Λαϊκισμός χωρίς όρια (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πλακάτ. «Απεργούμε. Για το δικαίωμα στη δουλειά. Για να μας ακούσουν οι αρμόδιοι. Γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο». Το πλακάτ είχε αναρτηθεί από τους 57 υπαλλήλους της ΕΠΑΕ και πάμε σε ανάλυση των τριών λόγων της διαμαρτυρίας τους.

«Για το δικαίωμα στη δουλειά». Αν πραγματικά αφαιρείται από τους υπαλλήλους το δικαίωμα να συνεχίσουν να δουλεύουν, να βγούμε όλοι μαζί στους δρόμους. Νομίζω όμως ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι απαγορεύτηκε στους υπαλλήλους να πιάσουν άλλη δουλειά, αλλά ότι κινδυνεύουν να πάψουν να δουλεύουν στην ΕΠΑΕ ή άλλη υπηρεσία δημοσίου δικαίου. Γιατί αυτό δείχνει το δεύτερο σλόγκαν.

«Για να μας ακούσουν οι αρμόδιοι». Ποιοι και για ποιο θέμα; Από όσο καταλαβαίνω, το «αρμόδιοι» είναι συνώνυμο του «Γιώργος Ορφανός» και το «ακούω» είναι συνώνυμο «για να μας δώσει δουλειά». Γιατί; Ξέρω και εγώ… Πιθανότατα λόγω του τρίτου λόγου.

«Γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο». Και ο λαϊκισμός έχει τα όριά του. Τι σχέση έχει η αγάπη για το ποδόσφαιρο με την απεργία; Απειλείται από κάποιον η αγάπη των υπαλλήλων της ΕΠΑΕ για το ποδόσφαιρο και αναγκάζονται να κατέβουν σε απεργία;

Πρώτον, δικαίωμα στη δουλειά έχει κάθε Ελληνας. Δικαίωμα που κατοχυρώνεται συνταγματικά και διέπεται από τους ψηφισμένους από τη Βουλή νόμους. Οταν κλείνει μία υπηρεσία, όπως η ΕΠΑΕ, υποθέτω ότι υπάρχουν νόμοι που ορίζουν τον τρόπο της λύσης εργασίας με τους υπαλλήλους. Αν παραβιάζεται κάποιος νόμος, υπάρχουν δικηγόροι και εργατικά δικαστήρια, τα οποία στην Ελλάδα τουλάχιστον είναι πάντα θετικά στον εργαζόμενο. Δεύτερον, ο Γιώργος Ορφανός και οι προκάτοχοί του δεν νομίζω ότι έκαναν τις προσλήψεις στην ΕΠΑΕ. Αν έβαλαν κάποιον με μέσον, ας τον βάλουν κάπου αλλού. Το συμπέρασμα είναι ότι αν ο αγλάος υφυπουργός Αθλητισμού θέλει να ασχοληθεί με την πρόσληψη των εργαζομένων της ΕΠΑΕ σε άλλες ημικρατικές υπηρεσίες, μπορεί να το κάνει διακριτικά. Θεσμικά όμως δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Δεν τους προσέλαβε, οπότε δεν έχει την έστω ηθική υποχρέωση της αποκατάστασής τους. Και τελευταίο. Πρώτη φορά ακούω η περιφρούρηση μιας απεργίας να γίνεται από φουσκωτούς. Αυτός λοιπόν που βρήκε τους φουσκωτούς, ας βρει και δουλειές για τους ανθρώπους που ο ίδιος προσέλαβε.

Στο φινάλε, αν οι υπάλληλοι της ΕΠΑΕ έχουν πολύτιμες ποδοσφαιρικές ειδικεύσεις, νομίζω ότι θα απορροφηθούν από την κενή στελεχών Σούπερ Λίγκα. Αν δεν έχουν, οι θέσεις ήταν χαριστικές και για χαριστικές θέσεις δεν μπορούν να υπάρχουν απαιτήσεις. Και τελικά, καλύτερα να πληρώνεις κάποιον από το ταμείο ανεργίας και να ψάχνεις να του βρεις δουλειά, παρά να δημιουργείς θέσεις χωρίς αντικείμενο για να βολέψεις κάποιον. Οι θέσεις με ανύπαρκτο αντικείμενο υπονομεύουν ολόκληρο το οικοδόμημα, αφού προσδιορίζουν την αξιοκρατία του.

Δικαίωμα στη δουλειά «ναι». Το δικαίωμα το κατακτάς με τις ικανότητές σου και όχι παρακαλώντας ή εκβιάζοντας τους «αρμοδίους» να σε βολέψουν κάπου. Οχι για την «αγάπη στο ποδόσφαιρο», αλλά για την αγάπη στη λογική.


Πριν από το ματς με τη Λάρισα ο Σάββας Θεοδωρίδης επικοινώνησε με τον πραγματικό του γιο. Ο γιος ήταν εκτός εαυτού. «Μπαμπά, ετοιμάζονται να κάνουν το ματς κόλαση. Κατεβαίνουμε χωρίς οπαδούς και έχουν φτιάξει ατμόσφαιρα». «Βλέπω τι γίνεται, παιδί μου Κώστα, και πρέπει να προσέξουμε το ματς. Μας βάζουν ένα γκολ. Το γήπεδο παίρνει φωτιά...». «Αγχωνόμαστε, πατέρα. Το γήπεδο έχει γίνει κόλαση». «Γυρίζουμε πίσω, παιδί μου, για να κρατήσουμε το σκορ. Πιέζουν». «Το βάζουν, μπαμπά. Μένουμε έξω από το Κύπελλο». «Παίρνουν θάρρος, Κώστα μου. Με τη φόρα που έχουν μας κερδίζουν και την Κυριακή». «Κάνουν τα σατανικά που ξέρουν στον Παναθηναϊκό. Κερδίζουν αυτοί τον Ηρακλή. Πατέρα, χανόμαστε». «Ναι, παιδί μου. Χάνουμε το πρωτάθλημα. Ο Μπουλούτ σφάζει τον Καστίγιο. Ο Καρατζαφέρης βγαίνει στην τηλεόραση και λέει ότι έτσι ήταν πάντα οι Τούρκοι. Η τουρκική κυβέρνηση διαμαρτύρεται. Η ελληνική αντιδρά. Πόλεμος». «Μπαμπά, κάνε κάτι αμέσως. Ο Ολυμπιακός και η Ελλάδα κινδυνεύουν». Σε αυτό το σημείο έλαμψε το άστρο του Σάββα.

Ο Σάββας Θεοδωρίδης πήρε την υπόθεση της νίκης στη Λάρισα φασόν. Πρώτα ανέλαβε να τρελάνει την Αστυνομική Διεύθυνση Λάρισας. «Θέλω πριν από το ματς να κάνουμε μία πρόβα πώς το πούλμαν του Ολυμπιακού θα φτάσει στο γήπεδο». Οι αστυνομικοί τρελάθηκαν. «Τι είναι αυτό; Να κάνουμε αναπαράσταση, όπως με τα εγκλήματα;». Ο Σάββας όμως είχε και άλλες απαιτήσεις. Αυτή τη φορά στους υπεύθυνους του γηπέδου. «Θέλω να έχετε φυσούνα. Οχι, όμως, από τις συνηθισμένες... Θέλω μια φυσούνα που να πηγαίνει από τα αποδυτήρια στο κέντρο του γηπέδου». «Μήπως θέλετε να σας βρούμε και πανοπλίες για τους παίκτες;», ρώτησε ο υπεύθυνος ασφαλείας της Λάρισας; Ο Σάββας το σκέφτηκε. Κατάλαβε όμως το κόλπο του Λαρισαίου ότι θέλει να κουράσει τους περήφανους γέροντες του Ολυμπιακού με τις πανοπλίες και αρνήθηκε.

Ο Σάββας πήρε στο κινητό τον φερόμενο ως γιο του, πρόεδρο της ΟΥΕΦA στην Ελλάδα στην ΕΠΟ. «Θόδωρε, πρέπει να προσέξετε καλά και στην ομοσπονδία, Θόδωρε, θέλω να με ακούσεις καλά...». Ο Θόδωρος εκείνη τη στιγμή μιλούσε στο σταθερό με κάποιον διεθνή παράγοντα. Ας πούμε με τον Μπλάτερ για το αν την επόμενη σεζόν το σεντόνι του Τσάμπιονς Λιγκ πρέπει να είναι από ποπλίνα ή από χασέ. «Περίμενε, μπαμπά, μισό λεπτό. Το θέμα που μιλάω στην άλλη γραμμή είναι σοβαρότατο...». «Τίποτα δεν υπάρχει σοβαρότερο από τον Ολυμπιακό, Θόδωρε. Θόδωρε, άκουσέ με τώρα, θα μας επιτεθούν, θα μας σφάξουν, θα μας ανασκολοπίσουν...». Ο Θόδωρος άρχισε να ουρλιάζει: «Ελα. Χαλάρωσε. Ηρέμησε». «What is ela?», ρώτησε στην άλλη γραμμή ο Μπλάτερ. «Nothing is ela Mr. Blater», απάντησε στο σταθερό ο Θόδωρος. «Δεν είμαι ο Μπλάτερ, Θόδωρε. Είμαι ο πατέρας σου που υποφέρει στη Λάρισα», φώναξε ο Σάββας. Εξουθενωμένος ο Θόδωρος έκλεισε και τα δύο τηλέφωνα.

Ο Θόδωρος, όμως, δεν είχε αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους. Είχε κάνει τις διακριτικές, διπλωματικές κινήσεις που ταιριάζουν σε έναν πρόεδρο της ΟΥΕΦA. Πρώτα είχε φροντίσει να σφυρίζει ο Βασσάρας. Οχι γιατί του το ζήτησε ο Σάββας, στον οποίο έχει απαγορεύσει κάθε συζήτηση για διαιτησία, αλλά επειδή ήξερε ότι αν το ματς πήγαινε προς το κολασμένο, ο Βασσάρας δεν θα είχε πρόβλημα να το διακόψει. «Εδώ έχει διακόψει ματς του ΠΑΟΚ με τον Αρη, που είναι και Σαλονικιός και θα έχει πρόβλημα να διακόψει ματς της Λάρισας με τον Ολυμπιακό;», σκέφτηκε ο Θόδωρος. Το δεύτερο που έκανε ήταν να πιάσει τον πιστό αρτοσυγκολλητή Κούλη Δουρέκα και επίλεκτα μέλη της ολυμπιακής αποστολής και να τους πει ότι αν δουν τον Σάββα να ξεφεύγει, να τον καθηλώσουν με ένα διακριτικό τάκλιν.

Τελικά στο Αλκαζάρ δεν έγινε τίποτα σοβαρό. Επεσαν μερικά μπουκάλια, ακούστηκαν και μερικά συνθήματα ότι η μαμά του Σάββα έκανε το αρχαιότερο επάγγελμα, αλλά τίποτα το τραγικό. Σύμφωνα με έγκυρους μελετητές, δύο ήταν οι λόγοι που η πυρκαγιά του Αλκαζάρ έσβησε πριν εξελιχθεί. Ενας ότι δεν ανέβηκαν οι οργανωμένοι του Ολυμπιακού. Οι αντίστοιχοι της Λάρισας μετά τα πρώτα λεπτά που η ομάδα δεν τραβούσε, δεν είχαν με ποιον να ασχοληθούν και σιώπησαν. Δύο ότι στη Λάρισα they farted wool όταν κατάλαβαν ότι μπήκαν σε μετωπική κόντρα με τα κόλπα στη διανομή των εισιτηρίων. Απόδειξε το «yes men» που διέψευσε ο Νίκος Λυράκης ότι δεν είναι η Λάρισα στη σχέση της με τον Ολυμπιακό. Το είπε και το παραείπε on radio air, ενώ άκουγαν Λαρισαίοι δημοσιογράφοι. Μετά το μετάνιωσε, κυκλοφόρησε ότι ήταν μια αγγλικούρα του ανταποκριτή της «SportDay» Παπαδούλη και στο πλαίσιο της καλής σχέσης των ανθρώπων που ζουν σε μία επαρχιακή πόλη, το θέμα τελείωσε.

Χθες το πρωί, μετά τη νίκη του Ολυμπιακού, ο Σάββας πανηγυρικά επικοινώνησε με τον πραγματικό του γιο. «Μόνος μου τους πήρα», αναφώνησε ο Σάββας. «Πατέρα, είσαι άρχοντας. Είσαι γίγαντας. Είσαι ο αρχοντικότερος γίγαντας. Τα έγραφα εγώ», απάντησε το παιδί. «Σιγά τώρα ποιος να μας κουνηθεί... Ο Κυπαρίσσης;», είπε ο μπαμπάς. «Εχεις δίκιο, πατέρα. Ποιος; Ο Κυπαρίσσης; Χα, χα, χα. Είμαι νταμπλούχος», φώναξε ο Κώστας. «Είμαστε νταμπλούχοι, παιδί μου». Πατέρας και γιος δάκρυσαν για το (του Παναθηναϊκού δεν πιάνεται) δέκατο σερί πρωτάθλημα.

Στη γενικότερη ολυμπιακή ευφορία των ημερών, ένας Νορβηγός ήταν προβληματισμένος. «Μήπως είναι γούρι, μήπως είναι ένα άγνωστο μεσογειακό έθιμο, μήπως κρύβεται μια σκοτεινή οικογενειακή ιστορία;». Ο Νορβηγός ανακεφαλαίωσε στο μυαλό του. «Πώς είναι δυνατόν να μου λένε ότι ο Θόδωρος είναι γιος του Σάββα, αλλά ο Σάββας να κουβαλάει την ίδια μούρλα με τον Κώστα;». Ο Νορβηγός σκέφτηκε κάτι το σατανικό. Θα ζητούσε από τον Σάββα να του κλείσει ένα ραντεβού με τον Ρεχάγκελ μέσω του Θόδωρου. Αν ο Σάββας του το έκλεινε, θα σήμαινε ότι τουλάχιστον γνωρίζονται. Επρεπε όμως να βρει κάποια δικαιολογία. Ο Νορβηγός σκέφτηκε... Να μιλήσουν για την έναρξη του επόμενου, του μεθεπόμενου πρωταθλήματος, να συζητήσουν για τα σχέδια του Σόλιντ για τον Καψή και τον Νικοπολίδη, ακόμα και να μιλήσουν για το μέλλον του Γεωργάτου. Αυτά θα τα διαβάσετε στη διπλανή σελίδα από τον Μιχάλη Τσόχο. Το προπέτασμα, το μελάνι της σουπιάς, το μουστάκι τον φερετζέ του gay. Τον Νορβηγό δεν τον ενδιαφέρουν οι Καψήδες, οι Νικοπολίδηδες και το πότε θα αρχίσει το πρωτάθλημα του 2009... Η ψύχωση του ποια είναι, ποιος είναι ο γιος του Σάββα;