (κατά την ορολογία της συγκεκριμένης πιάτσας) ευπώλητων.

Την ανάγκη την έχω και την ικανοποιώ εδώ σήμερα, εγώ. Να εκφράσω τον θαυμασμό μου. Οχι για τον Μένιο μονάχα. Αλλά (με αφορμή τον Μένιο) για οποιονδήποτε συγχρόνως ενεργό στην καθημερινότητα της δημοσιογραφίας. Πίστευα πως βιβλίο μπορεί κανείς να (συγ)γράψει μονάχα αποτραβηγμένος απ' τα εγκόσμια. Έστω απασχολούμενος part-time. Ώστε να 'χει χρόνο, διάθεση, προϋποθέσεις ηρεμίας κι έμπνευσης. Μπορώ ν' αντιληφθώ τι σημαίνει όλη μέρα στην πραγματικότητα της δουλειάς κι όλη νύχτα, αμέσως μετά, στον κόσμο του παραμυθιού και της φαντασίας. Δεν είναι διακόπτης, να τον στρέψεις απ' το ένα σύμπαν στο άλλο.

Είναι ρυθμοί... το πρωί δασκάλα, το βράδυ τροτέζα. Ο Σακελλαρόπουλος μπήκε σ' αυτούς τους ρυθμούς με την αυτοπειθαρχία που πηγάζει απ' την τρέλα του κάνα δίμηνο σερί. Δύο μήνες νύχτα και μέρα, για μια νύχτα (ή δύο) να φχαριστηθεί ο αναγνώστης το διάβασμα. Πηγαίνει όπως με τις εφημερίδες. Μερικές δεκάδες άνθρωποι που ξυπνούν και πορεύονται καθημερινά στον ίδιο προσανατολισμό. Να βγει το φύλλο. Κι όταν βγει, το ξεστήνουν αμέσως. Για να ετοιμαστεί το επόμενο.

Το αποτέλεσμα των ρυθμών δασκάλα-τροτέζα είναι το Game Boy. Το «Μοιραίο Δέκα». Σκέπτομαι ότι όσα και να πωλήσει, θα είχε πολύ βαθύτερη διείσδυση στην κοινωνία εάν γινόταν μετά τηλεταινία. Ή σίριαλ. Δεν ξέρω αν μπορεί να μετεξελιχθεί σε κάτι τέτοιο, δεν ξέρω πόσο θα κόστιζε, φυσικά δεν έχω καμία δύναμη να το πιέσω. Ξέρω κάτι άλλο. Οτι αν δεν γίνεται, τουλάχιστον (με κάποιον τρόπο) να γίνει υποχρεωτικό να το διαβάσουν όσα, πάνω-κάτω εικοσάχρονα, παλικάρια μπαίνουν σε στίβο καριέρας. Στο ποδόσφαιρο, αλλ' όχι μόνον. Να πάρουν μια ιδέα τι τους περιμένει.

Η αδρή καταγραφή των παρανοϊκών ταχυτήτων της εποχής, στις οποίες (ταχύτητες) τα πάντα είναι καταδικασμένα να τρέχουν (ειδάλλως... δεν υπάρχουν), είναι δραματική. Διδακτική, ως προς τις αυτόματες παρενέργειες. Ντόπα κ.λπ. Ολοι «πρέπει» να βγουν πρώτοι και όλοι πρέπει να βγουν πρώτοι «σήμερα», ταυτόχρονα! Δεύτερος, είναι λίγο. Αύριο, είν' αργά. Η κουλτούρα της γρήγορης επιτυχίας. Του εύκολου κέρδους. Του πάση θυσία αποτελέσματος. Καρπούζι τον Φεβρουάριο και, επειδή βιαζόμαστε, να 'ναι και νόστιμο. Εάν πεις ότι δουλεύεις απ' τον Φεβρουάριο για να 'ναι νόστιμο τον φυσικό καιρό του, τον Αύγουστο, αυτό ακούγεται πασέ. Σε κάνει νούμερο ο Μητσικώστας...