Θ. Παπαλουκάς: ο παίκτης στον οποίο τίποτα δεν χαρίστηκε (Sportday / Φ.Συρίγος)

Ο τελευταίος «τσάρος» της ΤΣΣΚΑ δεν ήταν άλλος από τον έναν, μοναδικό και ανεπανάληπτο Σεργκέι Μπέλοφ. Αλλωστε, υπό την ηγεσία του αναδείχτηκε για τέταρτη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης, με αντίπαλο τη μεγάλη Βαρέζε του Ντίνο Μενεγκίν!

Από τότε (1971) πέρασαν 35 ολόκληρα χρόνια -τα περισσότερα μέσα στη σιωπή για την αυτοκράτειρα του ρωσικού μπάσκετ. Ενας χαμένος τελικός το '73 και ένα αποτυχημένο φάιναλ φορ το 1996 στο Παρίσι... Μέχρι που στη Μόσχα εισέβαλαν οι ξένοι και κυρίως οι Αμερικανοί!

Τότε ακριβώς (2002) εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία και ένας άσημος Έλληνας παίκτης, ο οποίος τέσσερα χρόνια αργότερα έμελλε να οδηγήσει την ΤΣΣΚΑ ξανά στην κορυφή της Ευρώπης. Το όνομα αυτού, Θοδωρής Παπαλουκάς. Ο σύγχρονος Μπέλοφ, λοιπόν, είναι Έλληνας!

Ή μήπως είναι και λιγάκι Ρώσος; Και δεν το λέω αυτό μόνο για τα τέσσερα χρόνια που ο Θοδωρής έχει περάσει στη Μόσχα, αλλά και για το γεγονός ότι η πρώτη ομάδα της ζωής του ήταν ο Εθνικός... Ελληνορώσων. Από εκεί ξεκίνησε στα τέλη του '80 ο Παπαλουκάς, για να διαγράψει μια απίστευτη πορεία μέχρι τους δύο ευρωπαϊκούς τίτλους (Ευρωμπάσκετ 2005 τον περασμένο Σεπτέμβριο με την Εθνική στο Βελιγράδι, φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας μόλις προχθές με την ΤΣΣΚΑ στην Πράγα) που κατέκτησε μέσα σε 7 μήνες!

Εκείνο που θα έλεγε σήμερα κανείς είναι ότι στον μοναδικό δίμετρο πλέι μέικερ που ανέδειξε το ελληνικό μπάσκετ, στον δρόμο του προς την κορυφή, τίποτα δεν του χαρίστηκε. Όλα τα κέρδισε με ιδρώτα και αίμα και τεράστιες προσωπικές θυσίες, μέσα από δυσκολίες που σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασαν και αυτά ακόμα τα όρια της αμφισβήτησης. Μεγάλη απόδειξη ότι ποτέ δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη των εθνικών προπονητών, είτε ως παις είτε ως έφηβος. Ηταν συνεχώς στην απ' έξω, παρ' ότι με τα προσόντα του εμφανιζόταν ικανός να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του πλέι μέικερ για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ.

Την περίοδο 1998-99 ο Παπαλουκάς ήταν στον Α.Ο. Δάφνης, που κατέκτησε το πρωτάθλημα της Α2 και επέστρεψε στα μεγάλα σαλόνια. Θυμάμαι ένα ματς που είχε μεταδοθεί από την τηλεόραση. Τότε είδα για πρώτη φορά τον Θοδωρή, που μοραζόταν τη θέση του πλέι μέικερ με τον Κουγιό! Την άλλη μέρα έγραψα ότι από τη Δάφνη, που επέστρεψε στην Α1, ο μόνος παίκτης που μπορούσε να σταθεί στην κατηγορία ήταν αυτός.

Στην Α1 ναι, αλλά στον Ολυμπιακό όχι... Ετσι έκρινε τότε ο Γιάννης Ιωαννίδης που παρακολουθούσε στενά τον Παπαλουκά, εν όψει της επιστροφής του στους «ερυθρόλευκους». Στην πραγματικότητα ο «ξανθός» είχε περί πολλού το ταλέντο του πληθωρικού «πλέι μέικερ», αλλά στο τέλος προτίμησε πιο δοκιμασμένες λύσεις. Με άλλα λόγια, δεν τόλμησε...

Ο Παπαλουκάς το ίδιο καλοκαίρι από τη Δάφνη μετακινήθηκε στον Πανιώνιο. Ο Ματσόν (ο ίδιος που τώρα είναι στον Αρη) δεν τον εμπιστεύτηκε. Τον άφησε στην άκρη του πάγκου και στο παρκέ είχε τον Σιούτη. Προς το τέλος της σεζόν τη θέση του Ιταλού πήρε ο Σούμποτιτς, ο οποίος έδωσε ευκαιρίες στον Θοδωρή. Ετσι, όταν η χρονιά τελείωσε, στη Νέα Σμύρνη ήξεραν ότι στο επόμενο πρωτάθλημα θα μπορούσαν να ποντάρουν στο νεανικό και γεμάτο ταλέντο δίδυμο Διαμαντόπουλου-Παπαλουκά.

Αυτούς τους δύο πλαισίωσε (στη δύση βέβαια της καριέρας του) ο μέγας Γιούρι Ζντοβτς. Το κλειστό της οδού Αρτάκης, χάρη σ' αυτούς τους τρεις, έζησε στιγμές που θύμιζαν την εποχή του Φάνη. Ο Παπαλουκάς πάταγε το γκάζι, ο Διαμαντόπουλος εκτελούσε και ο Ζντοβτς, όταν χρειαζόταν, έβαζε το πόδι στο φρένο.

Το καλοκαίρι του 2001 ο Παπαλουκάς περνάει το κατώφλι της Εθνικής και του Ολυμπιακού. Στην Αττάλεια της Τουρκίας παίζει δύο καταπληκτικά ματς, αλλά τελικά στιγματίζεται από την αστοχία του στις βολές, στο τραγικό φινάλε με τη Γερμανία του Νοβίτσκι.
Στον Ολυμπιακό, με τη μεταγραφή του να έχει κοστίσει 400 εκατομμύρια (συν τους φόρους!), απαιτούν αμέσως πολύ περισσότερα απ' όσα μπορεί να δώσει ένας άπειρος παίκτης μέσα σ' ένα ασταθές περιβάλλον. Η ομάδα δεν πάει καλά και στη μέση της σεζόν ο Σούμποτιτς παίρνει τη θέση του Ζούρου, που είχε διαδεχτεί τον Ιωαννίδη.

Τότε ο ήρωάς μας θεώρησε ότι στο πρόσωπο του «Πίξι» είχε ξαναβρεί τον άνθρωπό του. Δεν είχε καταλάβει ότι τώρα θα έπρεπε αυτός να βοηθήσει τον προπονητή που του είχε ανοίξει τον δρόμο στον Πανιώνιο και έτσι το «αίσθημα» που τους συνέδεε απέκτησε ένα σωρό ερωτήματα.

Το καλοκαίρι του 2002 ο Ολυμπιακός ζήτησε από τον Παπαλουκά να συνεχίσει με πολύ λιγότερα χρήματα απ' όσα προέβλεπε το συμβόλαιό του και όταν αυτός αρνήθηκε, πήρε τον Χαρίση με μεγαλύτερες αποδοχές από εκείνες που είχε απορρίψει ο δίμετρος πλέι μέικερ! Ο Θοδωρής μόλις είχε εισπράξει τη μεγαλύτερη σφαλιάρα της καριέρας του και ο Ολυμπιακός μόλις είχε χάσει τον παίκτη του μέλλοντος, παρ' ότι για μία μόνο χρονιά που τον κράτησε κοντά του είχε κοστίσει (ανταλλάγματα στον Πανιώνιο, μισθοί και φόροι) πάνω από 600 εκατομμύρια!

Χωρίς ομάδα, χωρίς ηθικό και με το μέλλον εντελώς αβέβαιο, o Θοδωρής δέχτηκε μια πρόταση που έμοιαζε με σανίδα σωτηρίας. Ο Βασίλης Ευαγγελινός, που από εκείνη τη στιγμή θα γινόταν όχι απλώς ο μάνατζέρ του, αλλά ο άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης του, είχε πείσει τον Ιβκοβιτς να τον πάρει στην ΤΣΣΚΑ. «Θα πας -του είπαν οι φίλοι του- αλλά πρόσεξε κάτι, ο "Ντούντα" είναι μυστήριος, γι' αυτό αν σου λέει ότι έξω βρέχει, εσύ, έστω κι αν ο ήλιος λάμπει πάνω από τη Μόσχα, θα του λες "ναι, κόουτς, πράγματι, βρέχει"».

Ο Ιβκοβιτς ήταν αυτός που τελικά έβαλε σε σταθερή πορεία την καριέρα του Παπαλουκά. Ο Θοδωρής στη Μόσχα έγινε ο παίκτης του προπονητή, έμαθε τέλεια τα μυστικά της θέσης που παίζει και παράλληλα ολοκληρώθηκε ως χαρακτήρας. Με λίγα λόγια, έγινε άνδρας!

Ομως στους Πανευρωπαϊκούς του 2003 δεν είναι ακόμα έτοιμος για το στυλ παιχνιδιού του Ιωαννίδη, ούτε και για τις βρισιές με τις οποίες τον περιλούζει. Στο μοιραίο ματς με την Ιταλία δείχνει να τα έχει χαμένα και κάνει άλλα αντ' άλλων όταν η Εθνική μας βρίσκεται από κάτω στο σκορ...

Με την ΤΣΣΚΑ παίζει τρία συνεχή ('03, '04, '05) φάιναλ φορ, χωρίς έστω έναν τελικό, παρ' όλ' αυτά όμως οι φίλοι της ομάδας τον λατρεύουν, ενώ στους Ολυμπιακούς του 2004 δείχνει επιτέλους με την Εθνική ομάδα ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητές του. Ηταν τότε που κέντρισε για πρώτη φορά το ενδιαφέρον των Αμερικανών, χάρη κυρίως στο μεταξύ μας παιχνίδι, στο οποίο τους έκανε τη ζωή ποδήλατο!

Τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Βελιγράδι παίζει στα τέσσερα πρώτα ματς σαν ζόμπι. Μερικοί νομίζουν ότι μόνο το κορμί του είναι εκεί. Στον προημιτελικό με τους Ρώσους, όμως, αφυπνίζεται και «καθαρίζει» σχεδόν μόνος του. Με τους Γάλλους (στον ημιτελικό) ηγείται της μεγάλης επιστροφής με εκείνα τα απίστευτα «κόουστ του κόουστ» και στον τελικό είναι απλώς ο κορυφαίος, όπως ακριβώς και στα δύο πρόσφατα παιχνίδια του με την ΤΣΣΚΑ, στην Πράγα.

Το περασμένο καλοκαίρι ο Γιασικεβίτσιους, ύστερα από τρία συνεχή νικηφόρα φάιναλ φορ, αποφάσισε να κυνηγήσει το αμερικανικό όνειρο. Η θέση που άφησε πίσω του δεν πρόλαβε να κρυώσει. Σαν έτοιμος από καιρό, ο Παπαλουκάς όρμησε και στρογγυλοκάθισε, χωρίς να αφήσει κανένα περιθώριο στους άλλους μνηστήρες.

Κάποιοι παίκτες βαφτίζονται αστέρες από μικροί και άλλοι πρέπει να πλησιάσουν τα 30 για να κερδίσουν αυτό που τους αξίζει. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Είναι δηλαδή από εκείνους που δεν τους χαρίστηκε τίποτα στη ζωή τους. Γι' αυτό και στις στιγμές των θριάμβων πατάει γερά στα πόδια του.