Μπάρτσα και Aρσεναλ: πέντε ομοιότητες (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ραντεβού στο Παρίσι, λοιπόν. Μπαρτσελόνα - Αρσεναλ. Πριν δούμε τις δύο ομάδες να λύνουν τις διαφορές τους, ας ανιχνεύσουμε τις... ομοιότητές τους.

ΠΡΩΤΗ: προσέφεραν κατά κανόνα καλό θέαμα. Αυτό το δεδομένο δεν μας εγγυάται, ασφαλώς, ότι στις 17 Μαΐου θα παρακολουθήσουμε -ντε και καλά- τον συναρπαστικότερο αγώνα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε: ένας τελικός έχει πάντοτε αυξημένες ιδιαιτερότητες, ανελαστικά «πρέπει» και κυρίως «δεν πρέπει». Τον «πολιορκεί», επίσης, το στοιχείο του απρόβλεπτου -εκτός εάν κάποιος ανέμενε το περσινό 3-3 (και με τέτοια εξέλιξη!) από τη «σφικτή» Λίβερπουλ και την «ορθολογίστρια» Μίλαν. Το φετινό «ζευγάρι» είναι απολύτως ευπρόσδεκτο, όχι τόσο γι' αυτό που υπόσχεται σε ένα παιχνίδι, όσο για εκείνα τα οποία έδειξαν οι δύο ομάδες συνολικά στη διοργάνωση. Βλέπετε, κάθε επιβράβευση του ποιοτικού ποδοσφαίρου είναι ευεργετική. Ως «καλό παράδειγμα»...

ΔΕΥΤΕΡΗ: στους αντίστοιχους ημιτελικούς, όχι μόνο προασπίστηκαν το ίδιο σκορ (1-0), όχι μόνο «βολεύτηκαν» με αγχώδη 0-0, αλλά -το κυριότερο- άφησαν κάτι από τη φετινή λάμψη τους εκτός των αποσκευών του ταξιδιού για Παρίσι. Το έπαθαν αυτό, η μεν Αρσεναλ εξαιτίας μιας εμφάνισης που αδικούσε κατάφωρα τη φετινή εικόνα της, η δε Μπαρτσελόνα επειδή ο συνδυασμός της δικής της μετριότητας με την ακύρωση του γκολ του Σεβτσένκο, ε, όπως και να το κάνουμε, «θάμπωσε» λίγο το επίτευγμα. Μικρό και στιγμιαίο το κακό! Για αμφότερες. Είπαμε, η συνολική απόδοσή τους στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ είναι που καθιστά δικαιότατη την παρουσία τους στον τελικό.

Εντάξει, εάν το «γυρίσουμε» στην... κολοκυθιά, θα αναρωτηθούμε: «τι θα γινόταν αν μετρούσε το κανονικό γκολ του ''Σέβα'';». Και θα «απαντούσαμε», ρωτώντας: «Κι αν ο Βαλντέζ δεν είχε κοκαλώσει, ακούγοντας το σφύριγμα του Μερκ;». «Κι αν στην αναμέτρηση με την Μπάγερν η Μίλαν δεν είχε κερδίσει πέναλτι-εφεύρεση;». Ας αφήσουμε λοιπόν την μπάλα στα γήπεδα και τις κολοκυθιές στα... μποστάνια.

ΤΡΙΤΗ: και οι δύο νιώθουν ότι έχουν κάτι να αποδείξουν. Πρώτος τελικός στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση για την Αρσεναλ. Πρώτος για την Μπάρτσα, μετά το μακρινό 1994, το οποίο άλλωστε σήμερα αποτελεί εφιαλτική ανάμνηση. Αμφότερες νιώθουν ότι έχουν και τις δυνάμεις και την ευκαιρία να τακτοποιήσουν ανεξόφλητους λογαριασμούς με την Ιστορία (τους). Το κράμα δίψας κι ενθουσιασμού φαντάζει αρκούντως γοητευτικό «κάδρο» τελικού!

ΤΕΤΑΡΤΗ: Οι σούπερ σταρ των δύο φιναλίστ, ο Ροναλντίνιο κι ο Ανρί, αναδεικνύουν «ξεχασμένες» αρετές του ποδοσφαίρου, ως παιχνιδιού κι όχι ως ζητήματος ζωής ή θανάτου: τη χαρά ο ένας, την αυτοκυριαρχία ο άλλος. Ο Βραζιλιάνος «εκπροσωπεί» την πρώτη, με το χαμόγελο μόνιμο στα χείλη του, ακόμα κι όταν δέχεται κλοτσιές. Ο Γάλλος «αναλαμβάνει» τη δεύτερη, παραμένοντας νηφάλιος ακόμα κι όταν σκοράρει. Οχι φυσικά επειδή δεν ενθουσιάζεται, αλλά διότι σκέφτεται ήδη τη συνέχεια του παιχνιδιού.

ΠΕΜΠΤΗ: Δύο «ιερά τέρατα» των πάγκων τους μπήκαν, φέτος, στο μάτι ή μάλλον στο στόμα του... Ζοσέ Μουρίνιο. Για τον τέως, τον Γιόχαν Κρόιφ: «Το μόνο που μπορεί να μου μάθει είναι πώς να χάνω με 4-0 έναν τελικό» (ναι, το 1994 θυμήθηκε). Για τον νυν, τον Αρσέν Βενγκέρ: «Είναι... ηδονοβλεψίας, αφού κοιτάζει τη δική μας ομάδα». Δεν βαριέστε. Στις μέρες μας, ο ασφαλέστερος τρόπος να γίνεις (περισσότερο) συμπαθής είναι να σε «πιάσει στο στόμα του» ο Ζοσέ...