Το «κόκκινο» θαύμα και το «πράσινο» τραύμα... (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Ο Ολυμπιακός, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, βγήκε ισχυρότερος μέσα από τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας κι έτσι τώρα η μάχη του ελληνικού τίτλου αναμένεται με κομμένη την ανάσα.

Ναι, είναι αλήθεια ότι σε αυτή τη σειρά των πλέι οφ με τον Ολυμπιακό η Μακάμπι έμοιαζε αποκαμωμένη κάτω από το βάρος που της προκαλεί εδώ και δύο χρόνια το ευρωπαϊκό στέμμα της και έψαχνε διάδοχο να το μεταβιβάσει. Οπως, επίσης, αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε τη δύναμη να απαλλάξει τη γηραιά «βασίλισσα» της Ευρώπης από αυτό το ασήκωτο βάρος, να αρπάξει δηλαδή το στέμμα και να φτάσει κραδαίνοντάς το στην Πράγα, για να πει στους άλλους τρεις μνηστήρες «να το, το 'φερα, ποιος μπορεί τώρα να μου το πάρει;».

Σύμφωνα με τους ανυπόμονους (και τους ανιστόρητους, θα έλεγα, επίσης), ο Ολυμπιακός έχασε μια μεγάλη ευκαιρία και είναι υπόλογος γι' αυτό. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος, γραμμένη με κεφαλαία γράμματα. Η άλλη, με τα ψιλά γράμματα, λέει άλλα πράγματα, με μεγαλύτερο βάθος και πολύ περισσότερη σημασία. Είναι ακριβώς εκείνη η πλευρά που «διάβασε» ο προπονητής Γιόνας Καζλάουσκας αμέσως μετά τη δεύτερη ήττα στο Τελ Αβίβ, δηλαδή η πλευρά που προκαθορίζει το λαμπρό μέλλον του Ολυμπιακού με βάση την αξιοθαύμαστη πρόοδο που σημείωσε μέσα σε λίγους μόνο μήνες.

Σε αυτή την ίδια πλευρά θα αναφερθώ σε αυτό το σημείωμα, λέγοντας εξαρχής, χωρίς κανένα φόβο και πάθος, ότι ο Ολυμπιακός ναι μεν δεν μπόρεσε να πάρει το «εισιτήριο» για το φάιναλ φορ, κέρδισε όμως επάξια τον τίτλο της ομάδας που σημείωσε τη μεγαλύτερη πρόοδο στη διοργάνωση! Γιατί πού ήταν, παρακαλώ, πέρυσι η ομάδα μπάσκετ του μεγάλου λιμανιού; Πουθενά. Ηταν εξαφανισμένη από προσώπου γης, είχε φτάσει στον πάτο του βαρελιού και ξαφνικά φέτος έφτασε σε απόσταση τεσσάρων πόντων από το φάιναλ φορ!

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι μέσα σε μια χρονιά δεν γίνονται όλα, ο Ολυμπιακός κατάφερε φέτος να κάνει τόσα πολλά, ώστε δικαίως να θεωρείται επί της ουσίας θριαμβευτής. Πέραν αυτού, υπάρχει εν εξελίξει και το πρωτάθλημα, στο οποίο μπορεί να μην έχει το πάνω χέρι, αλλά δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη, η οποία μετά την εμπειρία που απέκτησε στην Ευρωλίγκα αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Ας μπούμε, λοιπόν, στο θέμα. Μπορεί ο Ολυμπιακός να πετύχει με τον Παναθηναϊκό στην Ελλάδα ό,τι δεν κατάφερε με τη Μακάμπι στην Ευρώπη; Μπορεί, δηλαδή, να αποκαθηλώσει τον πρωταθλητή και μέσα σε μια χρονιά να αλλάξει το εσωτερικό σκηνικό; Πέρα από τους 19 πόντους που δέχτηκε από τους «πράσινους» την περασμένη Κυριακή, στα 3/5 αυτού του αγώνα έδειξε ότι μπορούσε. Μάλιστα, την άμεση απειλή που αντιπροσώπευε την αντελήφθησαν στο ακέραιο οι πρωταθλητές, οι οποίοι έτσι αναγκάστηκαν να σπρώξουν τα ρέστα τους σε αυτό το παιχνίδι, πράγμα το οποίο τους κόστισε κατόπιν εναντίον της Τάου.

Ομως, κακά τα ψέματα, το τι θα κάνει ο Ολυμπιακός στη μάχη του ελληνικού τίτλου εξαρτάται λιγότερο από τον ίδιο και περισσότερο από τον Παναθηναϊκό. Γι' αυτό και επί του προκειμένου το κυρίαρχο ερώτημα είναι πώς θα φτάσει ο πρωταθλητής στην τελική σειρά των πλέι οφ. Με ποια συνοχή, με ποια ψυχολογία, με ποια «πολεμική» αρετή;
Το βέβαιο είναι ότι μετά τον αποκλεισμό από το φάιναλ φορ ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του ανηφόρα. Καθώς επίσης και ένα επιπλέον κίνητρο, για την επόμενη όμως χρονιά? τη διοργάνωση του φάιναλ φορ από τον ίδιο στο κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο. Πώς μπορεί να λειτουργήσει, λοιπόν, ο συνδυασμός των φετινών προβλημάτων με τις προοπτικές της επόμενης χρονιάς; Και τι αποτέλεσμα θα βγάλει αυτός ο αναπόφευκτος συνδυασμός;

Ο μεγάλος κίνδυνος για τον πολυπρωταθλητή είναι ότι θα δώσει τη μάχη με τον διψασμένο «αιώνιο» αντίπαλο, που επιστρέφει δριμύτερος σε μια εποχή μεταβατική για τον ίδιο. Δηλαδή σε μια εποχή που, ενδεχομένως, κάποιοι από τους παίκτες του υποψιάζονται ότι κινδυνεύουν να θυσιαστούν στον βωμό της μεγάλης πρόκλησης του 2007 και το μυαλό τους μπορεί να μην αντιδράσει με τον σωστό τρόπο. Γι' αυτό ακριβώς λέω ότι το τι θα γίνει εξαρτάται περισσότερο από τον Παναθηναϊκό και λιγότερο από τον Ολυμπιακό.

Απλώς τώρα οι «πράσινοι» από τη μία γνωρίζουν ότι δεν είναι άτρωτοι και από την άλλη έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απειλής. Μια απειλή που δεν εξουδετερώνεται μόνο με το πλεονέκτημα της έδρας.