Την επαύριο του Αλκαζάρ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Εννοείται, η εικόνα του Αλκαζάρ (έτσι όπως την είδαμε προχθές) γεμάτου κόσμο και παλμό, με ανθρώπους που δεν διέτρεξαν κανέναν κίνδυνο ότι δεν θα επέστρεφαν μετά σπίτι ακριβώς όπως έφυγαν για να πάνε γήπεδο (δηλαδή σώοι), είναι το 100% προτιμότερο. Παρά την ομοχρωμία. Η πολυχρωμία, το ευκταίο, συνεπάγεται νεκρές ζώνες και, τις πιο πολλές φορές, λεηλασίες έξω. Καλύτερα ομοχρωμία και ασφάλεια, συνεπώς. Παρά πολυχρωμία και καφριλίκι.

Νεκρές ζώνες, όπως λέμε «νεκρά φύσις». Το 'χουμε δει (και θέλουμε, δεν θέλουμε, θα το ξαναδούμε) σε πολλές... γιορτές του ποδοσφαίρου για να χρειαζόμασταν τώρα, ντε και καλά, ακόμα μία. Αργότερα την Τετάρτη, στο «Μπερναμπέου» είχαν τελικό Κυπέλλου Ισπανίας. Η Εσπανιόλ που κινδυνεύει να πέσει και η Σαραγόσα που βολοδέρνει στη μέση της βαθμολογίας. Καταλούνια και Αραγωνία, στο στάδιο-έμβλημα των Καστιγιάνων, 75.000 θεατές, κανένα κενό. Οπως δεν θα 'χει κανένα κενό στο Βερολίνο (Μπάγερν-Αϊντραχτ), στο «Σταντ ντε Φρανς», στο «Κάρντιφ».

Όπως δεν υπάρχουν προληπτικά κενά σε κανένα Ρεάλ-Μπάρτσα, σε κανένα Μίλαν-Ιντερ, σε κανένα Αρσεναλ-Τότεναμ. Εδώ, εν όψει των πραγματικών συνθηκών και των ενδεχόμενων μαχών, εν τέλει ο Κόκκαλης άκουσε (και ασπάστηκε) τις φωνές της σύνεσης και του ρεαλισμού. Μου είπαν πως ήταν οι φωνές του (Θεόδωρου) Θεοδωρίδη και του Μώραλη. Καμία έκπληξη, η σύνεση και ο ρεαλισμός, δεδομένης της ποιότητας των συγκεκριμένων στελεχών. Το αφασικό στάδιο στο οποίο έχουμε φτάσει είναι πως ο ψύχραιμος κι ο σοβαρός είναι εκείνος που προτείνει (και περνάει) αυτό που... δεν γίνεται πουθενά αλλού!

Ο τέλειος παραλογισμός. Έβλεπα στην TV, το περασμένο σαββατόβραδο αν δεν απατώμαι, εικόνες απ' το Σπόρτιγκ-Πόρτο. Ματς τίτλου, όχι δίχως «παρελθόν» μεταξύ των τοπ συλλόγων, δύο κόκκινες κάρτες, νίκη φιλοξενούμενου (που, πάντοτε, το να νικά ο φιλοξενούμενος είναι, υποτίθεται, πρόσθετος μπελάς), 0-1 με γκολ στο 85'. Οταν ο διαιτητής σφύριξε λήξη κι ο σκηνοθέτης έστρεψε τις κάμερες να «καταγράψουν» συναισθήματα στην κερκίδα, το μόνο που είδαμε ήταν τους Βόρειους με τα μπλε να πανηγυρίζουν την κατ' ουσίαν κατάκτηση του πρωταθλήματος και ντόπιους με τα πράσινα να χειροκροτούν την (ηττημένη) ομάδα τους.

Και... καμιά, για να επανέλθουμε, νεκρή ζώνη. Οχι στην Αγγλία που «δεν θα τους φτάσουμε ποτέ», όχι στην Ελβετία «που είναι ξενέρωτοι», όχι στη Γερμανία που «έχουν άλλη αυτοπειθαρχία». Μονάχα στην Πορτογαλία. Σε ό,τι πιο κοντινό, από μενταλιτέ και τρόπο ζωής, στην Ελλάδα. Κοντινό, έτη φωτός μακρινό. Το είχαμε δει, με τους Πορτογάλους, και στο διεθνές επίπεδο (όπου, όπως μαθαίνουμε εμείς, «η FIFA και η UEFA δεν αστειεύονται»). Τώρα, ήταν το εσωτερικό (δίχως τον μπαμπούλα απ' έξω) επίπεδό τους. Καμία έκπτωση πολιτισμού.

Πίσω στο Αλκαζαρ: ο Ολυμπιακός, εκτός έδρας, υπερασπίστηκε το εντός έδρας 3-1 με τη μοναδική «άμυνα» που ξέρει, που μπορεί, που του ταιριάζει. Την πιο επιθετική άμυνα που γίνεται να υπάρξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ολοκληρωτική. Με χαρακτήρα, με συγκέντρωση, με προσωπικότητα. Με την μπάλα σε μακρά διαστήματα του ματς άφαντη για τους γηπεδούχους, μονίμως στα πόδια των φιλοξενουμένων. Επίσης, μονίμως γύρω γύρω απ' την αντίπαλη περιοχή.

Οι «κόκκινοι», στο παρατεταμένο ντεμαράζ που κράτησε στην πράξη έναν ολόκληρο χειμώνα και τους απέφερε την άνεση να έχουν πάρει το πρωτάθλημα απ' τον Φεβρουάριο, κέρδισαν παιχνίδια δίχως τον Τουρέ. Κέρδισαν παιχνίδια δίχως τον Ριβάλντο. Κέρδισαν παιχνίδια δίχως τον Κωνσταντίνου. Κέρδισαν παιχνίδια δίχως τον κόσμο (τους). Δεν παραξένεψε κανέναν το ότι το έκαναν πάλι στη Λάρισα. Το 'χουμε ξαναγράψει, όμως μία επανάληψη δεν βλάπτει: credit στον Σόλιντ.

Η ΑΕΛ, απεναντίας, μας παραξένεψε. Για την ακρίβεια, ιδίως αυτόν τον καιρό μετά το 3-1 στο Καραϊσκάκη, μας προκάλεσε ερωτήματα η καταφανής απόφασή τους να στρέψουν την πυξίδα περισσότερο προς τη ρεβάνς και συγχρόνως να υποβαθμίσουν, τρόπον τινά, την παρουσία τους στο πρωτάθλημα. Διερωτάται κανείς, τι ήταν πιο προσιτό; Να αποκλείσουν τον Ολυμπιακό κι ύστερα να νικήσουν και την ΑΕΚ στον τελικό; Ή να διεκδικήσουν την έκτη θέση (απέναντι όχι σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, αλλά σε Ηρακλή, Ξάνθη, ΠΑΟΚ) «μέσα» από αγώνες τύπου Αιγάλεω ή Λιβαδειάς;

Με την κοινή λογική, το δεύτερο. Διάλεξαν, με τη δική τους λογική, το πρώτο. Μάλιστα, με τρόπο που απέκλειε κάθε ενδεχόμενο να πιαστεί ο Ολυμπιακός στον ύπνο. Με τρόπο, επίσης, που μετέφερε όλο το βάρος στην πλάτη των ποδοσφαιριστών της άμαθης ομάδας τους. Εάν επρόκειτο για επίτηδες κρας τεστ, συνειδητό, ώστε να μετρήσουν τον όγκο τους στις δεδομένες συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, πάσο. Δικαίωμά τους ήταν. Οχι απλώς δικαίωμα. Έξυπνη επιλογή. Αποκόμισαν γνώση. Τη γνώση ότι... έχασαν την μπάλα. Θα ωφελήσει, εφόσον αξιολογηθεί (που είμαι βέβαιος ότι έτσι θα γίνει) με ευθυκρισία.

Αντι επιλόγου, η μικρή συνεισφορά μας στο Castillo-saga, που είναι πάλι, αυτές τις μέρες, στις δόξες του. Εάν υπάρχει στον κόσμο μία πιθανότητα αυτό το παιδί να βελτιωθεί, να ασχοληθεί μονάχα με το ποδόσφαιρο και να εκτοξεύσει την καριέρα του (ακόμα προλαβαίνει...) στο επίπεδο που αντιστοιχεί στο δυσεύρετο χάρισμά του, αυτή η πιθανότητα δεν είναι στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα «αυτούς τους παίκτες έχουμε και δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε να τους αλλάξουμε».

Όσο μένει ο Καστίγιο κοντά μας, το μόνο που όλοι έχουμε (για καλό του) να κάνουμε είναι μια χάρη. Να μην τον ξαναπεί κανείς (οπότε και να μην τον αντιμετωπίσει σαν) μικρό. Μικρός ήταν 16 ετών, όταν ήρθε στην Ελλάδα. Μικρός δεν είναι πλέον. Το καλοκαίρι κλείνει τα 22. Σημαίνει ότι, στο διεθνές περιβάλλον, είναι «ίδια τάξη» με τον Ρόμπεν, τον Σβαϊνστάιγκερ, τον Ινιέστα, τον Μάρτινς, τον Βάλντες της Βέρντερ, τον Φαρφάν, τον Ρομπίνιο. Μας αρέσει ή όχι, μεγάλωσε!