Η σπάνια ράτσα Μίλαν (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Τώρα που η Μίλαν αποκλείστηκε, μπορώ να το πω: η ομάδα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι η πιο μεγάλη του καιρού μας. Η Μίλαν είναι η ομάδα που την τελευταία εικοσαετία διαμόρφωσε την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Γιατί υπήρξε μεγάλη όχι μόνο στις νίκες της (οι οποίες είναι σχεδόν όλες μοναδικές) αλλά και στις ήττες της. Αυτές κυρίως την κάνουν μεγάλη, επειδή τις ανήκουν, όπως και οι θρίαμβοί της. Η Μίλαν εδώ και μια εικοσαετία χάνει ή κερδίζει μόνη της. Μόνο που επειδή ίσως δεν είχε αντίπαλο στα γήπεδα, βάλθηκε να παίξει με έναν αντίπαλο που δεν χάνει ποτέ: τον χρόνο.
Κοιτώντας την ενδεκάδα της Μίλαν καταλαβαίνεις την τεράστια αξία της. Ολοι οι παίκτες της έχουν κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, πλην του Κακά! Τα ονόματα των παικτών της δεν συγκρίνονται με αυτά καμιάς άλλης ομάδας, είναι αυτό που λέμε βαριά σαν ιστορία. Καμία ομάδα δεν έχει το θάρρος να παίζει με τρία δεκάρια (τον Πίρλο, τον Κακά και τον Ζέεντορφ) και δύο επιθετικούς: ούτε καν η Μπαρτσελόνα! Και καμία ομάδα δεν μπορεί να πάει στο «Καμπ Νου» και να τρομάξει την Μπάρτσα μόνο με τα ονόματα που γράφονταν στις φανέλες των παικτών της, όπως έκανε προχθές η Μίλαν.

Εξορκισμός

Η Μίλαν στη διοργάνωση που λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ ρίχνει κάθε χρόνο τουλάχιστον μία φορά μια «τεσσάρα» στον τυχερό που θα της τύχει. Δεν θυμάμαι καμία άλλη ομάδα που το κάνει αυτό. Η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορούν να κάνουν επίδειξη δύναμης, αλλά μόνο όταν είναι στο φόρτε τους: η Μίλαν το κάνει σχεδόν πάντα! Καμία ευρωπαϊκή ομάδα δεν έχει κερδίσει τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών ρίχνοντας τέσσερα γκολ: μερικές έχουν κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ βάζοντας τέσσερα γκολ σε όλους τους αγώνες. Καμία επίσης την τελευταία εικοσαετία δεν έχει παίξει τόσους τελικούς με τόσους διαφορετικούς προπονητές: η Μίλαν κέρδισε με τον Καπέλο, τον Αντσελότι, τον Σάκι –και τους τρεις τους έκανε μεγάλους. Οπως έκανε μεγάλους τόσους και τόσους παίκτες που πριν βρεθούν εκεί βολόδερναν. Στον Ντίντα, στον Σερζίνιο, στον Γκατούζο, στον Καλάτζε, στον Πίρλο διωγμένο από την Ιντερ, στον Ιντσάγκι τελειωμένο από τη Γιούβε, ακόμα και στον Καφού η Μίλαν έδωσε τη δυνατότητα να κερδίσουν τίτλους και διακρίσεις. Η Μίλαν που είκοσι χρόνια τώρα έχει στοιχειώσει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, χωρίς κανείς να καταφέρει να την ξορκίσει.

Αντίπαλοι

Οι μόνιμοι αντίπαλοί της είναι σκαλιά παρακάτω. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει παίξει τα είκοσι τελευταία χρόνια τους μισούς τελικούς από τη Μίλαν κι έχει ξοδέψει περίπου τρεις φορές τα χρήματα που ξόδεψε ο Μπερλουσκόνι. Η Μπάρτσα φτάνει στον τελικό έπειτα από δώδεκα χρόνια. Η Μπάγερν Μονάχου ονειρεύεται έναν τελικό μια τετραετία. Η Τσέλσι του Αμπράμοβιτς για να γίνει Μίλαν θα ιδρώσει. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να συγκριθεί μαζί της θα πρέπει να παίξει πέντε-έξι τελικούς στη σειρά. Η Λίβερπουλ πρέπει να αποδείξει ότι έχει συνέχεια, το ίδιο και η Αρσεναλ. Η Λιόν πρέπει να γίνει μεγάλη, η Πόρτο να μάθει να είναι μεγάλη. Η Γιούβε και η Ιντερ δεν μπορούν να συγκριθούν με τους «ροσονέρι»: τους υπόλοιπους δεν τους συζητάω καν.

Ράτσα

Σε είκοσι χρόνια ο Μπερλουσκόνι και οι συνεργάτες του έφτιαξαν και μας παρουσίασαν τρεις καταπληκτικές ομάδες: τη Μίλαν του Σάκι και των Ολλανδών, τη Μίλαν του Καπέλο και τη Μίλαν του Σεβτσένκο. Ολοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι παράγοντες παιδεύονται να φτιάξουν μία! Τα συνολικά τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών και οι επτά συμμετοχές σε τελικούς λένε πολλά, αλλά δεν λένε και τίποτα: η αληθινή δύναμη αυτής της ομάδας υπήρξε η ικανότητά της να αντικαθιστά μια σειρά από τεράστιους παίκτες. Μετά τον Γκούλιτ ήρθε ο Σαβίσεβιτς και μετά ο Κακά. Μετά τον Φαν Μπάστεν, ο Γουεά και ο Σέβα. Μετά τον Μπαρέζι, ο Νέστα. Μετά τον Ντοναντόνι, ο Μπόμπαν κι ο Ζέεντορφ, μετά τον Ράικαρντ, ο Ντεσαγί, μετά τον Αντσελότι, ο Αλμπερτίνι κι ο Αντρέα Πίρλο. Είναι κατόρθωμα να βρίσκεις αντικαταστάτες σε παίκτες τέτοιας αξίας: αν σήμερα η Μίλαν φθίνει, είναι γιατί οι παίκτες που μπορούν να διαιωνίσουν τη μεγαλοσύνη της ανοίγοντας νέους κύκλους είναι ελάχιστοι. Δεν βρίσκεις εύκολα νέους Μαλντίνι, Σταμ, Ιντσάγκι, Κοστακούρτα, Ζέεντορφ, Σερζίνιο, Καφού, Ντίντα: η ράτσα Μίλαν είναι σπάνια.

Ιστορία

Η Μίλαν παίζει με αντίπαλο τη Μίλαν κι αυτό που είδαμε αυτά τα δύο χρόνια για όποιον αληθινά καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο είναι συγκλονιστικό: οι «ροσονέρι» παιδεύτηκαν να τα βάλουν με τον χρόνο, πιστεύοντας ότι μπορούν κι αυτόν να τον νικήσουν. Η Μίλαν έφτασε πέρυσι ένα ημίχρονο από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, δείχνοντας στην Κωνσταντινούπολη το πικ της απόδοσής της παίζοντας ένα ονειρικό πρώτο ημίχρονο. Ισοφαρίστηκε γιατί πέρασε τα όριά της: χτύπησε κόκκινο. Η Λίβερπουλ της έβαλε τρία γκολ μέσα σε δεκαπέντε λεπτά και μετά τρόμαξε και κούρνιασε από δέος. Φέτος η Μίλαν πήγε στο «Καμπ Νου» κουβαλώντας μια ήττα στο «Σαν Σίρο».

Ηθελε ένα γκολ για να επιμηκύνει το ματς, για να παίξει δηλαδή πάλι με τον χρόνο. Χτυπώντας κόκκινο το ξαναβρήκε –άλλο αν ο Μερκ της το στέρησε: δεν νομίζω ότι θα προκρινόταν και είμαι βέβαιος ότι δεν είχε τύχη στον τελικό επειδή βρίσκεται πέρα από τα βιολογικά όριά της. Τίποτα όμως δεν με συγκίνησε περισσότερο από την αξιοπρέπεια που έδειξαν αυτά τα τιμημένα γερόντια, όχι μόνο στην ομάδα τους, αλλά στην ιστορία τους.

Ψυχάρες

Του χρόνου, αν μείνουν έτσι, θα αποκλειστούν στον προημιτελικό. Το ρεζερβουάρ δεν έχει άλλη βενζίνη, οι πιο πολλοί κουβαλάνε πιο πολλές πληγές και τραύματα από τίτλους. Τιμή όμως σε όλους αυτούς τους αληθινούς πρωταθλητές. Τιμή στον 40χρονο Κοστακούρτα, στον 37χρονο Μαλντίνι, στον 36χρονο Καφού, στον 34χρονο Σερτζίνιο, στον 34χρονο Σταμ, στον 33χρονο Ντίντα, στον 33χρονο Ιντσάγκι, στον 34χρονο Ρουί Κόστα, στον 32χρονο Ζέεντορφ: όλοι τους έδωσαν ό,τι είχαν. Ο χρόνος δεν έχασε ούτε αυτή τη φορά, αλλά οι τύποι αυτοί του έδειξαν τα δόντια τους…

Αμφιβολίες

Η δικαστική διαμάχη του Ντέμη Νικολαΐδη με τον Θανάση Τσιόγκα, πιο γνωστό ως «κάπτεν Μόργκαν», υπήρξε διδακτική κυρίως για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι με αυστηρούς και σκληρούς νόμους μπορεί να αντιμετωπιστούν φαινόμενα βίας. Ομολογώ ότι οι καταδίκες με στενοχωρούν και δεν πιστεύω στον σωφρονισμό. Προτιμώ πιο δύσκολα πράγματα, όπως η μεταμέλεια και η συγγνώμη. Δεν θέλω γι' αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι να καταδικάζονται και δεν πιστεύω ότι με ποινές βγαίνει άκρη. Η καταδίκες δεν με συγκινούν και δεν μου φαίνεται ότι τα δικαστήρια μπορούν να λύνουν διαφορές. Αν η ποινή του Θανάση Τσιόγκα ήταν πιο αυστηρή θα με στενοχωρούσε περισσότερο. Ωστόσο, το χρήσιμο συμπέρασμα αυτής της ιστορίας είναι ότι η καταδίκη οπαδών για χουλιγκανισμούς και βίαιες συμπεριφορές είναι πλέον σχεδόν αδύνατη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση σε χρόνο ρεκόρ κινητοποιήθηκε ένας στρατός μαρτύρων: από τον «Λοχαγό» μέχρι τον Ανατολιωτάκη, όλοι βρέθηκαν στην Ευελπίδων έτοιμοι να καταθέσουν υπέρ του φίλου τους! Τα ίδια ακριβώς γίνονται σχεδόν σε κάθε ανάλογη περίσταση. Ο κόσμος ρωτάει γιατί δεν τους τιμωρούν όταν κάνουν επεισόδια. Πώς να τους τιμωρήσουν όταν εμφανίζονται με στρατό από μάρτυρες και ακριβούς δικηγόρους υπεράσπισης, ικανότατους στο να δημιουργήσουν αμφιβολίες; Η καταδικαστική απόφαση είναι δύσκολη υπόθεση: κανένας δικαστής δεν δύναται να στείλει στη φυλακή έναν άνθρωπο όταν είναι πνιγμένος στην αμφιβολία. Η φυλάκιση δεν είναι απλή τιμωρία, ούτε μπορεί ένας δικαστής να καταστρέψει έναν άνθρωπο βασισμένος σε εντυπώσεις.

Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι όσο πιο σκληρός είναι ο νόμος τόσο πιο δύσκολη είναι η καταδίκη του κατηγορουμένου. Η σκληρότητα της ποινής κάνει την απόφαση του δικαστή ακόμα πιο διστακτική και τελικά ο νομοθέτης πετυχαίνει το αντίθετο από αυτό που θέλει: δεν αποτρέπει τον χουλιγκάνο από τις πράξεις του (οι περισσότερες από τις οποίες είναι άλλωστε παρορμητικές –σιγά μη σκέφτεται τον νόμο ένας που τρέχει νυχτιάτικα στα αεροδρόμια!), αλλά γεμίζει τον δικαστή ενοχές. Μόνο ο δικαστής Ντρεντ εφαρμόζει τον νόμο χωρίς ηθικές αναστολές.

Η ηθική του πολίτη είναι το όριο της δημοκρατίας. Δεν υπάρχει ανήθικη δημοκρατία, ούτε και ανήθικη Δικαιοσύνη. Υπάρχουν, αντιθέτως, πολλοί ανήθικοι άνθρωποι ή, για την ακρίβεια, άνθρωποι χωρίς συνείδηση. Οι νόμοι δεν μπορούν να μας προστατεύσουν από τους ασυνείδητους. Την επόμενη φορά που θα αναρωτηθείτε γιατί δεν τιμωρούν όσους πιάνουν, να είσαστε βέβαιοι ότι η ερώτησή σας είναι λάθος. Η σωστή ερώτηση είναι γιατί τους επιτρέπουν και τα κάνουν κι όχι γιατί δεν τους τιμωρούν.