Η νίκη του Ολυμπιακού ήταν καθαρή και δίκαιη. Σίγουρα, η ΑΕΚ ως ομάδα στεκόταν καλύτερα μέσα στο γήπεδο, είχε πάθος και έδειχνε ότι είχε το παιχνίδι, αλλά μετά το πρώτο γκολ δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Οταν μάλιστα έγινε το 2-0, τότε παραδόθηκε. «Κλειδί» και αυτής της επικράτησης ήταν ο Τζόρτζεβιτς.
Για μία ακόμα φορά ήταν το «Α» και το «Ω» των νικητών, οι οποίοι, αν και δεν έπαιξαν σε υψηλό επίπεδο, πήραν το Κύπελλο με το βάρος της φανέλας.
Αυτό είναι και το μεγάλο αβαντάζ των Πειραιωτών. Ακόμα και σε μία μέρα που οι περισσότεροι παίκτες τους κινήθηκαν στη γενική μετριότητα, φαινόταν να παίζουν με τον αέρα του φαβορί. Της ομάδας δηλαδή που, ό,τι και να γίνει, δεν θα χάσει με τίποτα. Και αν ο τελικός κρίθηκε ουσιαστικά στις λεπτομέρειες, ο Ολυμπιακός ήταν εκείνος που χτύπησε όταν έπρεπε και πήρε το Κύπελλο, κάνοντας το νταμπλ σε μια χρονιά που έδειξε ότι ήταν καλύτερη ομάδα.