Κι όμως, έλειψε πολύ ο «Ρίμπο»… (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας επιβεβαίωσε κάτι που είχα γράψει εδώ και αρκετό καιρό: ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε το φετινό πρωτάθλημα ακόμα και χωρίς τον Ριβάλντο. Η αγωνιστική στασιμότητα των αντιπάλων του είναι ο πρώτος λόγος. Ο δεύτερος είναι η ευεργετική παρουσία του Τροντ Σόλιντ: ο Νορβηγός απέφυγε τις εντάσεις, τη στιγμή που ο Μαλεζάνι και –στο φινάλε– ο Σάντος έμοιαζαν να τις επιδιώκουν. Ο Ολυμπιακός είχε δύο αντιπάλους στα όρια της νευρικής κρίσης για πολλούς λόγους. Όταν ξεπέρασε τη μόνιμη κρίση του, που λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ, καθάρισε εύκολα. Άνευ αντιπάλου.

Η περίληψη της φετινής σεζόν γίνεται σε πέντε αράδες. Η ομάδα του Ολυμπιακού ηρέμησε μετά τη θύελλα της φυγής του Μπάγεβιτς, είχε έναν προπονητή που φρόντισε να διατηρήσει ό,τι καλύτερο βρήκε και είχε στο ρόστερ της δυο–τρεις πρωταγωνιστές περισσότερους από πρόπερσι, όταν και πάλι είχε κάνει το νταμπλ. Την ίδια στιγμή, ο ΠΑΟ δεν βρήκε αντικαταστάτες του Κωνσταντίνου και του Μπασινά και η ΑΕΚ δεν είχε τίποτα νέο στη μηχανή της. Το μόνο αληθινά άξιο λόγου γεγονός στο φετινό πρωτάθλημα ήταν οι εμφανίσεις του Ριβάλντο. Ο «Ρίμπο» λειτούργησε σαν μεγάλη πολυτέλεια. Δεν χρειαζόταν, αλλά χωρίς αυτόν όλα θα ήταν φρικτά βαρετά. Περίπου όπως στον τελικό του Κυπέλλου, στον οποίο μου έλειψε τρομερά.

Μονότονα

Ο Ολυμπιακός χωρίς τον «Ρίμπο» είναι αγωνιστικά προβλέψιμος, παραμένοντας πάντοτε καλύτερος από τους υπολοίπους. Είναι καλύτερος διότι όταν ο «Τζόλε» παίρνει μπάλα στην Ελλάδα δεν υπάρχει δεξί μπακ ικανό να τον παίξει στα ίσια, διότι ο Κωνσταντίνου είναι εφιάλτης για τους κεντρικούς αμυντικούς των υπολοίπων, διότι ο Οκκάς έχει στη χειρότερή του μέρα την ικανότητα να φτιάξει δύο φάσεις γκολ και διότι, κυρίως, κανείς δεν παίρνει το ρίσκο να κλείσει τον Ολυμπιακό, φοβούμενος τις αντεπιθέσεις του. Η Ρόζενποργκ μπορεί π.χ. να το κάνει, η ΑΕΚ δεν θα το κάνει ποτέ! Ο Ολυμπιακός έχει επιθετικούς που με δυο-τρεις ατομικές ενέργειες μπορούν να «καθαρίσουν» στην Ελλάδα κάθε ματς: αν δεν τον μπλοκάρεις στη μέση, όπως έκανε φέτος ο ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη, η Ξάνθη και ο Ηρακλής, βρίσκεις τον μπελά σου. Μόνο που χωρίς τον «Ρίμπο» η ανάπτυξή του είναι μονότονη. Η μπάλα πάει στον «Τζόλε» ή σηκώνεται ψηλά, για να πάει στην περιοχή του αντιπάλου και να κάνει τη σπόντα ο Κωνσταντίνου. Η ομάδα παίζει ελάχιστα κάθετα, δεν βγάζει παίκτες από τις πίσω γραμμές και ψάχνει κυρίως τις στημένες φάσεις.

«Δεκάρι»

Στημένες φάσεις ψάχνει κι ο Ριβάλντο, αλλά αυτές είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Οταν ο Βραζιλιάνος υπάρχει στο ματς, ο Ολυμπιακός παίζει κάθετο ποδόσφαιρο, έχει τον παίκτη που θα δώσει τη δυνατότητα στους μέσους να βγουν σαν κρυφοί φορ, έχει το «δεκάρι» που αλλάζει τον ρυθμό του παιχνιδιού με δύο μπαλιές, δίνοντας τη δυνατότητα στους επιθετικούς να τρέξουν αντί να περιμένουν. Ο Κωνσταντίνου σκόραρε εναντίον της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και στην Κρήτη. Στο ΟΑΚΑ έβαλε ένα γκολ–όνειρο χάρη στο magic touch του Βραζιλιάνου. Στην Κρήτη περίμενε μία σέντρα του Καφέ, που πέρασε μυστηριωδώς από την παγωμένη άμυνα της ΑΕΚ: αυτή είναι όλη η διαφορά.

Σορολόπ

Πέρα, όμως, από το καθαρά αγωνιστικό μέρος, ο Ολυμπιακός τον Ριβάλντο τον έχει ανάγκη και για κάτι σπουδαιότερο: διότι είναι παράδειγμα επαγγελματία για όλους τους υπολοίπους και κυρίως για τους ξένους, που βλέπουν τον Ολυμπιακό σαν εταιρεία που τους καλοπληρώνει για να κερδίζουν κατά βάση εύκολα ματς. Δείτε τον Τουρέ. Το σορολόπ των δύο τελευταίων μηνών του Αφρικανού έχει να κάνει πολύ και με την απουσία του «Ρίμπο». Οχι επειδή ο Βραζιλιάνος θα του έβαζε τις φωνές, αλλά διότι όταν έχεις ένα συμπαίκτη με τέτοια προσωπική ιστορία και τον βλέπεις να σκίζεται σαν παιδάκι, δεν μπορείς να κάθεσαι και να κοιτάς. Τρέχεις κι εσύ.

Εξάμηνο

Ο Τουρέ δεν είναι εξαίρεση, ίσα-ίσα. Ο Ζε Ελίας κατάλαβε σε χρόνο ρεκόρ ότι στην Ελλάδα μπορείς να νικάς εύκολα και το έριξε στις πίτσες. Ο Καρεμπέ μετά τον πρώτο χρόνο άρχιζε τα μπάνια νωρίς. Οι εμφανίσεις του Ζιοβάνι στα πρώτα του ματς υπήρξαν οι πιο εντυπωσιακές: έχει το άλλοθι του τραυματισμού, όμως κι αυτός κάπου κόλλησε το κουσούρι που λέγεται προσαρμογή στην Ελλάδα. Το ίδιο κι ο Αλβες κι ο Μπερμούδες και τόσοι άλλοι: αν αυτοί είχαν μπροστά τους το ζωντανό παράδειγμα σοβαρότητας που λέγεται Ριβάλντο, υπήρχε μια πιθανότητα να συμπεριφερθούν καλύτερα. Πιο επαγγελματικά.

Παρουσία

Στον Ολυμπιακό, ειδικά ο ξένος παίκτης, όσο πιο ακριβοπληρωμένος είναι τόσο γρηγορότερα φθίνει. Τα πρωτοσέλιδα στα οποία διαβάζει «ωσαννά» είναι πολλά, η «θεοποίησή» του ξεκινά από τα φιλικά της προετοιμασίας, η προστασία του από την εξέδρα είναι εξωπραγματική: της αφιερώνεις ένα γκολ και την κάνεις ό,τι θες. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που η υπερβολή είναι σχεδόν κανόνας, που ο πρόεδρος υπάρχει για να δίνει πριμ, που τα πρόστιμα ξεχνιούνται έπειτα από ένα τακουνάκι, η παρουσία ενός ποδοσφαιριστή με την επαγγελματική ευσυνειδησία του «Ρίμπο» είναι η μόνη ελπίδα. Αν ήμουν Κόκκαλης, θα του ζητούσα να κλείσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό και να μείνει στην ομάδα και μετά, κυρίως για να ψαρώνει τους νεοφερμένους με την παρουσία του.

Το «αντίο»

Έπειτα, είναι και το άλλο. Έβλεπα πριν από λίγες μέρες το «αντίο» του Ζιντάν στο «Μπερναμπέου» –εικόνες υπέροχες, που έκαναν τον γύρο του κόσμου. Και σκεφτόμουν πόσο όμορφο θα ήταν ανάλογες εικόνες, με το «αντίο» του Ρίμπο, να μεταδοθούν από την Ελλάδα και το Καραϊσκάκη: δεν μπορώ να φανταστώ πιο θεαματική διαφήμιση για ένα σύλλογο. Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο τελευταίος αγώνας του «Ρίμπο», ανεξάρτητα από τον αντίπαλο, θα είναι πολύ πιο σημαντικός και σοβαρός από τον τελικό του Κυπέλλου, στον οποίο ο Ολυμπιακός νίκησε περπατώντας…

Η 30ή πράξη

Επειδή η αγωνιστική είναι ιστορική, μιας και είναι η τελευταία ενός πρωταθλήματος στο οποίο η διαιτησία έλαμψε, αποφάσισα να γράψω τις προβλέψεις και τους ψιθύρους της πιάτσας μία μέρα πριν, ώστε οι ενδιαφερόμενοι να έχουν χρόνο να βρουν άκρη. Σύσσωμη, πάντως, η ελληνική διαιτησία καμαρώνει την καταπληκτική διαιτησία του «Τέρορ» στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.

- Φλωράκης (Ηρακλής-Καλλιθέα). Νέος και με όνομα που παραπέμπει στον μεγάλο Χαρίλαο, θα κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει ότι δεν επηρεάζεται καθόλου από το εορταστικό κλίμα που (θα) επικρατεί στις τάξεις του Ηρακλή. Ο γηπεδούχος δεν θα πάρει ούτε σπόρι, αλλά είναι συνηθισμένος.
- Πολατιάν (Ολυμπιακός-Ιωνικός). Είναι ο τυχερός της αγωνιστικής για δεύτερη φορά. Μετά τις δημόσιες σχέσεις στο ΟΑΚΑ την περασμένη αγωνιστική, τώρα και δημόσιες σχέσεις στο Καραϊσκάκη.
- Μαζαράκος (ΟΦΗ-Λεβαδειακός). Θα τιμήσει με την παρουσία του το «Μission Impossible 3», που παίζεται στις αίθουσες; Κοιτάξτε μπλέξιμο: φέρνει «άσους» εύκολα, αλλά είναι λίγο Ολυμπιακός και δεν ξέρω αν είναι στη γραμμή «να ρίξουμε τον ΟΦΗ», που ο πρωταθλητής τίμησε στη Λιβαδειά. Όποιος, πάντως, αδικηθεί, ας τηλεφωνήσει τη Δευτέρα στην ΕΠΟ, στον κ. Γκαγκάτση. Ώρες γραφείου.
- Μπριάκος (Αιγάλεω-Πανιώνιος). Αν χρειαστεί ο Μπριάκος για να σωθεί ο Πανιώνιος, πέσαμε…
- Παπασταμάτης (ΠΑΟΚ-Απόλλων Καλαμαριάς). Καλώ τον λαό της Θεσσαλονίκης να υποδεχτεί και να χειροκροτήσει το πουλέν μου, τον διαιτητή της επόμενης δεκαετίας! Θα ήθελα να μην τον βραβεύσει από τώρα ο δήμαρχος της πόλης –έχει χρόνια μπροστά του για να κάνει κάτι τέτοιο κι αυτός και όλοι όσοι ενδιαφέρονται. Το ματς είναι και over με γκολ του Σαλπιγγίδη.
- Νταμπώσης (ΑΕΚ-Ξάνθη). Δεν είναι αυτός που είχαν πει ότι βγήκε από τους πίνακες μετά το Ολυμπιακός–Ατρόμητος. Είναι ο δίδυμος αδερφός του. Παίζει 50 –50, αλλά και μια ψιλή γηπεδούχο, διότι του έχουν πει ότι αν η ΑΕΚ δεν νικήσει, ο πρόεδρος θα δυσαρεστηθεί.
- Πορφύρης (Ακράτητος-Ατρόμητος). Μετά το Μεσσηνιακός–Μάνη και το Πανιώνιος–ΠΑΟΚ έχει μια τρίτη ευκαιρία (κυρ-Κώστα, άμα τα κάνει θάλασσα σε φιλικό ματς, εγώ δεν φταίω…).
-Τσαχειλίδης (Λάρισα-Παναθηναϊκός). Παλιά τον χρέωναν στον Ολυμπιακό, τώρα στον ΠΑΟ. Μα τόσο κακό είναι που απλώς είναι καλός διαιτητής; Πάντως, οι γηπεδούχοι λίγο θα μουρμουράνε…