To πάθημα ας γίνει μάθημα (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

«Εάν δεν προκριθούμε στο φάιναλ φορ, καλύτερα να πάμε να πέσουμε από την Ακρόπολη», έλεγαν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι πριν από τρεις μήνες. Ζούσαν ακόμα την εποχή των ψευδαισθήσεων. Πίστευαν ότι η ομάδα-εξπρές του πρώτου τριμήνου ήταν ανίκητη και ικανή να φτάσει στην Πράγα με τέρμα τα γκάζια, γεμίζοντας τους αντιπάλους με τη σκόνη της.

Αλλά το «πράσινο» τρένο αποδείχθηκε αντικατοπτρισμός. Ομάδα δίχως άλλο αξιόλογη, ικανή να κάνει σπουδαία πορεία στα ευρωπαϊκά γήπεδα, οπωσδήποτε όμως όχι αχτύπητη, ούτε ακαταμάχητη. Με τη ρέντα και το «μομέντουμ» του χειμώνα, ο Παναθηναϊκός κατόρθωνε να κρύβει τις αδυναμίες του και να θαμπώνει αντιπάλους μαθημένους να τον προσκυνούν.

Οι πιο ψύχραιμοι ακούμπησαν επί τον τύπον των ήλων από νωρίς. «Ο Παναθηναϊκός είναι υπερβολικά λάιτ», φώναζαν. «Δίχως ψηλούς δεν κατακτάς την Ευρώπη». «Μόνο με τα τρίποντα δουλειά δεν γίνεται». «Το παιχνίδι του έχει γίνει προβλέψιμο». «Οι βασικοί παίκτες του είναι υπερβολικά φορτωμένοι και κάποια στιγμή θα κλατάρουν».

Κουτσά-στραβά η ομάδα προχώρησε, αλλά το «τριφύλλι» έμοιαζε έτοιμο να μαραθεί. Tα πατατράκ των αγώνων με Τσιμπόνα, Μπενετόν, Εφές Πίλσεν, αλλά και Τάου (στη Βιτόρια) ουδέποτε αξιοποιήθηκαν, αφού για τις ήττες «έφταιγε» πότε η διαιτησία, πότε οι συνωμότες της ULEB, πότε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, πάντοτε κάποιος τρίτος.

Στα ενδότερα της ομάδας, η αυτοκριτική έγινε είδος εν ανεπαρκεία. Το σόου του Ομπράντοβιτς μετά την ήττα από την Εφές στην Αθήνα (όταν ο Σέρβος πήρε αγκαζέ τους δημοσιογράφους και τους πήγε στην αίθουσα του βίντεο για να αποδείξει το δίκιο του) ήταν ανάρμοστο για μια ομάδα και έναν προπονητή αυτού του βεληνεκούς, μια δυσάρεστη έκπληξη.

Από τη μέρα που ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε να αποκτήσει το αβαντάζ έδρας στα πλέι οφ, τα ερωτήματα παραμερίστηκαν και τα προβλήματα κουκουλώθηκαν. «Μπροστά σε 20.000 δικούς μας οπαδούς δεν χάνουμε με τίποτα την πρόκριση», πανηγύρισε σύσσωμος ο ΠΑΟ. Αλλά οι φίλαθλοι δεν παίρνουν ριμπάουντ. Κανένας από αυτούς που κατέκλυσαν τις εξέδρες του ΟΑΚΑ χθες δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον Σκόλα ή να σκοράρει με λέι-απ μπροστά στον Βραζιλιάνο Σπλίτερ.
Ο ουρανός έπεσε στα κεφάλια των «πρασίνων» ένα βήμα πριν από το αεροπλάνο για την Πράγα. Μήπως είναι ώρα να αναλάβουν ευθύνες όσοι σχεδίασαν αυτή την ομάδα; Η Τάου νίκησε επειδή μάζεψε 11 επιθετικά ριμπάουντ στο α' ημίχρονο, όταν εδραίωσε την κυριαρχία της, προηγήθηκε με 12 πόντους με υποτυπώδη βοήθεια από τον Σκόλα και έβγαλε την εξέδρα από την εξίσωση.

Πώς μπορεί πια να μας πείσει ο πεισματάρης Ζέλικο Ομπράντοβιτς ότι μπορεί και χωρίς σέντερ αξίας ο Παναθηναϊκός; Στην περσινή Ευρωλίγκα, τον τελείωσε η Μακάμπι στα ημιτελικά χάρη στα θηρία Βούισιτς, Μπάστον. Στη φετινή, τον απέκλεισε η Τάου στα προημιτελικά, επειδή είχε κορμιά: Σκόλα, Ντάβιντ, Σπλίτερ. Oταν δεν σκόραραν αυτοί, ανάγκαζαν την άμυνα να προσαρμόζεται πάνω τους και έδιναν έτοιμα καλάθια στους σουτέρ.

Πάθημα που δεν έγινε μάθημα είναι πάθημα διπλά οδυνηρό...
Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, ότι θα κάνει το θαύμα του απόψε ο Ολυμπιακός. Η προαιώνια αντιπαλότητα σημαίνει ότι ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού οιστρηλατεί διπλά τους «κόκκινους». Ομως το Τελ Αβίβ είναι κάστρο σχεδόν άπαρτο. Χρειάζεται υπέρβαση άνευ προηγουμένου για να νικήσει οποιοσδήποτε φιλοξενούμενος τη Μακάμπι σε τρίτο παιχνίδι. Ποιος να το περίμενε, αλήθεια, ότι μέσα του Απρίλη θα ποντάραμε στον Ολυμπιακό για να εκπροσωπηθεί το ελληνικό μπάσκετ στην Ευρώπη.