Στερνή μου γνώση... (Sportday / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Από τη μΙα, αντιλαμβάνεται ακόμα και ο πιο αδαής ότι ο Γιάννης Γούμενος δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα μεγάλα οικονομικά προβλήματα για τα οποία είναι υπεύθυνος (στο μεγαλύτερο ποσοστό). Από την άλλη, έρχεται ο Ιβάν Σαββίδης -για να ακριβολογούμε οι «δικοί του άνθρωποι»- και μέσα από μια σειρά χειρισμών δείχνει να επιζητεί την απόλυτη εξαθλίωση του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ ΠΑΟΚ για να αγοράσει στη μικρότερη δυνατή τιμή. Και έρχεται η στιγμή που σκάει η πρώτη προσφυγή (του Αρμάντο Φουτσίνι), οι παίκτες φτάνουν σε σημείο να συζητήσουν ακόμα και την αποχή τους από τις προπονήσεις και οι οικονομικές υποχρεώσεις αυξάνονται χωρίς να υπάρχει κάποιος που θα εγγυηθεί για την εξόφλησή τους.

Η εικόνα μιας εταιρείας που αιμορραγεί, η οποία προ μερικών μηνών άνοιξε γραφεία στην Αθήνα για να βρίσκεται πιο κοντά στα κέντρα των αποφάσεων, δημιουργεί –τουλάχιστον– την εντύπωση ότι έχει φτάσει σε οριακό σημείο και πως αυτό από μόνο του αποτελεί ένα σημαντικό διαπραγματευτικό χαρτί για τους «ανθρώπους» του Σαββίδη.

Ο ΠΑΟΚ, στο μεταίχμιο της σύγχρονης ιστορίας του, αντιμετωπίζεται με απόλυτη εμπορική φιλοσοφία και για πρώτη φορά ο Ερασιτέχνης παίζει ίσως τον σημαντικότερο ρόλο για την ποδοσφαιρική ομάδα και το μέλλον της. Αυτή τη φορά δεν θα είναι απλώς το όνομα του ΠΑΟΚ ή το σήμα του -για λόγους μάρκετινγκ- που θα αγοράσουν οι επόμενοι ιδιοκτήτες.

Το γήπεδο και η εκμετάλλευσή του είναι το σημαντικότερο κομμάτι της επικείμενης συμφωνίας, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες αγοραπωλησίες του Βουλινού, του Μπατατούδη και όποιου άλλου προηγήθηκε, οι οποίοι παρέλαβαν έμψυχο υλικό για να υποσχεθούν αποκλειστικά και μόνο διακρίσεις και όχι κάτι πολύπλοκο, όπως επιβάλλει η εποχή μας. Μπορεί να πέρασε από το μυαλό του πολυμήχανου Μπατατούδη η εκμετάλλευση της Τούμπας, αλλά δεν είχαν ωριμάσει οι συνθήκες ώστε να προχωρήσει στην κατασκευή γηπέδου, το οποίο θα εξασφάλιζε οικονομικά την ομάδα του και θα βοηθούσε σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε να αλλάξει επίπεδο. Κι όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν γραφικοί παράγοντες που σκέφτονται με τις φτέρνες. Που δεν προβλέπουν το μέλλον, αλλά παραμένουν αγκιστρωμένοι στο ένδοξο παρελθόν, με τις μνήμες που δεν στηρίζουν το μέλλον, αλλά αντιθέτως εμποδίζουν τον ΠΑΟΚ να εξελιχθεί και να ανταποκριθεί στις επιταγές της εποχής.

Αποφάσεις που έπρεπε να είχαν οδηγήσει τον ΠΑΟΚ σε νέες εποχές και να τον διατηρούν εκεί που επιτάσσει η δυναμική του δεν πάρθηκαν την κατάλληλη στιγμή. Τώρα, φτάνοντας στο σημείο «μηδέν», ακόμα προσπαθούν να πείσουν τους «γραφικούς» ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος: πρέπει να κτιστεί νέο γήπεδο, πρέπει να το εκμεταλλευτούν εμπορικά, πρέπει να κάνουν το άλμα που –υπό κανονικές συνθήκες– έπρεπε να είχε γίνει εδώ και αρκετά χρόνια.

Αλλά ξεχάσαμε... Δεν υπήρχε χρόνος, γιατί έπρεπε να «φωνάξουν» για την Αθήνα που κλέβει πρωταθλήματα, για τη διαιτησία, για τα οφσάιντ γκολ, για τις κάρτες που δέχονταν οι παίκτες του ΠΑΟΚ πριν από ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ολα αυτά, άλλωστε, θα «πέσουν» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον Ιβάν Σαββίδη ή όποιον άλλο Ιβάν και θα αποτελούν τα κυρίαρχα ζητήματα για τα οποία θα πρέπει να μεριμνήσει ο νέος ιδιοκτήτης.

Για γέλια και για κλάματα. Κλαυσίγελος σου έρχεται, όταν πηγαίνεις το ρολόι πίσω και ανασύρεις στιγμές της ιστορίας για την ποδοσφαιρική ομάδα, χάνοντας –βέβαια- την ουσία.

Αραγε, θα έπρεπε να φτάσει σε αυτό το δραματικό σημείο η κατάσταση για να αντιληφθούμε ότι ένα νέο γήπεδο, δηλαδή η εκμετάλλευση της Τούμπας, θα ανοίξει νέους ορίζοντες για τον ΠΑΟΚ;

Μοιάζει με λογαριασμό που λήγει κι εμείς, ως «Ελληνάρες», τρέχουμε την τελευταία στιγμή και δημιουργούμε ουρές στα ταμεία για να τον ξοφλήσουμε. Κι αν τυχόν υπάρχει παράταση για την πληρωμή, πάλι την τελευταία στιγμή θα στηθούμε στο ταμείο...