Η νομιμοποίηση της διαφθοράς (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Φυσικά και αυτά που γίνονται στην Ελλάδα τις τελευταίες αγωνιστικές γίνονται κι αλλού. Στην Αγγλία, πατρίδα του fair play, η Πόρτσμουθ έκανε φέτος το τελευταίο δίμηνο πορεία υποψήφιου πρωταθλητή. Στην Ιταλία, η Κάλιαρι και η Πάρμα μεταμορφώθηκαν στον β' γύρο, όπως και η Σιένα με τη Ρετζίνα. Η «Σαμπ» με την Ουντινέζε την Κυριακή έφεραν μια υπέροχη ισοπαλία: στο Μαράσι έσπασαν καρδιές. Και στην Ισπανία η Μαγιόρκα νίκησε την Ατλέτικο στη Μαδρίτη ακριβώς όπως προέβλεπαν οι μισοί μπουκ της Ευρώπης, που δεν δέχονταν πονταρίσματα. Ο,τι έχουν οι άλλοι το έχουμε κι εμείς. Αλλά ό,τι έχουμε εμείς δεν το έχει άλλος κανείς.

Παντού τις τελευταίες αγωνιστικές οι μικρομεσαίοι κάνουν θαύματα. Θυμάμαι πέρυσι ότι η Ρετζίνα τελευταία αγωνιστική στο Καμπιονάτο διέλυσε τη Μίλαν με 3-1. Δεν υπάρχει πρωτάθλημα στο οποίο να μην έρθουν δύο ή τρία περίεργα αποτελέσματα στο τέλος. Ομως, αντίθετα από μας, οι ξένοι σώζουν και λίγο τα προσχήματα. Η Περούτζια έχει κόψει το πρωτάθλημα από τη Γιουβέντους και η Τενερίφη από κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης. Μόλις τη Δευτέρα το βράδυ η αδιάφορη Μίντλεσμπρο, που έχει προπονητή τον ΜακΛάρεν, έναν πρώην συνεργάτη του σερ Αλεξ, πήρε ισοπαλία από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ» κι ας καιγόταν η γηπεδούχος για μια νίκη που θα της έδινε το δικαίωμα της συμμετοχής στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Μέρες πριν

Η αληθινή ιδιαιτερότητα του δικού μας πρωταθλήματος δεν είναι ότι στην Ελλάδα δεν τιμωρείται κανένας ενώ σε άλλες χώρες ακόμα και κολοσσοί, όπως η Μίλαν ή η Μαρσέιγ, καταλήγουν στη Β' Εθνική για σκηνοθετημένα ματς. Αυτό που μας ξεχωρίζει από τους κουτόφραγκους είναι ότι στην Ελλάδα αποδεχόμαστε αυτή τη νομιμοποίηση της διαφθοράς και μάλιστα τη χειροκροτούμε! Ολοι. Χωρίς καμία εξαίρεση.

Κράζουμε

Είναι εύκολο να κράζεις τον Πανιώνιο, τον Ηρακλή, τον ΟΦΗ, τον Λεβαδειακό, ακόμα και τον ΠΑΟΚ. Είναι, επίσης, πολύ βολικό να τα βάζεις με τα παλιόπαιδα τους παίκτες του Ολυμπιακού, που κάθισαν και έχασαν στη Λιβαδειά. Εχει, όμως, ενδιαφέρον το γεγονός ότι όποιος κράζει δεν το κάνει σχεδόν ποτέ όταν από το παιχνιδάκι της σκηνοθετημένης αδιαφορίας έχει συμφέρον μια μεγάλη ομάδα. Θυμάμαι τα εντυπωσιακά περάσματα του Ολυμπιακού από την Ξάνθη και του Χαριλάου: τσιμουδιά! Δεν ξεχνώ επίσης ότι όταν ο ΠΑΟ πήρε το τελευταίο του πρωτάθλημα στον Πύργο, έστειλε εκεί μέχρι και υπεύθυνο για το χόρτο του γηπέδου (!) και μάλιστα μία ολόκληρη εβδομάδα πριν. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν θυμάμαι να διάβασα τίποτα για ιστορικές ντροπές ή ομορφιές του ποδοσφαίρου.

Κότσια

Θυμάμαι άλλα πράγματα. Οτι, για παράδειγμα, «η τελευταία αγωνιστική είναι του προέδρου» ή ότι «η κατάκτηση του πρωταθλήματος νομιμοποιήθηκε στα ντέρμπι ή (άκουσον άκουσον!) στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας»! Ξέρετε γιατί; Γιατί πρώτοι απ' όλους οι δημοσιογράφοι (και ειδικά οι διευθυντές των εφημερίδων…) ξέρουν το κοινό αίσθημα: ξέρουν δηλαδή ότι ο οπαδός αυτό ακριβώς γουστάρει. Θέλει να βλέπει αγώνες που μοιάζουν πιο πολύ με αμερικανικό κατς παρά με ποδόσφαιρο. Απλώς οι εφημερίδες κολακεύουν τον κατακτητή του τίτλου και επιτίθενται στον κατακτητή της παραμονής. Οχι επειδή η ανηθικότητα είναι διαφορετική, αλλά διότι το να τα βάλεις με τον μεγάλο θέλει κότσια και το πληρώνεις συνήθως χάνοντας φύλλα. Το καταλαβαίνω: δεν είμαστε για τέτοια.

Πρωτάθλημα

Οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι δεν γουστάρουν ένα καθαρό πρωτάθλημα. Αν ο Κόκκαλης μετά το ντέρμπι της Ριζούπολης έχανε το πρωτάθλημα στην Ξάνθη, θα ήταν για τον οπαδό του Ολυμπιακού ένας ξεφτίλας. Το ίδιο και ο Τζίγκερ αν έχανε το πρωτάθλημα του ΠΑΟ στον Πύργο: τα κείμενα που θα γράφονταν για τη διοικητική ανικανότητά του θα γέμιζαν εγκυκλοπαίδειες. Ο Ελληνας έτσι αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο, ως χώρο επίδειξης παραγοντικής δύναμης. Αν νικήσεις χωρίς ομάδα είσαι θεός. Αν έχεις μια ομαδάρα που παίζει μπαλάρα, αλλά δεν ασχολείται με διαιτητές και αντιπάλους και δεν κατακτά πρωταθλήματα και τίτλους, δεν υπάρχεις. Πότε νομιμοποιείται στη συνείδηση του κόσμου η διαφθορά; Οταν νικά έναν αδιάφορο αντίπαλο με κάτω τα χέρια ο Πανιώνιος ή όταν προβάλλεται η φιέστα χιλιάδων πανηγυρτζήδων οι οποίοι γιορτάζουν πρωταθλήματα που λήγουν με θεατρικές παραστάσεις;

Πουθενά

Χθες άκουγα στο ράδιο πόσα ματς έχει δώσει ο Ολυμπιακός και πόσα ο Παναθηναϊκός. Κουβέντες ατελείωτες για το ποιος είναι πιο διεφθαρμένος. Μην τσακώνεστε, ρε παιδιά: ιστορικά, διεφθαρμένοι είναι και οι δύο. Θέλετε να τους ρίξουμε στη Β' Εθνική; Δείξτε μου ποιος οπαδός τους θα τολμήσει να πει το «ναι» στο όνομα της ηθικής και της αξιοπρέπειας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα ξεσηκωθούν και οι πέτρες! Τι έκαναν στο φινάλε, θα σου πει ο καλός οπαδός; Εστησαν ιστορικά καμιά τριανταριά πρωταθλήματα! Μαγκιά τους: ας μπορούσαν οι άλλοι να κάνουν τα ίδια. Και μετά κάποιος θα θυμηθεί ένα ματς της ΑΕΚ και ένα του ΠΑΟΚ, που το 1986 είχε πάρει ένα σφύριγμα, επομένως κι αυτός φταίει. Βγάζει πουθενά η συζήτηση;

Κλέφτικα

Δεν μου κάνει εντύπωση τίποτα. Ούτε φυσικά το ότι η ελληνική πολιτεία παρακολουθεί όσα γίνονται σφυρίζοντας κλέφτικα. Οι υπουργοί όταν μιλάνε για το ποδόσφαιρο νομίζεις ότι αναφέρονται σε άλλη χώρα. Το να περιμένεις ότι ο αρμόδιος υπουργός θα φωνάξει έναν εισαγγελέα να του ζητήσει να βάλει τάξη, είναι σαν να περιμένεις ότι ο Γκαγκάτσης θα βγάλει πόρισμα για την Παράγκα: ο υφυπουργός το πολύ πολύ να φτιάξει ένα νόμο με τον οποίο ως διά μαγείας θα λυθούν όλα τα προβλήματα. Ενα νόμο τόσο σκληρό ώστε να μπορούν να υποβιβαστούν τα Γιάννενα, ο Ολυμπιακός Βόλου, ο Ποσειδών Νέων Πόρων και άλλες τέτοιες μεγάλες δυνάμεις, που οδήγησαν το ποδόσφαιρο στο χάλι που βρίσκεται.

Στήνουν

Το κράτος πρέπει να προστατεύσει αυτές τις μεγάλες ομάδες, οι οποίες κινδυνεύουν από τη διαφθορά των μικρών, που στήνουν τα ματς για να μην πέσουν. Και να τους δώσει κι άλλες κρατικές διαφημίσεις, γήπεδα και προσεχώς ποσοστά από το «ΠΑΜΕ Στοίχημα». Η μπόχα δεν ενοχλεί. Στους οπαδούς, άλλωστε, τα δικά τους περιττώματα δεν βρομάνε καθόλου…

Του Θωμά

Τιμώντας με τον καλύτερο τρόπο την Κυριακή του Θωμά –ημέρα που παραδοσιακά γιορτάζεται η διαιτησία– οι διαιτητές της Α' Εθνικής έδωσαν ρεσιτάλ σε όλα τα ματς! Η δουλειά του Γερμανάκου φάνηκε και του χρόνου είναι πιθανό να του αναθέσουν και τον ορισμό των διαιτητών των αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ!
- Βασιλείου (Πανιώνιος-Ηρακλής 3-0). Δεν αβάνταρε και δεν έβλαψε κανέναν –ούτε υπήρχε και κανένας λόγος. Δεν είναι κακός διαιτητής. Αν τους κόψει τον αέρα και κάνει γνωστό ότι δεν σηκώνει τηλέφωνα –γενικά το λέω– θα κάνει μια αξιοπρεπέστατη καριέρα.
- Παπασταμάτης (Ατρόμητος Αθηνών-Καλλιθέα 2-1). Το πουλέν μου έδωσε ρεσιτάλ, όπως περίμενα. Οταν θα παίζει τους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ τον ένα μετά τον άλλον, εγώ κι ο Αργύρης ο Λίβας, που του έδωσε συγχαρητήρια, θα καθόμαστε πρώτη σειρά. Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου…
- Ζολώτας (Ιωνικός-Λάρισα 1-1). Ωραία το πήγε, χωρίς μάλιστα να του χαλάσει το «Χ», που ήταν τελικά βολικό για όλους. Αλήθεια, η Λάρισα θέλει να παίξει στο Ιντερτότο ή έτσι το λένε, για να έχουν ένα στόχο στο φινάλε και να μην ξεκινήσουν όλοι διακοπές;
- Αργυρόπουλος (Ξάνθη-Ακράτητος 2-0). Χάρηκε τη φιλοξενία της ακριτικής πόλης κι έβγαλε το ματς χωρίς πρόβλημα.
- Ζωγράφος (Λεβαδειακός-Ολυμπιακός 3-2). Η συζήτηση με τον Σάββα στο τέλος του ματς («δεν μας έδωσες όμως μερικά φάουλ», «ναι, το ξέρω, σας τα χρωστάω») είναι ενδεικτική της καλής δουλειάς που έγινε. Με γεια το ξεκάρφωμα…
- Τσίκινης (ΟΦΗ-ΠΑΟΚ 2-1). Αλάνθαστος. Ο ΟΦΗ έβγαλε ανακοίνωση κατά του διαιτητή και αφού τελείωσε το ματς, όπως είχε κάνει και πριν αρχίσει. Δεν το 'κανε για τον Τσίκινη, αλλά για τον επόμενο. Μέχρι το ματς με τον Λεβαδειακό θα βγάλει δυο-τρεις. Θέλει Κάκο, Τσαχειλίδη, Τεροβίτσα, δεν θέλει Κασναφέρη, Ζωγράφο, Κοντογιαννίδη, Μπριάκο. Μάλλον θα πάει ο Βασσάρας.
- Παμπορίδης (Παναθηναϊκός-Αιγάλεω 4-0). Καταπληκτικός. Σκληρός όμως πολύ, όπως και το παιχνίδι…
-Μαζαράκος (Απόλλων Καλαμαριάς-ΑΕΚ 0-1). Το έφερε το «διπλό» και από τον αναστεναγμό της ανακούφισης που έβγαλε χάλασε ο καιρός στη Βόρεια Ελλάδα.