Ροκ σε λόγγους, βουνά, ραχούλες (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, στο μεταίχμιο μεταξύ της κανονικής περιόδου και των πλέι οφ, η απορία μου είναι ίδια κι απαράλλαχτη. Πόσες ομάδες ενδιαφέρονται για τον τελευταίο μήνα της περιόδου; Ποιες πιστεύουν αληθινά ότι τις αφορά η λεγόμενη post-season; Οταν αρχίζει και μυρίζει καλοκαιράκι, όσοι θεωρούν εαυτούς μετρίως μέτριους και πάντα μετρημένους, μετράνε το μέτρο της μετριότητάς των και βαράνε διάλυση.

Οι εξαιρέσεις, όταν υπάρχουν, ξαφνιάζουν ευχάριστα και στη συνέχεια υπενθυμίζουν και επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Για κάθε φιλόδοξο συγκρότημα, όπως ο Πανιώνιος του 2005 (αυτός που έδωσε πέντε ραντεβού με τον Παναθηναϊκό πριν υποκύψει στο μοιραίο), υπάρχουν ντουζίνες από ομάδες αδιάφορες και βαριεστημένες.

Συνήθεις ύποπτοι είναι όσοι καλούνται να τα βάλουν με τα θηρία. Για παράδειγμα, η φετινή ΑΕΚ, η οποία έχει μπροστά της τον Ολυμπιακό. Από αυτούς τους αγώνες εξαρτάται η πιθανότητα συμμετοχής της στην επόμενη Ευρωλίγκα (στην οποία έχει αδιάλειπτη παρουσία εδώ και χρόνια), ωστόσο η ομάδα με τα κίτρινα δείχνει έτοιμη για πρόωρες διακοπές. Ο Πανιώνιος έχει να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό, οπότε έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά ραχούλες. Κι ας είναι ξεσπιτωμένος ο πρωταθλητής. Στη Νέα Σμύρνη -συγγνώμη, στο Ελληνικό- λένε ότι το «τρένο» έφυγε όταν χάθηκε η 6η θέση. Την ίδια φράση ακούς και στο «στρατόπεδο» της ΑΕΚ.

Θεωρητικά ο α' γύρος προσφέρεται για υπέρβαση, μιας και απαιτούνται μόλις δύο νίκες για πρόκριση απέναντι μάλιστα σε αντιπάλους που ενδέχεται να εμφανιστούν με υπεροπτική διάθεση. Αλλά η απόσταση της θεωρίας από την πράξη είθισται να αποδεικνύεται χαώδης. Δεν είμαστε, βλέπετε, Ισπανία ούτε Ιταλία ούτε Γαλλία. Είμαστε μάλλον Ισραήλ.

Ωσπου λοιπόν να μου αποδείξει κάποιος το αντίθετο, θα πιστεύω ότι μεθαύριο αρχίζουν τα πλέι οφ των έξι. Του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, του Αμαρουσίου, του Αρη, του Πανελληνίου και του ΠΑΟΚ. Δύο θα παλέψουν για τον τίτλο και τέσσερις για το ευρω-«εισιτήριο» που περισσεύει. Διαφωνεί κανείς; Ας καταθέσει την ένστασή του πάνω στο παρκέ. Μέχρι τότε θα προσπεράσω αβασάνιστα τις άλλες δύο σειρές και θα παρακολουθήσω με ενδιαφέρον τις «μάχες» των ομάδων που τερμάτισαν μεταξύ 3ης και 6ης θέσης: Μαρούσι-ΠΑΟΚ, Αρης-Πανελλήνιος.

Οπως έγραφα και χθες, οι δύο ομάδες της Αθήνας ονειρεύονται πρόκριση στην Ευρωλίγκα όσο την ονειρεύονται και οι «αιώνιοι» της Θεσσαλονίκης. Οι προϋποθέσεις που μπορεί να ανάψουν πορτοκαλί φανάρι μπροστά στον Βωβό ή τον Κυριακού υπάρχει τρόπος να ξεπεραστούν, τουλάχιστον για μία σεζόν. Οπότε, θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.

Στους αγώνες της κανονικής περιόδου ο Πανελλήνιος νίκησε τον Αρη μέσα-έξω. Αλλά ο Μάιος βρήκε την ομάδα του Πεδουλάκη με έλλειμμα αισιοδοξίας και γεμάτη προβλήματα. Χωρίς αβαντάζ έδρας και χωρίς «Μούλα» δύσκολα θα πετύχει άλλες δύο νίκες επί του φιλόδοξου Αρη. Στο έτερο ζευγάρι, το Μαρούσι απέδειξε την ανωτερότητά του όσες φορές βρήκε μπροστά του τον ΠΑΟΚ φέτος όχι μόνο στο πρωτάθλημα, αλλά και στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Ξαφνικά όμως ο «Δικέφαλος του Βορρά» οιστρηλατείται από όνειρο τρελό και έχει τα νιάτα και τον οίστρο για να αντέξει σε σειρά τριών απανωτών αγώνων. Κι αν τυχόν περάσουν στα ημιτελικά οι δύο βόρειοι, ετοιμαστείτε για ροκ καταστάσεις!