Που πας χωρίς Κλέιτον ; (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Εάν η Πυθία έδινε χρησμούς εισπνέοντας τους καπνούς φύλλων δάφνης, η αντίστοιχη ψυχοτροπική δανική ουσία είναι το Hagister Medister. Ελπίζω να το γράφω σωστά, αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για να το περιγράψω. Είναι ένα λουκάνικο βαμμένο στο κόκκινο της φανέλας του Ολυμπιακού. Πριν από 25 χρόνια, κάνοντας τις διακοπές μου στον όρμο του Νίκεπινγκ, είχα αγοράσει μερικά λουκάνικα για βραδινό. Μάλλον δεν ήταν η καλύτερη ιδέα, αφού το πρωί με είχε βρει να μπαινοβγαίνω στην τουαλέτα. Η οποία είναι από τους ελάχιστους χώρους όπου κάποιος μπορεί διαλογιστεί απερίσπαστος. Καταλήγοντας στα πλέον ενδιαφέροντα συμπεράσματα, όπως το ότι το πρώτο πράγμα που θα ζητήσω όταν έρθω στην Ελλάδα είναι να μου αγοράσουν τον Κλέιτον. Το Hagister Medister είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να φανταστώ ώστε ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού Χανς Μπάκε να κατέληξε τρελός και παλαβός με τον Βραζιλιάνο της Καλαμαριάς.

«Εχω την αίσθηση πως ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού θέλει σαν τρελός τον Κλέιτον. Προβλέπω κόντρα αιωνίων, που θα σφαχτούν για τον Κλέιτον το καλοκαίρι», δήλωσε στον ανταποκριτή της «SportDay» Παύλο Πασχάλη ο μάνατζερ του παίκτη Κώστας Μπότος από το Λος Αντζελες. Δηλαδή ο Χανς Μπάκε, αφού παρακολούθησε προσεκτικά τα ματς της Καλαμαριάς, κατέληξε ότι η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς τον Κλέιτον. Βεβαίως αφήνονται κάποια περιθώρια αμφιβολίας. Οχι για την τρέλα του προπονητή του Παναθηναϊκού για τον Κλέιτον αλλά για το όνομα του προπονητή. Αυτό το «νέος προπονητής» δείχνει ότι Μπάκε, Λάουντρουπ, Ζακερόνι ή όποιος άλλος ακούστηκε για υποψήφιος στον Παναθηναϊκό μια τρέλα την έχει. «Κλέιτον εδώ και τώρα».

Στο ρεπορτάζ επίσης αναφέρεται η φράση του Σταύρου Παπαδόπουλου, πρώην ισχυρού άνδρα της Καλαμαριάς. «Φέρνω τον νέο Ζιντάν. Θα τον πουλήσω ένα δισεκατομμύριο στον Ολυμπιακό». Επειδή λοιπόν το «ένα δισεκατομμύριο» είναι εμφανώς ο αριθμός σε δραχμές, καταλαβαίνουμε όλοι ότι πήρε λίγο καιρό για να καταλάβει ο Ολυμπιακός ότι στην Ελλάδα παίζει ο νέος Ζιντάν. Εκτός αν στη Δανία το είχαν πάρει πρέφα από την εποχή της δραχμής και εμάς μας είχε διαφύγει…
Ο Σίλβα Κλέιτον είναι γνωστή ποσότητα και ποιότητα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Είναι ο παλιός καλός Κλέιτον και δεν είναι ούτε θα γίνει νέος Ζιντάν, νέος Τζέραρντ ούτε καν νέος Καραπιάλης. Είναι ένας πολύ καλός παίκτης, πιθανώς ελαφρά πάνω από τα στάνταρ της Καλαμαριάς και πιθανότερα ελαφρά κάτω από τα στάνταρ του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Αξίζει τον κόπο κάποιας μαζεμένης επένδυσης σε χρήμα για την αγορά του και εάν βγει, βγήκε. Εάν όχι, δεν χάθηκε και ο κόσμος και ο Κλέιτον μπορεί να συνεχίσει την καριέρα του σε μια ομάδα αναλόγου με της Καλαμαριάς επιπέδου. Λίγο καλύτερος από Hagister Medister για να καταλάβει και ο Μπάκε τα μέτρα του παίκτη.

Οταν ο Τζίμης εμφανιζόταν στη Συγγρού, είχαν κατασκευάσει ένα γυάλινο κουβούκλιο έξω από το μαγαζί. Είχαν βάλει μια ταμπέλα «Δείγμα δωρεάν» και νωρίς το βράδυ ο Πανούσης έμπαινε και έλεγε ένα- δύο τραγούδια. Η παράγραφος που ακολουθεί δημοσιεύτηκε ξανά στο φύλλο του Σαββάτου. Ηταν δείγμα δωρεάν από τη σημερινή στήλη, που μπορείτε να διαβάσετε ολοκληρωμένη.

Πριν από 15 χρόνια, ένας φίλος είχε χρηματοδοτήσει την παραγωγή των «Γάμων του Φίγκαρο». Χωρίς τη μουσική και μόνο με το λιμπρέτο. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που φαντάζεστε, η παραγωγή πήγε άπατη και δεν ξαναπάτησα στο θέατρο για 6 χρόνια. Μετά είδα τη «Νόνα» του Πιατά και έκανα άλλα τέσσερα χρόνια να πάω θέατρο, μετά είδα… Αλλά αυτή είναι η ζωή μου και η σχέση μου με το θέατρο. Κάθε μία -περίπου- πενταετία έχω ξεχάσει γιατί δεν πήγαινα θέατρο πέντε χρόνια, πηγαίνω σε μία παράσταση και θυμάμαι ακριβώς τους λόγους…

Με τα χρόνια, πάντως, έχω αναπτύξει μια συμπάθεια για αυτούς που η βάσκανος μοίρα τους στέλνει σε μία υποχρέωση και προσπαθούν να διαφύγουν με κάθε τρόπο. Στους «Γάμους του Φίγκαρο» καθόμουνα δεύτερη σειρά και σκεφτόμουνα αν υπάρχει κάτι πρόχειρο να αυτοκτονήσω. Σε μία στιγμή δεν άντεξα και σχεδίασα μία έξοδο διαφυγής. Να πέσω χαμηλά, να φτάσω στον πλαϊνό διάδρομο του θεάτρου προς το κυλικείο και στα τέσσερα σχεδόν να καλύψω τα τελευταία μέτρα μέχρι την πόρτα της λευτεριάς. Στα δύο μέτρα από την πόρτα είχα την κλασική αίσθηση που έχεις όταν κάποια μάτια είναι καρφωμένα στην πλάτη σου. Δηλαδή τι κάποια… Από τον φίλο μου τον παραγωγό μέχρι τους μισούς θεατές και τον Φίγκαρο, που παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον έναν κύριο που για κάποιον λόγο στα τέσσερα κατευθυνόταν προς την πόρτα.

Υπάρχουν, όμως, άλλοι που σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις μπορούν να εξαφανιστούν χωρίς να αφήσουν το παραμικρό ίχνος. Για παράδειγμα, στο All Star Game του Βόλου, μέχρι το ημίχρονο ο πρίγκιπας του Λουξεμβούργου κοσμούσε με την παρουσία του τα επίσημα. Κάποια στιγμή εξαφανίστηκε. Χάθηκε ως διά μαγείας, αφήνοντας τελευταία ανάμνηση τη μυρωδιά του καμένου λάστιχου στην Εθνική και την κραυγή «γρήγορα, πριν μας πάρουν είδηση».

Από την άλλη, όταν είσαι η Αλεξία Μπακογιάννη και πέσεις σε αλκοτέστ τι κάνεις; Φωνάζεις «γρήγορα πριν μας πάρουν είδηση», γκαζώνεις στη μέση της Αθήνας και όποιον πάρει ο Χάρος ή φρενάρεις και γίνεσαι πρωτοσέλιδο στην «Espresso»; Η Αλεξία έκανε το δεύτερο, όταν της έκαναν σήμα στην πλατεία Κλαυθμώνος να σταματήσει, πειθάρχησε, την βρήκαν un petit fesi αλλά όχι και κουρούμπελο και γλίτωσε με 76,5 ευρώ.

Από το υπόλοιπο ρεπορτάζ μαθαίνουμε ότι η Αλεξία δεν «απεχθάνεται τα πολύβουα μπαρ», αλλά έτσι και ακούσει ρεστοράν ακονίζει το μαχαίρι (μπράβο, Αλεξία), ότι όταν οι αστυνομικοί τη σταμάτησαν για το τεστ, τους είπε «ευχαρίστως» (μπράβο, Αλεξία) και ότι πέρναγε το επιτρεπόμενο όριο επειδή είχε πιει δύο ποτήρια κρασί (σε τα μας, ρε Αλεξία; Σε τα μας;).

Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει στα πόσα ποτά φτιάχνεις κέφι και στα πόσα γίνεσαι ντέφι, του συνιστώ να επισκεφθεί το site www.ou.edu/oupd.bac.htm του Πανεπιστημίου της Οκλαχόμα, στο οποίο βρίσκεται το καλύτερο table συσχετισμού αλκοόλ/χρόνου/βάρους. Η επίδραση του αλκοόλ έχει σχέση με τον χρόνο που καταναλώνεται και το βάρος του καταναλωτή. Οσο πιο βαρύς και μυώδης είναι ο άνθρωπος και όσο πιο αργά πίνει το αλκοόλ τόσο δυσκολότερα μεθάει. Ο λόγος είναι ότι το αλκοόλ είναι υδροδιαλυτό και οι άνθρωποι που έχουν περισσότερους μύες έχουν λιγότερο νερό στο σώμα.

Λοιπόν ας πούμε ότι η Αλεξία είχε πάει σε ένα ρεστοράν, κάθισε δύο- τρεις ώρες, είχε πιει δύο ποτήρια και έπεσε στο αλκοτέστ. Και αν είναι κάτω από σαράντα κιλά, με γεμάτο στομάχι, και πάλι το μηχανάκι δεν θα έγραφε κάτι.
Φυσικά είμαι ο τελευταίος που θα κρίνει την Αλεξία επειδή έτυχε να τα τσούξει. Θα έριχνε ο Θεός φωτιά να με κάψει. Αν με είχαν πιάσει όσες φορές έχω οδηγήσει τη μηχανή όχι μεθυσμένος αλλά κουρούμπελο, θα μου είχαν κατάσχει το δίπλωμα και 30 και 40 χρόνια.

Από την άλλη, θεωρώ εγκληματικό να οδηγείς αυτοκίνητο, γρήγορα, μεθυσμένος. Τουλάχιστον με τη μηχανή το πολύ να σπάσεις το δικό σου το κεφάλι. Εχοντας φτάσει τα πενηνταφεύγα και έχοντας πληρώσει τα κέρατά μου σε εισφορές χωρίς να έχω πάει νοσοκομείο, ας μου επιτραπεί να έχω το δικαίωμα να σπάω το κεφάλι μου οδηγώντας (λιγότερο) μεθυσμένος και (σχεδόν πάντα) χωρίς κράνος.

Υπάρχουν φυσικά έγκριτοι αναλυτές που έχουν αντίρρηση. Για παράδειγμα, την ίδια κουβέντα είχα την περασμένη Παρασκευή στο γραφείο του Γιώργου Χελάκη. Εμφανίστηκε ο Δημήτρης Μπαλής. «Οταν τραυματίζεσαι, όμως, επιβαρύνεις τους υπόλοιπους μέσω του ασφαλιστικού συστήματος». Εάν λοιπόν η ζωή πάει προς τα εκεί, να μας λένε πότε θα πρέπει να φοράμε κράνος, πότε να μη φοράμε και πότε να τρώμε τηγανητά και πότε με σάλτσα, να τη χέσω τη ζωή. Εκτός αν δέχονται να μην πληρώνω καμία εισφορά και δέχομαι από την πλευρά μου να πεθάνω σαν τη Μαριγώ στο αμπέλι. Αλλά πού να το δεχτούν… Τις εισφορές δεν τις παίρνουν για να κάνουν καλά τον κόσμο, αλλά για να τις δίνουν τα ταμεία στις τράπεζες και να κονομάνε οι ιδιοκτήτες τους.

Θα ήμουνα λοιπόν στραβωμένος με τον Μπαλή αν χθες δεν είχα διαβάσει το σχολιαστικό του αριστούργημα «Αύξηση πωλήσεων GM». Πώς να κρατήσεις κακία σε έναν άνθρωπο που σε πληροφορεί ότι ο Μάρτιος ήταν ανοδικός για τη Vauxhall/Opel αλλά –οϊμέ οι κακόμοιροι– το τρίμηνο ήταν πτωτικό. Θα φοράω κράνος γιατί θέλω να ζήσω για να δω τι θα είναι το επόμενο τρίμηνο για τη σκληρά δοκιμαζόμενη Vauxhall/Opel.