Ο τουρισμός του ποδοσφαίρου στο αντιτουριστικό Αϊντχόφεν (Sportday / Σπυρόπουλος)

Σπάνια, στο ποδόσφαιρο, μπορεί κανείς να βρει χώρα-υπερδύναμη τόσο μικρή στο μέγεθος όσο η (μοναδική τέτοια στην Ευρώπη) Ολλανδία. Ολα κι όλα, 200 μίλια ο Βορράς της απ' τον Νότο της. Το Αϊντχόφεν είναι παραχωμένο στον Νότο της, για την ακρίβεια στα νοτιοανατολικά, δίπλα στη Γερμανία και το Βέλγιο. Μακριά απ' την κοσμοπολίτικη αύρα του Αμστερνταμ, της Χάγης, του Ρότερνταμ.

Τους κατοίκους του Αϊντχόφεν τους λένε, με ελαφρώς υποτιμητική χροιά, Boeren (=Αγρότες). Ο γενικός κανόνας είναι ότι, εάν δεν έχεις δουλειά, δεν πηγαίνεις εκεί. Το μοναδικό αξιοθέατο είναι ένα παλαιό εργοστάσιο της «ζωοδόχου πηγής» Philips, όπου σε ξεναγούν και μαθαίνεις κάμποσες άχρηστες πληροφορίες. Η «νυχτερινή ζωή» είναι... ένας δρόμος. Κι έχουν και ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης, το Φαν Αμπε, με έργα Πικάσο, Σαγκάλ, Καντίνσκι. Τέλος.

Η αυριανή είναι η μοναδική περίπτωση, ο τελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦA, που μπορεί κανείς να ταξιδέψει στο Αϊντχόφεν... για τουρισμό. Να ταξιδέψει, και να 'ναι και σίγουρος ότι οι ντόπιοι θα πάρουν άριστα ως οικοδεσπότες. Διότι απλούστατα οι ντόπιοι (όχι μόνο ξέρουν το ποδόσφαιρο, όχι μόνον έχουν δει Ρομάριο και Ρονάλντο και Φαν Νίστελροϊ... μεταξύ άλλων, αλλά) γνωρίζουν επακριβώς «περί τίνος πρόκειται». Το τρόπαιο που διακυβεύεται είναι το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο που είδαν να καταφθάνει στην πόλη τους. Από τη δική τους PSV.

Στο «Φίλιπς Στάντιον» το είχε κατακτήσει, την εποχή που ακόμη οι τελικοί ήταν (μέσα-έξω) διπλοί, το '78. Με τους δύο Φαν Ντε Κέρκχοφ και τον, αξεπέραστο στη συλλογική μνήμη του τόπου, Φαν Ντερ Κόιλεν. Το άλλο, το μεγάλο (με τους Κούμαν και τους Φάνενμπουρχ και τους Φαν Μπρόικελεν) έφτασε δέκα χρόνια αργότερα. Σήμερα ο Φαν Μπρόικελεν είναι ο «πρεσβευτής» του τελικού. Οπως ήταν πέρυσι, στη Λισσαβώνα (του), ο Πάουλο Σόουσα. Κι έξω απ' το στάδιο, ο επισκέπτης το πρώτο που βλέπει είναι το μπρούτζινο άγαλμα του Φαν Ντερ Κόιλεν.

Το στάδιο, επίσης, είναι σαν την πόλη και σαν τη χώρα. Μικρό. Η διαρρύθμιση των χώρων αποκαλύπτει το εθνικό χαρακτηριστικό των Ολλανδών. Οτι έμαθαν, ακριβώς λόγω του περιορισμού στα μεγέθη, να αξιοποιούν στο μάξιμουμ (και, απ' την άποψη των δυνατοτήτων, να εξαντλούν) κάθε τετραγωνικό μέτρο. Η χωρητικότητα, παρά ταύτα, βάζει ξανά σε δοκιμασία την πολιτική να ορίζονται οι τελικοί του Κυπέλλου ΟΥΕΦA σε μικρομεσαία γήπεδα.

Τα 31.300 καθίσματα δεν φτάνουν ούτε για ζήτω. Θα μπορούσαν να τα γεμίσουν όλα και... εύκολα, μονάχοι, οι φαν της Μίντλεσμπρο απ' το μουντό και γκρίζο Τίσαϊντ. Μετακίνησαν τόσο πληθυσμό απ' την έδρα τους στα βορειοανατολικά της Αγγλίας, κι ακόμη περισσότερον για τελικό Λιγκ Καπ τον Φεβρουάριο του 2004 (με την Μπόλτον) στο Κάρντιφ. Δεν θα το 'κάναν τώρα, για το μεγαλύτερο ματς στα 130 χρόνια του κλαμπ;

Αλλά η Μίντλεσμπρο, ένα λεπτό πριν λήξει ο ημιτελικός, ήταν... εκτός τελικού. Ο τελικός θα μπορούσε να είναι Σεβίγια-Στεάουα. Σε μεγάλο γήπεδο, δηλαδή, το μισό θα 'ταν άδειο. Οπως θα 'ταν άδειο το μισό «Αλβαλάδε» πέρυσι, έτσι και δεν έπαιζε στον τελικό η Σπόρτιγκ (που προκρίθηκε στις καθυστερήσεις της παράτασης του ημιτελικού!) αλλ' η Αλκμααρ. Μεγάλο στάδιο, σε τελικό ΟΥΕΦA, είναι ο ορισμός του υψηλού ρίσκου. Εξ ου και οι άριστες πιθανότητες που έχει το Καραϊσκάκη να πάρει έναν τελικό ΟΥΕΦA, για τα χρόνια μετά το 2007.

Οι Σεβιλιάνοι πάλι, ζεστοί όσο και ο τόπος τους (η Ανδαλουσία) το καλοκαίρι, είναι οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι της Ισπανίας. Με διαφορά. Οι πιο αστείοι. Οι πιο ανοιχτόκαρδοι. Σε μια χρονιά, που η πόλη τους έζησε για πρώτη φορά το πανηγύρι του Τσάμπιονς Λιγκ (με την πράσινη Μπέτις) και καταλήγει να ζει τον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό της (με την κόκκινη Σεβίγια), ετούτο είναι βέβαιο ότι ξέρουν, ειδικά στο κόκκινο κομμάτι, να το διασκεδάσουν με την ψυχή τους!