Ένα Κύπελλο γεμάτο μηνύματα και σκέψεις (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η αναμονή 58 χρόνων για έναν τίτλο έλαβε τέλος για τη Σεβίλλη με τον πλέον εμφατικό και απόλυτα δίκαιο τρόπο, το βράδυ της Τετάρτης στο Αϊντχόφεν. Την ίδια ώρα, στο τέλος ενός μαραθωνίου 64 αγώνων, η Μίντλεσμπρο κατάφερε να πατήσει τα κορδόνια και να πέσει λίγο πριν από τον τερματισμό.

Ο Στιβ ΜακΚλάρεν θα περίμενε ένα πολύ καλύτερο φινάλε στο 250ό και τελευταίο του παιχνίδι στον πάγκο της «Μπόρο», προτού αναλάβει ένα πολύ μεγαλύτερο καράβι, με πολύ μεγαλύτερες φουρτούνες. Οι επικριτές του μπορούν κάλλιστα να βγάλουν και να ακονίζουν τα μαχαίρια τους, επιχειρηματολογώντας για το αν ο Άγγλος τεχνικός είναι από πλευράς τακτικής ο κατάλληλος άνθρωπος για να οδηγήσει την εθνική ομάδα της Αγγλίας, επιτέλους, στην υπέρβαση.

Διότι ο τεχνικός της Μίντλεσμπρο αποφάσισε, περισσότερο από συνήθεια και γούρι και λιγότερο από λογική, να προχωρήσει 30 λεπτά πριν από την ολοκλήρωση του αγώνα στην απεγνωσμένη κίνηση της ταυτόχρονης χρήσης τεσσάρων επιθετικών. Μία απόφαση που όχι μόνο δεν απέφερε καρπούς για την ομάδα του, αλλά απέτυχε παταγωδώς και οδήγησε την ομάδα του με μαθηματική ακρίβεια σε μία βαριά ήττα. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της Μίντλεσμπρο των τεσσάρων γκολ σε 60 λεπτά και των επικών ανατροπών στα παιχνίδια των δύο προηγούμενων γύρων, απέναντι στη Βασιλεία και τη Στεάουα Βουκουρεστίου, και εκείνης του προχθεσινού παιχνιδιού, που δεν κατάφερε να πετύχει ούτε ένα τέρμα, έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση που έχει ένας τελικός. Και με το γεγονός ότι στα δύο προηγούμενα ματς του «Ριβερσάιντ» ο κόσμος της ομάδας ήταν έτοιμος να γκρεμίσει το γήπεδο. Προχθές η Μίντλεσμπρο παρουσιάστηκε απόλυτα συμβιβασμένη με τη λογική του «και μέχρι εδώ, καλά είναι». Όποια ομάδα σε αυτό το επίπεδο δεν περιορίζει αυτό το σκεπτικό στην εξέδρα, αλλά το μεταφέρει και στο γήπεδο, δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσει όχι απλώς από την ήττα, αλλά και από τη συντριβή.

Από την άλλη, οι θριαμβευτές έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Ήταν νικητές σε όλη τη διάρκεια του τριημέρου στο Αϊντχόφεν, από την αρχή έως το φινάλε. Για τον κόσμο τους, που είχε κατακλύσει την ολλανδική πόλη, μεταφέροντας τη ζεστασιά του ισπανικού νότου και γλεντώντας τόσο πριν όσο και μετά το τέλος της πολύχρονης αναμονής χωρίς καν συμμετοχή σε τελικό (ο τελευταίος ήταν το 1962), επιστεγάζει μια καταπληκτική χρονιά, που για τον Χουάντε Ράμος και τους παίκτες του μπορεί να γίνει ακόμη πιο ονειρική, αν προλάβουν να «κλέψουν» την τέταρτη θέση του πρωταθλήματος και το «εισιτήριο» για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ από την Οσασούνα.

Ως επίλογο, αφήνουμε μια διαπίστωση, πως οι τελικοί ΟΥΕΦΑ δεν αφήνουν ποτέ κανέναν ουδέτερο παραπονεμένο. Τα σχεδόν τέσσερα γκολ κατά μέσο όρο στους τελικούς των τελευταίων ετών, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ , είναι ενδεικτικό του μικρότερου άγχους με το οποίο αντιμετωπίζουν οι φιναλίστ τη διοργάνωση. Και αν οι ομάδες της Σεβίλλης και της Μίντλεσμπρο προέρχονται από πρωταθλήματα μη συγκρίσιμα ως μεγέθη με το δικό μας, οι εξαιρετικές πορείες ομάδων από την Ελβετία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία και την Πορτογαλία πρέπει να μας γεμίζουν μηνύματα, αλλά και σκέψεις.