Η αγνότητα του πρωτογονισμού και η αρτιότητα του πλάνου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Οι βασικές αρχές του (σύγχρονου) ποδοσφαίρου, η τεχνική και η ταχύτητα, ενδέχεται να χάσουν μάχες. Αλλά είναι εντελώς απίθανο να χάσουν τον πόλεμο. Ιδίως όταν η τεχνική και η ταχύτητα συνδυάζονται με τον (εκπαιδευμένο και συγκροτημένο) τακτικό νου.

Είναι το μάθημα που παίρνουμε απ' τη Σεβίλλη και τον τελικό του Αϊντχόφεν. Επίσης, είναι το μάθημα που παίρνουμε από την ταυτόχρονη παρουσία της Μπαρτσελόνα και της Αρσεναλ στον τελικό του Σαν Ντενί. Στο Αϊντχόφεν υπερίσχυσαν η τεχνική και η ταχύτητα των Βραζιλιάνων, στοιχεία φιλτραρισμένα μέσα απ' τον τακτικό νου ενός υποτιμημένου Ιταλού.

Το φυτώριο της Μίντλσμπρο, το διάσημο «Ρόκλιφ Παρκ», είναι το καμάρι (και η ζήλια των ανταγωνιστών) στο βρετανικό ποδοσφαιρικό έθνος. Το έθνος, προχθές, πήρε ένα σκληρό δίδαγμα. Η Μίντλσμπρο είχε τη διάθεση. Η Σεβίλλη είχε την μπάλα. Η Μίντλσμπρο είχε την αγνότητα του πρωτογονισμού. Η Σεβίλλη είχε την αρτιότητα του πλάνου.

Η διάθεση, το πνεύμα, η αγάπη δεν φτάνουν... εάν δεν έχεις την μπάλα. Ενώ το πλάνο αποδείχθηκε υπεραρκετό ν' αποκόψει τις γραμμές του αντιπάλου. Την τροφοδοσία των δύο φορ από τους δύο εξτρέμ και τους δύο κεντρικούς χαφ. Μετά, η τεχνική και η ταχύτητα αποθεώθηκαν.

Η Σεβίλλη δεν χρειάστηκε κανένα θαύμα θαυμάτων για να κατακτήσει το Κύπελλο UEFA. Η Μίντλσμπρο χρειάστηκε τουλάχιστον δύο (διαδοχικά, σε προημιτελικό και ημιτελικό) τέτοια, μόνο για να φτάσει στον τελικό του.

Τα έκανε, εναντίον ομάδων του ελβετικού και του ρουμανικού πρωταθλήματος. Κατ' ουσίαν δοκίμασε το μέταλλό τους, στη φλογισμένη έδρα της, και τις οδήγησε στην αυτοκαταστροφή. Την Τετάρτη δοκίμασε, για είκοσι λεπτά στο ξεκίνημα του β' ημιχρόνου, το μέταλλο ομάδας του ισπανικού πρωταθλήματος.

ΕΙναι Αλλο. Δοκιμάζοντάς το, οδηγήθηκε (η Μίντλσμπρο, όχι η Σεβίλλη) στον σφαγιασμό. Τροφή για τη σκέψη των Αγγλων. Σε συγκυρία, μάλιστα, που είχε φουντώσει το κύμα να επιστρέψει Αγγλος (και εγένετο το θέλημά τους) στο τιμόνι της εθνικής. Οταν η Λίβερπουλ, η Τσέλσι, η Αρσεναλ πετυχαίνουν πράγματα στα χέρια continental προπονητών.

Η διαδρομή της Μίντλσμπρο στο Κύπελλο UEFA ύμνησε τον χαρακτήρα των παικτών (που, δεν ξεχνάμε, έδωσαν δέκα ματς τις τελευταίες 26 ημέρες και 64 στη σεζόν). Ύμνησε την επιμονή του κόουτς (που στάθηκε όρθιος, ισορροπημένος στα δραματικά downs και στα επικά ups της περιόδου). Υμνησε την υπομονή του προέδρου (είκοσι χρόνια από τότε που, στη γ' κατηγορία, έσωσε το κλαμπ απ' τον αφανισμό). Υμνησε, αν θέλετε, την παράδοση (έτσι όπως προσήλθαν στον τελικό, σαν γαμπροί, με τα λουλούδια στο πέτο και τα μαντίλια στην τσέπη του σακακιού). Υμνησε, γενικώς, τον βρετανικό τρόπο.

Η ίδια διαδρομή δεν ύμνησε το παραμικρό από τα... αμιγώς ποδοσφαιρικά. Την τεχνική, την ταχύτητα, την τακτική. Η Σεβίλλη παρατάχθηκε, credit ολόκληρου του οργανογράμματός της, πανέτοιμη να παίξει ποδόσφαιρο. Και με το ποδόσφαιρο να νικήσει. Ήταν έως και αδύνατον ο Αντριάνο να μη νικήσει τον Πάρναμπι. Ο Ντανιέλ Αλβες, τον Ντάουνινγκ. Ο Λούις Φαμπιάνο, τον Ρίγκοτ. Ο Νταβίντ, τον Μόρισον.

Ακόμα πιο μεγάλο credit αξίζουν όσοι, απ' το αυτό οργανόγραμμα, πέτυχαν και στη θέση του Ζούλιο Μπαπτίστα εμφάνισαν εφέτος τον Λούις Φαμπιάνο. Στου Σέρχιο Ράμος, τον Ντανιέλ Αλβες. Στου Ρέγες, τους... δύο Ρέγες (τον Αντριάνο και τον Χεσούς Νάβας). Και τον Μαρέσκα, στη μέση, να παίζει με τα νήματα.

Κάποτε ο Μαρσέλ Ντεσαγί, που είχε δει πώς δουλεύουν οι πιτσιρικάδες των υποδομών στην Ιταλία και πώς στην Αγγλία, είπε ότι «στη Μίλαν προπονούνται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που προπονείται η μεγάλη ομάδα». Ενώ «στην Τσέλσι θα 'καναν δύο γύρους για ζέσταμα, μετά τους δίνουν τα φανελάκια, και ξαμολιούνται στο γήπεδο να παίξουν δίτερμα. Κάθε μέρα».

Οι μεν, στην continental Ευρώπη, διδάσκονται πώς να παίζουν καλό ποδόσφαιρο και να βελτιώνονται συνεχώς σ' αυτό. Η περίπτωση-Μαρέσκα. Οι δε, στη Βρετανία, διδάσκονται τις ορθές αξίες. Ο Ντάουνιγκ, ο Μόρισον, ο Πάρναμπι, ο Κάτερμολ. Αλλά αν περιμένεις από Αγγλο να διδάξει σε Αγγλάκια τεχνική και τακτική, ξέχασέ το.