Φουντώνει η κουβέντα για το σάλαρι καπ στην Ευρώπη (Sportday / Χρήστος Χαραλαμπόπουλος)

Σε μία επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου που εξετάζει την κατάσταση και τις δομές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κλήθηκε προχθές να μιλήσει ο πρόεδρος της Μπάγερν, ο Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε. Ο Γερμανός παράγοντας δεν εξέφρασε μόνο τη θέση της ομάδας του, αλλά και της G-14, κάνοντας λόγο για μία ακόμα φορά για την αναγκαιότητα εισαγωγής ενός τύπου σάλαρι καπ.

Ο Ρουμενίγκε ανέφερε ότι ο ιδιοκτήτης της Τσέλσι Ρόμαν Αμπράμοβιτς έχει διαταράξει κάθε αθλητική αξία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ξοδεύοντας ανεξέλεγκτα τα τελευταία δύο χρόνια και παράλληλα η συμπεριφορά του έχει καταστρατηγήσει κάθε έννοια ανταγωνισμού. Φαντάζομαι ότι η επίθεση του Ρουμενίγκε στον Αμπράμοβιτς έχει σχέση και με το γεγονός ότι η Τσέλσι θα είναι σε θέση να προσφέρει από το φετινό καλοκαίρι 185.000 ευρώ εβδομαδιαίως στον Μίκαελ Μπάλακ για να φορέσει την μπλε φανέλα. «Στην Μπάγερν έχουμε έναν τζίρο 200 εκατ. ευρώ, 15 εκατ. ευρώ λιγότερα από την Τσέλσι, αλλά έχουμε 35 εκατ. ευρώ κέρδος. Η Τσέλσι αντίθετα έχει 204 εκατ. ευρώ ζημιές, τις οποίες μπορεί να αντέχει χάρη στην οικονομική δύναμη του ιδιοκτήτη της. Εμείς θα κινηθούμε στις μεταγραφές μας με βάση τα κέρδη μας.

Η Τσέλσι όμως; Είναι αυτό δίκαιος ανταγωνισμός;», διερωτήθηκε ο Ρουμενίγκε. Στη συνέχεια ανέφερε ότι θα μπορούσε να υιοθετηθεί ένας είδος σάλαρι καπ, σύμφωνα με το οποίο καμία ομάδα δεν θα μπορεί να ξοδεύει για μισθούς και πριμ ποσό μεγαλύτερο από το 50% του τζίρου της. Στις δηλώσεις του Ρουμενίγκε απάντησε ο διευθυντής επικοινωνίας της Τσέλσι, ο Σάιμον Γκρίνμπεργκ, που ισχυρίστηκε ότι «είναι ανόητο να μιλά κάποιος για ανισότητες ανταγωνισμού σε μία ελεύθερη αγορά. Μάλλον άλλοι είναι οι λόγοι που ανάγκασαν τον κ. Ρουμενίγκε να μιλήσει έτσι για την Τσέλσι», υπονοώντας ότι ο πρόεδρος της Μπάγερν έχει ενοχληθεί με το θέμα του Μπάλακ.

Πάντως, ο Γκρίνμπεργκ συμπλήρωσε ότι το επιχειρηματικό σχέδιο της Τσέλσι προβλέπει πως η ομάδα–επιχείρηση θα είναι κερδοφόρα το 2010. Η ομάδα των ισχυρότερων ευρωπαϊκών συλλόγων, η G-14, φλερτάριζε με την ιδέα του σάλαρι καπ από την ημερομηνία που ιδρύθηκε. Η βασική αντίδραση των ομάδων στην υιοθέτηση και την εφαρμογή του σάλαρι καπ ήταν ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε την αντίδραση της Ε.Ε., καθώς θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι συνιστά παράβαση των κανόνων ανταγωνισμού. Απ' ό,τι φαίνεται όμως, η Ε.Ε. τώρα πια το συζητάει.

Η G-14 πάντως έχει αποφασίσει από καιρό να κινηθεί προς την κατεύθυνση του σάλαρι καπ, που φυσικά δεν μπορεί να έχει τη μορφή που έχει στο NBA, για παράδειγμα. Από το 2003 οι ομάδες του ισχυρότερου ποδοσφαιρικού λόμπι είχαν συμφωνήσει σε ένα «προσχέδιο» του σάλαρι καπ, για την εφαρμογή του οποίου γίνεται προσπάθεια από πέρυσι. Σύμφωνα με αυτό, οι ομάδες της G-14 αποφάσισαν να ξοδεύουν για μισθούς και συμβόλαια των ποδοσφαιριστών και των διοικητικών υπαλλήλων τους ένα ποσό που δεν επιτρέπεται να ξεπερνά το 70% του συνολικού τζίρου τους.
Αυτή η συμφωνία των μελών της G-14, που θα ισχύσει καταρχήν μόνο για τα μέλη, ονομάζεται «σύμφωνο ελέγχου του κόστους». Σημειώστε πάντως ότι η Τσέλσι δεν είναι μέλος της G-14. Παρ' όλο που το επεδίωξε, «έφαγε πόρτα». Οι άνθρωποι της G-14 θα ήθελαν να ισχύσει αυτό το σύμφωνο για όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες, πράγμα αρκετά δύσκολο λόγω ύπαρξης νομικών κυρίως προβλημάτων. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θα ξεκινήσουν μία μεγάλη καμπάνια πληροφόρησης των ευρωπαϊκών ομάδων.

Ακόμα όμως και αν εφαρμοσθεί το σάλαρι καπ στην Ευρώπη, οι ισχυροί –οικονομικά– σύλλογοι πάντα θα μπορούν να αγοράζουν εκείνους που θέλουν και το κόστος του συμβολαίου του ποδοσφαιριστή ουσιαστικά θα παραμένει υψηλό, μιας και εκεί θα ενσωματώνονται τα «πριμ» των δικαιωμάτων εικόνας (image rights) και οι αμοιβές από τους σπόνσορες και τις διαφημίσεις (τις οποίες οι ισχυροί μπορούν να προσελκύσουν πιο εύκολα). Πάντως, ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς για την «επί ίσοις όροις» επιχειρηματική συμπεριφορά των ομάδων στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την έννοια ότι είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν κοινοί κανόνες για όλους, εκτός και αν οι ομάδες μετατραπούν σε επιχειρήσεις, οπότε και θα ακολουθήσουν τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία των επιχειρήσεων.

Ποιος ακούει και ποιος ξεχνάει

Οι αποκαλύψεις του προέδρου της ΑΔΑΕ κ. Ανδρέα Λαμπρινόπουλου για το σκάνδαλο των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων επιβεβαιώνουν αυτό που οι περισσότεροι είχαν υποψιαστεί από την αρχή. Οτι δηλαδή σε ένα τέτοιο σκάνδαλο δεν μπορούσε να μην υπάρχει εμπλοκή του υπερατλαντικού «μεγάλου αδελφού». Τα νήματα οδηγούν στην πόλη Λορέλ του Μέριλαντ, εκεί που βρίσκεται η έδρα της πανίσχυρης National Security Agency (NSA).

Παρά τα όσα πιστεύουν πολλοί, η CIA δεν είναι η μεγαλύτερη μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ, μιας και υπάρχει η NSA, η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας που -σε αντίθεση με την «πολιτική» CIA- είναι μία υπηρεσία με περισσότερο στρατιωτική δομή και οργάνωση, καθώς υπάγεται στο Υπουργείο Αμυνας και έχει διοικητή πάντα στρατιωτικό. Είναι πανίσχυρη, σε τέτοιο βαθμό που αυτοί που γνωρίζουν τη χαρακτηρίζουν -παραφράζοντας τα αρχικά της- ως No Such Agency (δεν υπάρχει τέτοια υπηρεσία).

Είναι υπεύθυνη για τη συλλογή πληροφοριών και χειρίζεται το μεγαλύτερο σύστημα παρακολουθήσεων των επικοινωνιών σε ολόκληρο τον κόσμο, το γνωστό ECHELON, που μπορεί να υποκλέψει οποιαδήποτε επικοινωνία χρησιμοποιώντας λέξεις-«κλειδιά». Η NSA παρακολουθεί τους πάντες, ακόμα και Αμερικανούς πολίτες, χωρίς δικαστική άδεια, με τις δύο ισχυρότερες διευθύνσεις της να ασχολούνται με την ανάλυση των πληροφοριών και την κρυπτογραφία.

Το προεδρικό διάταγμα του Τρούμαν με το οποίο ιδρύθηκε η NSA το 1952 έμεινε κρυφό από την κοινή γνώμη για περισσότερο από 30 χρόνια. Οπως ίσως θυμούνται κάποιοι από εσάς, όταν έγινε η συνέντευξη Τύπου των τριών υπουργών που δημοσιοποίησαν το σκάνδαλο μετά το δημοσίευμα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», έγινε λόγος για το περίφημο «τρίγωνο» του κέντρου της Αθήνας μέσα στο οποίο βρισκόταν η αμερικανική πρεσβεία. Αυτό το γεγονός «φωτογράφιζε» τις ΗΠΑ, ένα ενδεχόμενο που αρνήθηκαν κατηγορηματικά ο κ. Βουλγαράκης και οι συν αυτώ για να μη «στενοχωρηθεί» το «αφεντικό».

Τώρα από την κυβέρνηση σφυρίζουν αδιάφορα και η πιθανότητα αποκάλυψης των ηθικών αυτουργών, τους οποίους η Vodafone και η Ericsson «δεν γνωρίζουν», απομακρύνεται. Αν το σκάνδαλο είχε συμβεί σε άλλη δημοκρατία, θα είχε άλλου είδους εξέλιξη... Εδώ σιγά σιγά θα το ξεχάσουμε και από τα πρωτοσέλιδα θα υποχωρήσει στις μέσα σελίδες. Οι διαφημίσεις που μοιράζει δεξιά και αριστερά η Vodafone λογικά θα βοηθήσουν τη σκουριά στη μνήμη. Και αυτό θα φανεί στις ερχόμενες εκλογές, αν θεωρηθεί ότι οι εκλογές παίζουν πλέον κάποιο ρόλο.