Στο βαθύ πέλαγος του Γαλατσίου (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Τα πλέι οφ ξεκίνησαν, εξόριστα απόγευμα Δευτέρας, κρυμμένα πίσω από τον κουρνιαχτό που αναδύεται από το Ηράκλειο και λησμονημένα λόγω του διαδικαστικού χαρακτήρα των δύο εκ των τεσσάρων ζευγαριών. Ποιος σώφρων φίλαθλος πιστεύει ότι θα κινδυνεύσει ο Παναθηναϊκός από τον Πανιώνιο ή ο Ολυμπιακός από την ΑΕΚ; Απολύτως κανείς. Εάν βρείτε άνθρωπο να ποντάρει σε ανατροπή (ή έστω σε αγχώδη πρόκριση των δύο φαβορί), δείξτε του το ημερολόγιο. Προφανώς θα έχει ξεχαστεί στο σωτήριον έτος 2005, όταν ο Πανιώνιος έφτασε τον πρωταθλητή στο αμήν πριν παραδοθεί με 3-2, η δε ΑΕΚ έφτασε έως τους τελικούς των πλέι οφ. Σαν να πέρασαν χρόνια ολόκληρα μου φαίνεται...

Θα έχετε προσέξει, ίσως, ότι ουδέποτε έγραψα τη φράση «επέστρεψε ο κόσμος στα γήπεδα του μπάσκετ». Αυτό θα το πιστέψω όταν δω πυκνοκατοικημένες εξέδρες σε αγώνες σαν αυτούς που έγιναν προχθές: Παναθηναϊκός-Πανιώνιος, Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Το Μαρούσι απλούστατα δεν έχει κόσμο, τα δε «αρειανά» δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από το «Παλέ». Επίσης, θα αισθανθώ αισιόδοξος εάν ανοίξω απόψε την τηλεόραση και δω κοσμοσυρροή στην Πυλαία. Οι μέρες τις οποίες διανύουμε μπορούν να αλλάξουν το μέλλον του ΠΑΟΚ, αρκεί (τρόπος του λέγειν) να το κατανοήσουν και οι οπαδοί του.
Η έως τώρα εικόνα των γηπέδων στα οποία άρχισαν οι μάχες για τον τίτλο και την Ευρωλίγκα είναι μια απ' τα ίδια. Τρεις κι ο κούκος στο Γαλάτσι, όπου μετακόμισε λόγω Γιουροβίζιον ο Παναθηναϊκός, τέσσερις κι ο κούκος στο ΣΕΦ, όπου φιλοξένησε την περσινή φιναλίστ ο Ολυμπιακός. Στην Αμερική, στην Ισπανία, στη Γαλλία, ακόμα και σε χώρες του «Τρίτου Κόσμου» του μπάσκετ, όπως η Γερμανία, το κοινό γεμίζει τα γήπεδα σε όλους τους αγώνες επειδή οι ομάδες υπόσχονται ωραίο θέαμα και άνεση, το δε πρωτάθλημα υπόσχεται έντονο ανταγωνισμό βρέξει-χιονίσει. Eδώ, το δεύτερο σκέλος πάει περίπατο. Συχνά παίρνει μαζί του και το πρώτο.

Kαι όταν μιλάμε για την ΑΕΚ, δεν υπάρχει ούτε πρώτο ούτε δεύτερο ούτε τρίτο ούτε τίποτα. Το θέαμα που παρουσίασε ο «Δικέφαλος» χθες, μόλις 12 μήνες μετά τη συμμετοχή του στον τελικό της Α1 (και παρ' ολίγον στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας) ήταν οικτρό και θλιβερό από κάθε άποψη. Παίκτες απολύτως αδιάφοροι, προπονητές απολύτως πελαγωμένοι, μια ομάδα διαλυμένη και εγκαταλειμμένη στην τύχη της από θεούς και ανθρώπους. Ανίκανη να παλέψει έστω για την τιμή των όπλων και της φανέλας. Ανήμπορη να αναδείξει έστω το ταλέντο ή τη φιλοδοξία των παικτών, που από αύριο θα ψάχνουν αλλού ψωμί.

Απόψε, στο Γαλάτσι, στον αγώνα που αρχίζει λίγο μετά το φινάλε του ποδοσφαιρικού τελικού (αν αυτός αρχίσει και τελειώσει κανονικά στα 90 λεπτά), η μπασκετική ΑΕΚ θα καταρρίψει τα δικά της αρνητικά ρεκόρ προσέλευσης θεατών. Φέτος έκοψε τα λιγότερα εισιτήρια από κάθε άλλη ομάδα, όχι μόνο της Ευρωλίγκας, αλλά και του ελληνικού πρωταθλήματος. Ποια, η ΑΕΚ με το ισχυρότατο λαϊκό έρεισμα!

Για πρώτη φορά, σήμερα, θα δώσω δίκιο στους οπαδούς της. Τουλάχιστον στο πρώτο μισό της περιόδου έβλεπαν (οι λίγοι που έκαναν τον κόπο) μια ομάδα η οποία πάσχιζε...