Η ρητορική του Γκούμα και το δόγμα του αρνητισμού (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος

Προσπάθησα, επιστρατεύοντας το μάξιμουμ της θετικής προδιάθεσης, να αντιληφθώ τον Γιάννη Γκούμα την Κυριακή το βράδυ μετά το ματς στο Καυταντζόγλειο. Τι ήθελε να (μας) πει. Το νόημα της ρητορικής. Το μήνυμα. Πού ήθελε να καταλήξει. Το ζουμί. Δεν κατάλαβα, ομολογώ, τίποτα.

Το ΟφελοΣ, να κάνεις «απολογισμό χρονιάς» την 28η αγωνιστική και εν βρασμώ, μου φαίνεται ακατανόητο. Θα το έβρισκα λογικό, μετά την 30ή αγωνιστική. Και, οπωσδήποτε, εν ψυχρώ. Υστερα, υποθέτει κανείς, η χρονιά δεν έγινε αποτυχημένη τώρα (με το σετ ήττα Παναθηναϊκού/νίκη ΑΕΚ).

Ηταν και την περασμένη εβδομάδα, αλλά δεν... χαρακτηρίστηκε τέτοια, αποτυχημένη δηλαδή, όταν οι «πράσινοι» στο Μαρούσι δικαιολογημένα χαίρονταν το αντίστροφο σετ (νίκη Παναθηναϊκού/ήττα ΑΕΚ). Ηταν και τις προάλλες, όταν έφεραν ισοπαλία στην Ξάνθη, αλλα ο Γιάννης (ορθώς) προέτρεπε εν όψει της ανόδου της ΑΕΚ στην Τούμπα να μη χάνουν την αισιοδοξία τους. Τώρα, αίφνης, «τι να βγεις δεύτερος, τι τρίτος, άμα δεν βγεις πρώτος, απέτυχες»! Δεν δένει όλο αυτό.

Με πΑσα ειλικρίνεια, δεν ξέρω τι ήθελε ο Γκούμας να κάνει. Ξέρω, όμως, τι έκανε. Εριξε άφθονο νερό στον καταστροφικό μύλο της αρνητικότητας. Ο αρνητισμός μοιάζει να αναδεικνύεται το νέο δόγμα. Το νέο ισχυρό δόγμα, που περιρρέει την ατμόσφαιρα. Δίχως ετούτο να 'ναι αιχμή για τον Γιάννη, δυσκολεύομαι να συγκρατώ τα γέλια όποτε ακούω κάτι τέτοια.

Εχει σημασΙα για τη Μίλαν, να βγει δεύτερη μπροστά απ' την Ιντερ. Εχει σημασία για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να βγει δεύτερη μπροστά απ' τη Λίβερπουλ. Εχει σημασία για τη Σπόρτιγκ να βγει δεύτερη μπροστά απ' την Μπενφίκα. Αλλά... δεν σημαίνει τίποτα για τον Παναθηναϊκό («αφού δεν βγαίνει πρώτος») να βγει δεύτερος μπροστά απ' την ΑΕΚ. Συγγνώμη, αλλά ξεκαρδίζομαι!

ΑυτΑ μποροΥν να τα λένε, και να τα γράφουν στα πανό τους, οι «αήττητοι» της κερκίδας. Αήττητοι είναι, ό,τι θέλουν πρεσβεύουν. Οτι το να βγεις δεύτερος, π.χ., έχει σημασία μονάχα για τα λογιστικά βιβλία. Μάλιστα! Ο γιατρός είπε, καμία αντίρρηση.

ΑΗττητοΣ είναι κι εκείνος ο μυστήριος, ο Κάπτεν Χουκ ή όπως αλλιώς τον λένε, που μεσάνυχτα έτρεχε στο αεροδρόμιο να εκφράσει «τη θλίψη για την κατάπτωση» (πράγματι, δεν... αντέχεται τέτοια κατάπτωση) της ΑΕΚ. Αφησε σπίτι, γυναίκα, παιδί, πήγε στα Σπάτα, και όταν ήλθε η στιγμή να εκφράσει τη θλίψη του, αυτός δεν ήταν εκεί, αλλά στο καφενείο του αεροδρομίου! Καμία αντίρρηση.

ΕπΙσηΣ, αυτά μπορούν να τα λένε ή να τα γράφουν οι «αήττητοι» του δικού μας σιναφιού. Τίποτα δεν πληρώνουν, πληρώνονται κι από πάνω, ό,τι θέλουν εξακοντίζουν. Σου λέει, «η σεμνή τελετή (σ.σ. της διεκδίκησης της δεύτερης θέσης) έλαβε τέλος για τον Παναθηναϊκό». Η ευθεία προσβολή του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Της Λάρισας. Της Ξάνθης. Δεν βαριέσαι...

Οι πρωταγωνιστΕΣ του ποδοσφαίρου απαγορεύεται να μπαίνουν σ' αυτά τα τριπάκια και να τροφοδοτούν τέτοιες αντιλήψεις. Οι πρωταγωνιστές του ποδοσφαίρου υπάρχουν για να διδάσκουν ότι δεν γίνεται όλοι οι δρομείς να βγουν πρώτοι την ίδια μέρα στην ίδια κούρσα.

ΠηγαΙνει, όπως με τις εφημερίδες. Είναι τεχνικώς αδύνατον να 'ναι όλες «εδώ και σήμερα», την ίδια μέρα, πρώτες στην κυκλοφορία. Μία θα 'ναι πρώτη, μία δεύτερη, μία τρίτη και ούτω καθεξής. Εννοείται ότι όλες μοχθούν καθημερινά για να ανεβούν ψηλότερα. Αλλ' έως τότε, η τέταρτη ή η πέμπτη δεν είναι αυτομάτως κακές εφημερίδες.

Στο ποδΟσφαιρο, η κυριαρχία του Ολυμπιακού τον έχει αναγάγει σε μοναδικό πρότυπο. Ενώ δεν είναι. Ή, αν είναι, κακώς είναι. Ο Ολυμπιακός κάποτε έλεγαν ότι θέλει να το κάνει «όπως η Γκαλατάσαραϊ». Ηταν η μόδα της εποχής. Πέρασε. Ηλθε η μόδα «όπως η Λιόν». Θα περάσει κι αυτή. Ο Ολυμπιακός μπορούσε, μπορεί και θα μπορεί να το κάνει μόνον «όπως ο Ολυμπιακός».

Ετσι και ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ. Δεν μπορούν να το κάνουν «όπως ο Ολυμπιακός». Μου θυμίζει τις γυναίκες, που έδωσαν αιματηρές μάχες δεκαετιών με έπαθλο να το κάνουν «όπως οι άντρες». Κι έχασαν, στο τέλος, τη φύση τους. Τον μπούσουλά τους.

Μου θυμΙζει και τις τρέχουσες, στην ελληνική επικαιρότητα, ιστορίες για το σουηδικό μοντέλο, το ιρλανδικό μοντέλο, το δεν-ξέρω-ποιο-άλλο μοντέλο. Τι το παιδεύουμε, αφού θα καταλήξουμε να το κάνουμε με το... ελληνικό μοντέλο;

ΟποιοΣ σΕβεται το στυλ του, τον δρόμο του, τις ιδέες του, το DNA του, αυτός έχει ενδιαφέρον. Και αξία. Ο Ηρακλής. Παίζει «όπως ο Ηρακλής». Δεν προσπαθεί να παίξει όπως κάποιος άλλος. Ολοι, υποτίθεται, τον ζηλεύουν. Ολοι θα ήθελαν, η δική τους ομάδα να παίζει έτσι. Αλλά, πάλι, πόσοι θα συμβιβάζονταν με την καρδιά τους, η ομάδα τους να παίζει έτσι και να (μην τους ενοχλεί ότι) απέχει 21 πόντους απ' την κορυφή;

ΣκΕπτομαι την Αρσεναλ. Εκεί, συναντά κανείς το άκρο αντίθετο της αρνητικότητας. Είναι ο ορισμός της θετικότητας. «Ξέρει ο Αρσέν». Ακλόνητη πίστη. Η μοναδική στην Ευρώπη ομάδα που ουδέποτε έπαιξε προκριματικά (πριν από τους ομίλους του) Τσάμπιονς Λιγκ, πλέον θα 'ναι ευτυχισμένη τούτη τη χρονιά αν... τα προλάβει. Αλλά, για κάποιον λόγο, τα μυαλά τους δεν πονάνε!

Ισα Ισα, όχι απλώς γεμίζουν το «Χάιμπουρι», όπως θα γεμίζουν και το επόμενο, αλλά (παρά την 5η θέση!) έχουν τη διάθεση να τιμούν, μ' εκείνο το απέραντο πορτοκαλί ευχαριστώ στην κερκίδα, τον Ντένις Μπέρχκαμπ γι' αυτά τα 11 μεγάλα χρόνια του στο Βόρειο Λονδίνο. Κι όταν η «Γκατζέτα» υμνούσε τα νεούλια που απέκλεισαν τη Γιουβέντους, ο Λίπι (συμμετείχε στους ύμνους, αλλά επιπλέον) έδωσε στους Ιταλούς την κατάλληλη τροφή για σκέψη: «Πού αλλού ο προπονητής δεν θα είχε αμφισβήτηση, με 31 πόντους απόσταση απ' τον πρώτο;».

ΤΟσοι, ακριβώς 31, πόντοι χωρίζουν σήμερα την Αρσεναλ απ' την Τσέλσι. Τριάντα και ένας! Ουδείς, ωστόσο, απαιτεί η Αρσεναλ να το κάνει «όπως η Τσέλσι». Ουδείς μηδενίζει. Ουδείς εκπέμπει αρνητισμό. Και δεν είναι λόγος, όπως δεν είναι και για τη Μίλαν, η πρόκριση στους «4» του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο λόγος είναι ο θετικός λογισμός.

Ο (κΑθε) Γκούμας, βγαίνοντας μπροστά, καλείται να ανταποκρίνεται στην απαίτηση της υπευθυνότητας. Να μη μηδενίζει «σε μια νύχτα μέσα», εν ονόματι της αμφίβολης και οπωσδήποτε πρόσκαιρης («ναι, ρε, μίλησε στην ψυχή του πικραμένου οπαδού») δημοφιλίας. Δεν είναι βραβείο, αυτό.

Ο αρνητισμΟΣ, απέναντι στα πάντα, σκοτώνει τα πάντα.