Σοβαρευτείτε και κοντράρετέ τον! (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Τελικά, τα «στερνά» τίμησαν τα «πρώτα»: όπως άρχισε η σεζόν για τον Ολυμπιακό, έτσι τελείωσε: με μια επίδειξη καταλυτικής ανωτερότητας. Θυμάστε την αφετηρία, το 2-0 επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ; Εκθαμβωτικοί ασφαλώς δεν ήσαν σε εκείνο το παιχνίδι οι «ερυθρόλευκοι» («συνετοί», απλώς), αλλά όταν ο «αιώνιος» αντίπαλός σου στο γήπεδό του δημιουργεί επί 90 λεπτά μισή ευκαιρία, κάποια διαπιστευτήρια παραδίδεις. Αυτά, τότε.

Τώρα; Η «κόκκινη» επίδειξη ισχύος στο 3-0 του Παγκρήτιου δεν επιβεβαίωσε μόνο, επαύξησε όλα όσα διαπιστώσαμε επί μία σεζόν: αν ο Ολυμπιακός έχει την ευχέρεια να εξασφαλίζει πανεύκολα τον τίτλο γευόμενος τέσσερις νίκες σε ισάριθμους αγώνες με ΑΕΚ και ΠΑΟ, αν -επιπλέον- διαθέτει την πολυτέλεια να τίθεται εκτός ρυθμού επί πολύ καιρό, να εμφανίζεται στον τελικό Κυπέλλου σαν αδειούχος «παλιός» φαντάρος που «πέρασε» από τη μονάδα για μια τελευταία υπηρεσία και να του αρκεί μισή ώρα σοβαρότητας για να «σκορπίσει» την ΑΕΚ, ε, τότε... Τότε δεν αρκεί να επισημαίνει κανείς την (πασιφανή) διαφορά ποιότητας που χωρίζει τον Ολυμπιακό από τους άμεσους ανταγωνιστές του. Είναι και η ποσότητα των «ερυθρολεύκων» «συν»: από τους παίκτες-προσωπικότητες έως την προσέλευση κόσμου στο Καραϊσκάκη κι από τον έγκαιρο (φέτος) προγραμματισμό μεταγραφών έως τις προσοδοφόρες κινήσεις μάρκετινγκ, όλα αποπνέουν «κόκκινο» προβάδισμα. Και μεγάλο.

Οι αριθμοί δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια, αλλά -αν δεν τους «μαγειρέψεις»- σπανίως ψεύδονται. Ολυμπιακός- ΑΕΚ, σε τρεις πράξεις. Τρεις «ερυθρόλευκες» νίκες. Συντελεστής τερμάτων 9-1. Μα κι αν επρόκειτο για σειρά αγώνων... βόλεϊ, ένα, μόνο κι έρημο, κερδισμένο σετ σε τρεις συναντήσεις επαχθέστατος απολογισμός θα ήταν: διάβολε, μιλάμε για διελκυστίνδα του πρώτου με τον δεύτερο.

Οχι, η ανεπάρκεια της ΑΕΚ δεν σφράγισε μόνο το τελευταίο ημίωρο του τελικού. Την προανήγγειλε ουσιαστικά το πρώτο ημίχρονο: αντιμετωπίζοντας τον χειρότερο φετινό Ολυμπιακό (σε ντέρμπι), έναν Ολυμπιακό που δυσκολευόταν να ζεστάνει τις παγωμένες εδώ και καιρό μηχανές του, οι «κιτρινόμαυροι» επί 45 λεπτά έτρεξαν και μόχθησαν περισσότερο. Το «διά ταύτα»; Η μεγάλη ευκαιρία του 27' (Λάκης-Κατσουράνης) και δυο-τρεις «ανακατωσούρες».

Στον αντίποδα; Η σημαντική ευκαιρία του 12' (Τζόρτζεβιτς-Κωνσταντίνου) και δύο ακόμα «ανακατωσούρες» -χλομές τελικές προσπάθειες του Καφέ. Δείτε όμως την ειδοποιό διαφορά: για τις καλές στιγμές του Ολυμπιακού δεν χρειάστηκαν παρά ισάριθμες απλές κινήσεις του Τζόρτζεβιτς. Τίποτε το εξαιρετικό, τα μίνιμουμ του «Τζόλε». Για να φτάσει όμως η ΑΕΚ στην ευκαιρία του 27' χρειάστηκε το ιδιαζόντως αφελές: να «κολλήσει» αύτανδρη η ομάδα του Ολυμπιακού στην «κιτρινόμαυρη» περιοχή -έπειτα από εκτέλεση κόρνερ- και να βγουν ανενόχλητοι υπεράριθμοι «κίτρινοι» παγανιά στα «κόκκινα» λημέρια. Η ευκαιρία του 51' ήταν σύμπραξη Σέζαρ και μπιλιάρδου, αφού η μπάλα κόντραρε απροσδόκητα και «στρώθηκε» μπροστά στον Λυμπερόπουλο.

Μέχρις εκεί ήταν. Λίγο δεν θα ανέβαινε ο Ολυμπιακός, έστω δίχως Ριβάλντο, έστω με τον Τουρέ (μια επέλαση έκανε κι ακόμα τον ψάχνουν οι παίκτες της ΑΕΚ) απλό διεκπεραιωτή; Το 3-0 δεν σφράγισε έναν τελικό αγώνα, αλλά το τελικό συμπέρασμα: η απόσταση ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τους άλλους καταντά προβληματική, ακόμα και για τους ίδιους τους «ερυθρόλευκους», αφού απειλεί να προσελκύσει Σειρήνες εφησυχασμού και ζαμανφουτισμού. Τα «πώς» και «πότε» μπορούμε να τα συζητήσουμε το καλοκαιράκι (καλά να είμαστε), αλλά η προτροπή επείγει: επιτέλους, σοβαρευτείτε και κοντράρετέ τον!