Όλη η Ελλάδα του Βαγγέλη μαντινάδα (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Ψηλά το κεφάλι, «Ενωσίτες» αδερφοί μου! Σε αυτή τη χώρα, μην ξεχνάτε, την ιστορία δεν τη γράφουν πάντα οι νικητές –ίσα ίσα. Για μας το μόνο σοβαρό ζήτημα που προέκυψε έπειτα από τον τελικό είναι γιατί ο Σάντος έβαλε τον Δέλλα. Απαντώ με το σκίτσο στο κέντρο της σελίδας. Τον είδε στον ύπνο του! Ψηλό, δυναμικό, όμορφο, με αυτό το κάτι το άγριο που έχουν οι σκληροί αμυντικοί. Πίστεψε ότι είναι σημάδι από τον Θεό. Συμβαίνουν αυτά με τα όνειρα: είναι δύσκολο να τα εξηγήσεις!

Αντίθετα, είναι πανεύκολο να διαβάσεις ένα τεστ εγκυμοσύνης! Η «Espresso» δεν μπορεί να κάνει λάθος: η Ιωάννα Λίλη, η κοπέλα του ηγέτη του ΠΑΟΚ Θοδωρή Ζαγοράκη, η Εβίτα Περόν της Θεσσαλονίκης έτσι κι ο «Τεό» γίνει πρόεδρος, είναι έγκυος. Ελπίζω να φέρει στον κόσμο σύντομα ένα γλυκό κοριτσάκι. Γιατί ένα δεύτερο «Ζαγόρ» δεν νομίζω ότι θα τον αντέξει η Ελλάδα…

Ολα αυτά που ζούμε έχουν γραφτεί κατά καιρούς σε ποιήματα ή τραγούδια, φίλε αναγνώστη. Η τέχνη, σε όλες τις μορφές της, απλώς αναδεικνύει τη λάμψη των γεγονότων. Γι' αυτό, αν δώσετε τη δέουσα προσοχή, πάντα υπάρχει ένα τραγούδι ή ένα ποίημα έτοιμο για κάθε περίσταση. Αν πάλι τύχει και δεν βρεθεί κάτι, ο πόνος ή η χαρά, ανάλογα με τις περιστάσεις, οπλίζουν τον καλλιτέχνη με έμπνευση για κάτι κατάλληλο.

Ετσι φτιάχτηκαν τα έπη. Ο Διγενής, η Ιλιάδα, η Οδύσσεια. Ποιητικές συνθέσεις που εξιστορούν γεγονότα και περιόδους δεκαετιών, προβλέποντας ταυτόχρονα όλα αυτά που θα επακολουθήσουν. Κατ' αυτόν τον τρόπο φτιάχνεται η λαϊκή παράδοση, την οποία οφείλουμε να φυλάσσουμε ως κόρην οφθαλμού, που θα έλεγε και ο Παπαθεμελής, ο συντηρητισμός του οποίου, σύμφωνα με τους επικριτές του (εγώ διαφωνώ σφόδρα), οφείλεται στο «Παπα-», που αποτελεί το πρώτο συνθετικό του επιθέτου του και όχι στον χαρακτήρα του.

Ακολουθούσα πάντα και θα ακολουθώ πιστά την ελληνική παράδοση, σαν τον Τσαλίκη, που ακολουθεί σαν το πιστό σκυλί την Τζένιφερ Λόπεζ ακόμα κι όταν αυτή δεν κάνει συναυλίες. Το πάθος μου, όμως, για την παράδοση μού βγήκε σε καλό, γιατί πριν ακόμα τελειώσει ο τελικός στο Παγκρήτιο εγώ, φίλε αναγνώστη, ήμουν σε θέση να γνωρίζω το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα του τελικού δεν ήταν ούτε η νίκη ούτε η ήττα: ήταν η μαντινάδα του Βαγγέλη!

Ανήμερα του μεγάλου παιχνιδιού, σε στιγμές οργιώδους καλλιτεχνικής έμπνευσης, ο Βαγγέλης Μπραουδάκης έγραψε στο «Goal» μια μαντινάδα που όμοιά της δεν έχει δημοσιευθεί στα πέρατα της οικουμένης. Η έμπνευση του Βαγγέλη δεν ήταν ο πόνος της ήττας ή η χαρά της νίκης, αλλά η προσμονή. Δεν ήταν το κλάμα ή ο πανηγυρισμός, αλλά η αγωνία. Δεν ήταν η ιστορία, αλλά η αβεβαιότητά της. Σας την παρουσιάζω, για να διαπιστώσετε κι εσείς πόσο μπροστά είναι ο καλός συνάδελφος.

Η μαντινάδα, μέρος πλέον της σύγχρονης ελληνικής ποδοσφαιρικής παράδοσης, έχει ως εξής:
«Του ποδοσφαίρου ο τελικός
στον Χάνδακα (Ηράκλειο) ορίσθη,
τσι ΕΠΟ ο πρωθυπουργός
γι' ασφάλεια επείσθη!

Ολόκληρα…. στρατεύματα
εστείλανε στην Κρήτη,
ν' αστυνομεύουνε παντού,
να μην ανοίξει μύτη!

Τον είχανε για Σάββατο,
τον κάνουνε Τετάρτη
τσε πέρα δώθε τον τραβούν,
μπας και φανεί σαν πάρτι!

Του ποδοσφαίρου ο τελικός
στον Χάνδακα θα γένει,
μα η γιορτή ξελίσσεται
ως του σπανού το γένι!

(Θα πρόσεξες, φίλε αναγνώστη, ότι όλα τα τετράστιχα τελειώνουν με θαυμαστικό. Προφανώς ούτε ο ίδιος ο Μπραουδάκης πίστευε ότι θα είχε τόση έμπνευση. Η μετριοπάθεια χαρακτηρίζει τους αληθινά μεγάλους. Πάμε παρακάτω.)

Παπόρια κι αεροπλάνα
γεμίσανε και πάνε,
οι κουζουλοί (τρελοί) τσι κουζουλούς
για... φρόνιμους λογάνε (λογαριάζουν,
υπολογίζουν).

Βοήθα, Παναγία μου,
Θεός να τσι φωτίξει
να μην αλληλοσκοτωθούν,
ο νους τους να 'χει πήξει!

ΑΕΚ και Ολυμπιακοί
οι παίκτες να κλοτσούνε
και στις κερκίδες οπαδοί
μονάχα να θωρούνε (βλέπουν)!

Των "κόκκινων" ο "χο χο χο"
το Κύπελλο ξαμώνει (κοιτάζει έντονα),
κάτω απ' το φρύδι το παχιό
λαχτάρα φανερώνει!

Και ο κοντός των "κίτρινων"
το ίδιο συλλογάται.
Τέσσερα χρόνια πέρασαν
που νίκησε, θυμάται!

Μπάλα θα μπουν να παίξουνε
κι ούλα τα άλλα αγέρας.
Ο πιο καλός ν' αναδειχθεί
μετά του ματς το πέρας!

Διάλε τη σημασία του
το μαυροφορεμένο (διαιτητής).
Ο έφηβος κι ο αετός
σιμώνουν το γραμμένο!

Απού (όποιος) φελά (καταφέρνει)
παντού φελά
κι όπου μπορεί τ' ακούει.
Δεν είναι πρέπον το λοιπός
δικαιολογιές να κρούει!

Οποιος αντέξει τελικά
το στέμμα θα βατέψει (θωπεύσει).
Με πεντοζάλη γλήγορο
τον άλλο θα παιδέψει!

Ούλα τα κόλπα καταής
στου κυπελλούχου στράτα.
Παγκρήτιο το στάδιο
το βραδύ τα μαντάτα!

Οφού και κακοντόπαθα
την κούπα ποιος θα μπέψει (στείλει),
ποιος θα γαήρει (γυρίσει) απ' το νησί
ο νικητής στη στέψη;

Ηντ' αποκάμανε, μωρέ,
ακόμις δεν κατέω,
Σύντεκνοι, συγχωρέστε με,
που… μαντινάδες λέω!».

Δεν ξέρω, αλλά εγώ καταλαβαίνω καλύτερα τι θέλει να πει ο Μπραουδάκης όταν γράφει μαντινάδες απ' ό,τι όταν γράφει στη στήλη του. Τον ευχαριστώ για τη συνεργασία, εύχομαι γρήγορα να μπει στην Ακαδημία Αθηνών κι αν είναι να γράφει μια μαντινάδα κάθε χρόνο, μακάρι ο τελικός να γίνεται κάθε χρόνο στην Κρήτη…