Η ώρα της Προφιέστας (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ο Μάιος είναι ο μήνας της φιέστας. Οι οποίες φιέστες διαχωρίζονται σε κατηγορίες. Πρώτον, υπάρχουν οι φιέστες τρίτης διαλογής, που διοργανώνονται όλο τον χρόνο. Είναι οι υποδοχές στα αεροδρόμια και βλέπεις έναν αθλητή να σκέφτεται «τώρα είναι καλύτερα να τους ζητήσω να με κάνουν αεροπόρο ή πυροσβέστη;», ενώ δίπλα του συνωθούνται ο εκάστοτε υφυπουργός, ο πρόεδρος της ομοσπονδίας του και ένας μυστήριος λιπόσαρκος κοντός στο πλάι, ο οποίος πάντα είναι ο γενικός γραμματέας της ομοσπονδίας που πριονίζει την καρέκλα του προέδρου μέχρι να τον ρίξει, να παχύνει και να τον φάει ο επόμενος «λιπό».

Μετά έρχονται οι φιέστες δεύτερης κατηγορίας. Είναι «τα ατελείωτα πανηγύρια», που γράφουν και οι εφημερίδες, που στήνονται στις ανόδους των επαρχιακών ομάδων σε παραπάνω κατηγορία. Μέχρι πρόσφατα συνοδεύονταν από ψήσιμο αρνιών στην κεντρική πλατεία της πόλης. Στη φιέστα, όμως, του Κορωπίου παρατήρησα ότι οι παίκτες είχαν ανοίξει σαμπάνιες και κατέβρεχαν αλλήλους. Όπως φαίνεται, ο κοσμοπολιτισμός χτυπάει την αγνή ελληνική επαρχία. Τι θα δούμε ακόμα; Τους ποδοσφαιριστές της Θήβας να τρώνε τιραμισού και να πετάνε ο ένας στον άλλο κερασάκια;

Οι φιέστες πρώτης κατηγορίας υπάρχουν για κατάκτηση Κυπέλλων, πρωταθλημάτων και άλλων σημαντικών τροπαίων. Το εθιμοτυπικό έχει τις τσιρλίντερ του μπάσκετ να κάνουν χορευτικά στο κέντρο του γηπέδου, τους ποδοσφαιριστές να μπαίνουν στο γήπεδο τραβώντας από το χέρι κάτι ταλαίπωρα παιδάκια, τους οπαδούς να κάνουν ντου στον αγωνιστικό χώρο πέντε λεπτά πριν από τη λήξη του ματς, τον διαιτητή να το λήγει αφού δεν υπάρχει νόημα και μετά τον εκφωνητή να λέει το όνομα του κάθε παίκτη και τον πρόεδρο να του δίνει μετάλλιο. Μετά ο πρόεδρος δίνει στο προπονητικό τιμ, μετά στους φροντιστές και κατά το τέλος, που έχει φτάσει στο σημείο να δίνει και στους λογιστές, πετάγονται κάτι ληγμένα βεγγαλικά και το πάρτι τελειώνει.

Υπάρχουν και οι φιέστες ειδικών περιπτώσεων. Για παράδειγμα, για την κατάκτηση του Euro, όταν εμφανίστηκε μέχρι και ο Χριστόδουλος με έναν -ο Θεός να με συγχωρέσει- φουσκωτό παπά να του κρατάει το σακούλι με τα μετάλλια. Ο φιέστες, πάντως, που λατρεύω είναι του ρέκτη της τέχνης και προέδρου της ΕΠΟ Βασίλη Γκαγκάτση. Από τη Ναθαναήλ που την κατέβασαν από το ελικόπτερο μέχρι την Παπαρίζου στη Νέα Σμύρνη και τους λυράρηδες στη δωρική φιέστα του Παγκρήτιου -δυστυχώς ξεμείναμε από φράγκα- ο Κατάπτυστος έχει αποδειχθεί μέγας φιεστολάγνος. Ειδικά η σκηνή με τους παίκτες που έβγαιναν στον αγωνιστικό χώρο ανάμεσα σε κάτι πυρσούς της συμφοράς θα μείνει αξέχαστη στους λάτρες του αυθεντικού κιτς.

Ο Ολυμπιακός αύριο προσθέτει και μία νέα μορφή φιέστας. Την προφιέστα, που πρέπει να είναι κάτι σαν τις προφεστιβαλικές εκδηλώσεις της ΚΝΕ. Οι οπαδοί του μπορούν να πάνε στην προπόνηση του Ρέντη και να βρίσουν τον Παναθηναϊκό με ντύσιμο σπορ. Οσοι έχουν εισιτήρια, μπορούν να πάνε και στο ματς με τον Ιωνικό να βρίσουν τον Παναθηναϊκό αμπιγιέ. «Ενα ατελείωτο πάρτι», που λένε και οι τηλετέτοιοι.

Από την πρώτη στιγμή που ακούστηκαν οι κραυγές της ΑΕΚ για τον τελικό, ήταν φανερό ότι ήταν μία κίνηση pre-emptive strike. Χτύπημα προτού προλάβει να χτυπήσει ο αντίπαλος. Σε περίπτωση που γίνουν επεισόδια, η ΕΠΟ να βρεθεί σε δύσκολη θέση να την τιμωρήσει, αφού ήδη είχαν εκφραστεί οι ανησυχίες και η αντίρρησή της να γίνει εκτός Αθηνών ο τελικός. Από εκεί όμως μέχρι ο Βασίλης Γκαγκάτσης να επαίρεται για τον όμορφο τελικό χωρίς επεισόδια που διοργανώθηκε στην Κρήτη, υπάρχει μια κάποια απόσταση.

Γιατί, για παράδειγμα, η ελληνική αστυνομία με τη βοήθεια της CIA μπορεί να διοργανώσει την άφιξη της Κοντολίζα Ράις στην Αθήνα, όλοι όμως ταλαιπωρούμαστε μέχρι να φύγει. Ας πούμε, όμως, ότι η επίσκεψη της Ράις επιβάλλεται από την εξωτερική μας πολιτική. Ο τελικός του Κυπέλλου για ποιον λόγο επιβάλλεται να γίνεται σε μία επαρχιακή πόλη κάθε χρόνο; Για να ζουν τη χαρά του τελικού; Αν η ελληνική επαρχία θεωρεί χαρά να μαζεύει τα μπουμπούκια του λεκανοπεδίου, πέντε χιλιάδες MATατζήδες και στο τέλος να βλέπει το ματς από την τηλεόραση, τότε να βγω πλασιέ με τις ωραίες εκείνες κυρίες με τα πέτσινα που σε βαράνε και φωνάζεις «Ω, δώσε μου κι άλλο». Απλώς ο Κατάπτυστος –φτου, φτου, τι ωραίο τελικό διοργανώσατε και πάλι– θέλει να ικανοποιεί την εκλογική του πελατεία και η μισή Ελλάδα πρέπει να τραβιέται μαζί του.

Ο τελικός, όμως, ήταν ευκαιρία για μία ακόμα δικαίωση του μεγάλου πολιτικού στοχαστή Μανώλη Κεφαλογιάννη σχετικά με τη γνώμη του για τους κομματικούς συναδέλφους του. Σ' αυτό το σημείο παρακαλώ έναν από τους 35 συναδέλφους του γραφείου Τύπου του υφυπουργείου να πάρει το ψαλιδάκι και να κόψει το ακόλουθο απόκομμα.

Εμφανίζεται με το χαμόγελο της Τζοκόντα ο Γιώργος Ορφανός και κάνει τη δήλωση: «Τα επεισόδια δεν έγιναν με αφορμή τον αγώνα του Κυπέλλου Ελλάδας». Επειδή η πνευματική χωρητικότητα του μυαλού του υφυπουργού έχει μείνει στην εποχή του Amstrad και δεν πρέπει να ξεπερνάει το 1 GB, δεν μπόρεσε να βάλει τη δευτερεύουσα πρόταση για να φανεί αν εννοούσε ότι τα επεισόδια στο «Ιεράπετρα» δεν έγιναν με αφορμή τον τελικό. Ο άνθρωπος μπορεί να πιστεύει ότι γυριζόταν το «Πλοίο της Αγάπης» με τη συμμετοχή της «Original 21» και η κατάσταση κάπου ξέφυγε στα γυρίσματα. Τέλος πάντων, συγχωρεμένος να είναι ο υφυπουργός, αφού την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια από τον τελικό και πήγε στο μνημόσυνο του Κώστα Original Καραμανλή για να δοξάσει τη μνήμη του, που έφτιαξε το μαγαζί και τρώνε άνθρωποι που δεν θα μπορούσαν να διοργανώσουν μεθύσι σε ταβέρνα. Εδώ, άγνωστε συνάδελφε, ξαναπάρε το ψαλίδι.

«…και μέσα στο γήπεδο 15 χιλιάδες φίλαθλοι επευφημούσαν τον Γιώργο Ορφανό, επειδή χάρη στον νόμο του όλοι πέρασαν καλά και μπήκαν και πολλά γκολ, όπως είπε στις δηλώσεις του ο υφυπουργός, που την εποχή του Φούρα και του Λιάνη όλα τα ματς τελείωναν 0–0». Σε αυτό το σημείο, άγνωστε συνάδελφε, με το ψαλίδι πούλεψέ την. Δεν έχει άλλο Ορφανό στο κείμενο. Αλλά τι λέω ο κουτός... Σάββατο είναι σήμερα. Μην τρελαθώ ότι κάποιος βρίσκεται στο γραφείο.
Είναι όμως άνοιξη. Η εποχή που ο δημόσιος υπάλληλος παίρνει το τετραήμερό του για να ζευγαρώσει με τη δημοσιοϋπαλληλίνα και να διαιωνίσουν το είδος. Είναι, επίσης, η εποχή που οι ομάδες αλλάζουν προπονητικό προσωπικό. Για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός αλλάζει τον Ρότζερ Σπράι.

Τις αμφιβολίες μου για την παρουσία του Ρότζερ Σπράι στον Παναθηναϊκό τις είχα γράψει στο παρελθόν. Ο Αγγλος στην πρώτη παρουσία του στον Παναθηναϊκό είχε τσακωθεί μέχρι και με τον Χένρικσεν, που για να τσακωθείς μαζί του έπρεπε να είσαι φίλος του και να τον παρακαλέσεις να σου κάνει τη χάρη. Τέλος πάντων, γράφτηκε ότι οι παίκτες είχαν χαρεί που ο Αγγλος είχε γυρίσει στην Παιανία και ποιος είμαι εγώ να έχω άλλη γνώμη... Επίσης, ποιος είμαι εγώ να έχω τη γνώμη ότι ο Σπράι έμεινε στις αλλαγές των προπονητών επειδή ήταν προσωπικός γυμναστής του Γιάννη Βαρδινογιάννη και το αμάξι μας το δίνουμε, τη γυναίκα μας τη χωρίζουμε, που λέει και η παροιμία, αλλά τον γυμναστή μας δεν τον αλλάζουμε με καμία Παναγία.

Τέλος πάντων, ο Παναθηναϊκός είπε «μπάι, μπάι στον Σπράι». Τους υπόλοιπους στίχους δεν τους αποκαλύπτω μέχρι την επόμενη Eurovision, τουλάχιστον, που μαζί με τον Καρπετόπουλο θα διεκδικήσουμε τον τίτλο. Αυτό όμως που δεν κατάλαβα από το ρεπορτάζ είναι γιατί έδιωξαν τον Σπράι. Επειδή ο Μπάκε ήθελε δικό του γυμναστή ή επειδή η ομάδα δεν είχε εκρηκτικότητα, αλλά συχνές θλάσεις; Γιατί, συγγνώμη, και τα δύο μαζί δεν γίνεται. Σε συνδυασμό και με την εκτίμηση του Βαρδινογιάννη στον Σπράι, μπορείς να τα σκεφτείς και τα τρία και να γίνεις Ορφανός. Διαβάστε: «Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έδιωξε τον γυμναστή Ρότζερ Σπράι, στον οποίο είχε μεγάλη εκτίμηση, επειδή διαπίστωσε ότι η ομάδα έχει πρόβλημα εκρηκτικότητας και θλάσεις και ο Χανς Μπάκε ζήτησε να φέρει δικό του τεχνικό». Ετσι βγήκε το ρεπορτάζ, έτσι το έγραψε ο Τάσαρος, αλλά όταν θέλεις να ταιριάξεις τρία καρπούζια σε μία μασχάλη, το μόνο που γίνεται είναι να σου γίνει η μασχάλη σαν τον ποπό της Τίνας Σπάθη.

Σε μία δύσκολη λοιπόν μέρα, που για να απολύσουν τον Σπράι κατέστρεψαν τη λογική, ο μόνος που διατήρησε τη νηφαλιότητα και την καθαρότητα του πνεύματός του ήταν ο Δημήτρης Μπαλής. Στην έγκριτη στήλη του «Δρόμοι αντοχής», που παρά τρίχα δεν φαγώθηκε από τους τσοχοχελάκηδες για να μπει διαφήμιση «Παίξτε ηλεκτρονικό μπαρμπούτι στο coumbaros.com», ο Δημήτρης αποκαλύπτει ότι άρχισε ο διάλογος ανάμεσα στο Υπουργείο Μεταφορών και τους δικυκλιστές για την αναμόρφωση του ΚΟΚ. Ναι, ρε. Αρχισε. Κι εσείς κάθεστε και ασχολείστε με το αν ο Ρόκκας πιστεύει ότι έπρεπε να συλλάβουν τον μαύρο θερμαστή από το Τζιμπουτί, που κατέστρεφε το «Ιεράπετρα». Αρχισε λοιπόν ο διάλογος, που συνοδεύτηκε με αποκλειστική δήλωση ημέρας –οι άλλες εφημερίδες την είχαν βάλει χθες– του υπουργού Μεταφορών Μιχάλη Λιάπη στον Δημήτρη. «Πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση ως κοινωνία του κινδύνου από τα δίκυκλα», ξεκινάει τη δήλωσή του ο υπουργός. Τώρα μπορεί κανείς να μου πει τι ήθελε να πει; Οτι είμαστε επικίνδυνη κοινωνία ή ότι κινδυνεύουμε οι υπόλοιποι από τα δίκυκλα, που –ας μου επιτραπεί– στην κατηγορία περιλαμβάνονται και τα ποδήλατα; Τώρα έχει άδικο να βγει ο Μανώλαρος ο Κεφαλογιάννης και να πει «Ζητώ συγγνώμη που τους είπα καραγκιόζηδες. Χατζηαβάτηδες είναι, αφού δεν μιλούν ούτε και τα ελληνικά». Εκτός αν υπήρχε κι άλλο κομμάτι στη δήλωση και φαγώθηκε επειδή δεν χωρούσε στη στήλη. Μία στήλη που ξεχειλίζει από ζωτικότητα και ψάχνει για περισσότερο χώρο στην εφημερίδα. Ας πούμε μία σελίδα από το ρεπορτάζ της ΑΕΚ, να μη βασανίζονται οι οπαδοί της με αυτά που διαβάζουν να συμβαίνουν...