Αύξηση μΕΡΤικού στο δημόσιο... των ΠΑΕ (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Η χώρα «της φαιδράς πορτοκαλέας» έχει χαρακτηριστεί η Ελλάδα, όμως τα ποδοσφαιρικά της ήθη προσομοιάζουν περισσότερο στην «κολοκυθιά». Στο ομώνυμο παιχνίδι, όλοι βλέπουν όποιο στοιχείο της πραγματικότητας τους εξυπηρετεί, αγνοώντας τα υπόλοιπα.

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που ο Σ. Κόκκαλης, επιδιώκοντας προφανώς να «μερακλώσει» τους οπαδούς του Ολυμπιακού, επέστρεψε -σαν σε πινγκ πονγκ- τον χαρακτηρισμό «ομάδα του δημοσίου». Επικαλέστηκε την υπαγωγή της ΑΕΚ στο άρθρο 44 και την κατά καιρούς ενίσχυση των ταμείων άλλων ΠΑΕ -συμπεριλαμβανομένου και του Παναθηναϊκού- με κρατικές διαφημίσεις. Αλήθεια, αν αυτό, το τελευταίο, τεκμαίρει ιδιότητα «ομάδας του δημοσίου», τι θα έπρεπε να πούμε για την ΠΑΕ Ολυμπιακός στην περίπτωση κατά την οποία «κλείσει» η πολυσυζητημένη γιγάντια συμφωνία με την ΕΡΤ;

Αλλά, είπαμε, εδώ η κολοκυθιά παίζεται με φθηνούς αντιπερισπασμούς, σε διάταξη «γύρω-γύρω όλοι» (και στη μέση το μήλο της έριδας, το δημόσιο χρήμα).

Ορισμένοι από όσους εξοργίζονται με την πιθανή συμφωνία για τα τηλεοπτικά δικαιώματα του Ολυμπιακού, επί χρόνια δεν έχουν επισημάνει τίποτε το μεμπτό στη διαφήμιση, για παράδειγμα, του ΟΤΕ στη φανέλα του ΠΑΟ. Αφ' ης στιγμής η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας ως καταναλώτρια τροφοδοτεί με τον οβολό της τον ΟΤΕ, το «επιχείρημά» τους ότι ο εν λόγω οργανισμός έχει εισαχθεί στο Χρηματιστήριο θυμίζει το αρχαιοελληνικό σόφισμα «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει».

Το ερώτημα θυμίζει απλή μέθοδο των τριών: εάν η ΕΡΤ δεν φείδεται χρημάτων για σειρές που κόβονται στο άψε σβήσε, εάν -σε άλλες περιπτώσεις- θεωρεί φυσιολογική δαπάνη τα 120-130 χιλιάδες ευρώ ανά επεισόδιο, πόσο υπερβολικό είναι να διαθέτει 6,5 εκατομμύρια ευρώ ανά έτος για τα τηλεοπτικά δικαιώματα μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, για τα οποία ένα ιδιωτικό κανάλι προσφέρει 5 εκατομμύρια; Το ερώτημα επιδέχεται τόσες απαντήσεις, όσες είναι και οι οπτικές γωνίες υπό τις οποίες μπορεί να διατυπωθεί. Να εκληφθεί ως στοιχείο του τηλεοπτικού ή του ποδοσφαιρικού ανταγωνισμού; Του κεφαλαίου «κρατική TV»; Μήπως, ως μια νέα πιθανή «χρυσοτόκος κότα» για τις ομάδες; Σύμφωνα με αρκετές ενδείξεις, φιλοδοξώντας η ΕΡΤ να προσεγγίσει κάποια στιγμή ποσοστά θεαματικότητας της τάξης του 15%, αποφάσισε να παίξει γερά το χαρτί του ποδοσφαίρου. Τόσο, ώστε -πάντα κατά τις ίδιες πληροφορίες- να σχεδιάζει να υποβάλει δελεαστική πρόταση και στον Παναθηναϊκό.

Αν η αμέριστη -και πολύμορφη- οικονομική κρατική αρωγή στις ομάδες μπορούσε να εγγυηθεί βελτίωση του ποδοσφαίρου, θα ήμασταν ήδη... Βραζιλία. Ήταν 1971, όταν η τότε Γενική Γραμματεία Αθλητισμού απάλλαξε τον Παναθηναϊκό από χρέη 6,5 εκατομμυρίων δρχ. (ποσό όχι και τόσο ευκαταφρόνητο, τότε που ένα κιλό αρνάκι κόστιζε 65 δρχ.). Στη δεκαετία του '90 τα χρέη του Ολυμπιακού «κανονίστηκαν» με ειδική νομοθετική ρύθμιση. Για να υπαχθεί η ΑΕΚ στο άρθρο 44 και να «ξεχαστεί» το τιτάνιο χρέος της, οι εκπρόσωποι του δημοσίου δεν παρέστησαν καν στο δικαστήριο. Το Καραϊσκάκη κτίστηκε με άφθονες κρατικές διευκολύνσεις. Το γήπεδο στο Βοτανικό; Σε 200-250 εκατομμύρια ευρώ υπολογίζονται οι δαπάνες για απαλλοτριώσεις-αποζημιώσεις, δρόμους, κ.λπ. Κι ας μην μνημονεύσουμε τα της Β. Ελλάδας...

Όσο περισσότερο ατονούν (μέχρι παράλυσης) οι κρατικές λειτουργίες που συνθέτουν έναν κάποιο ιστό κοινωνικής προστασίας, τόσο καλπάζει ο «ποδοσφαιρικός κρατισμός». Δούναι (χρήμα) και λαβείν (πολιτικά οφέλη). Δεν έχουμε «ομάδες του δημοσίου», έχουμε... δημόσιο των ΠΑΕ! Τώρα επεκτείνεται το «ερυθρόλευκο» μ–ΕΡΤ–ικό στο δημόσιο ποδοσφαιρικό χρήμα. Πιθανότατα θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Είπαμε: εάν όλη αυτή η τακτική ήταν πανάκεια για το ποδόσφαιρό μας, άλλη μπάλα θα βλέπαμε.