Η διάρκεια και το μοντέλο της «κόκκινης» αυτοκρατορίας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η αυτοκρατορία του Ολυμπιακού έχει δύο κεντρικά χαρακτηριστικά. Το ένα είναι η (δίχως προηγούμενο) διάρκεια στην κορυφή. Στην πράξη, κατ' ουσίαν πρόκειται για την πρώτη με-όλη-τη-σημασία αυτοκρατορία στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτοκρατορία δεκαετίας. Οι πρωτύτερες τέτοιες, τοποθετημένες απέναντι σε τούτη του Ολυμπιακού και εκ των υστέρων κρινόμενες, τώρα μοιάζουν... απλώς οδοντόκρεμες.

Προηγούμενο, και καλύτερο ανάλογο, υπάρχει ως προς την ποιότητα. Αλλά ο Ολυμπιακός των τελευταίων περιόδων, περισσότερο απ' το να ενθουσιάζει (και, αν θέλετε, να εκτιμάται από) τους τρίτους, εκείνο που κυρίως κάνει είναι να φτιάχνει (αγρίως!) τους δικούς του οπαδούς. Η σημερινή, στα μάτια των ουδέτερων, δεν είναι σε αξία και πειστικότητα, σε αποδοχή, η ομάδα του νταμπλ το '99, δεν είναι η ΑΕΚ του πρώτου μισού της δεκαετίας του '90, δεν είναι ο ΠΑΟΚ της δεκαετίας του '70 ή η Λάρισα της δεκαετίας του '80, δεν είναι ο Παναθηναϊκός των κατά καιρούς μεγάλων κύκλων.

Στα μάτια, όμως, των δικών του φίλων είναι η ομάδα που βρέξει-χιονίσει επιβάλλεται στον ανταγωνισμό -πράγμα που είναι φυσικό να τους αρέσει- με τρόπο σχεδόν ιμπεριαλιστικό. Σαρωτικό. Ο Νίτσε, κάποτε, δίδαξε πως υπάρχουν κράτη για να γράφουν την ιστορία και κράτη για να την υφίστανται. Ο Ολυμπιακός, εδώ, είναι ο καταδικασμένος να γράφει την ιστορία. Οι αντίπαλοί του, οι καταδικασμένοι να την υφίστανται. Οσο να 'ναι, έχει τη σημασία του, να ζεις σε κράτος (ή να υποστηρίζεις ομάδα) που γράφει ιστορία. Αντί σε κράτος (ή σε ομάδα) που την υφίσταται.

Το δεύτερο (κεντρικό χαρακτηριστικό) είναι ότι το μοντέλο της καθημερινότητας του Ολυμπιακού -να πεις ότι κάποιος θα το πάρει για παράδειγμα- δεν αντιγράφεται. Ουδείς μπορεί να το ξεπατικώσει. Είναι μοναδικό. Οποιος το επιχειρήσει, μάλλον θα γελοιοποιηθεί. Η μοναδικότητα του μοντέλου δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει, στη ροή αυτής της «κόκκινης» δεκαετίας, η εξελικτική πορεία. Υπάρχει εξέλιξη, και είναι απτή. Από ομάδα του «επιτελείου Μπάγεβιτς», ο Ολυμπιακός έγινε σκληρό δείγμα «ομάδας του προέδρου», που έπαιρνε τίτλους ακόμα και με προπονητή τον κηπουρό του, και σήμερα είναι ομάδα του «τεχνογνώστη» προπονητή-τεχνικού διευθυντή.

Εκείνο που δεν αντιγράφεται (και πουθενά αλλού δεν γίνεται να ευδοκιμήσει) είναι αυτή η διάρθρωση με τον πρόεδρο, ο οποίος τις κρίσιμες στιγμές παρακαλείται να διαπράξει το μαγικό τρικ κι όλοι νιώθουν ασφαλείς ότι το τρικ θα πιάσει, με το αφανές πλην πεπειραμένο λυκόσκυλο των διαπραγματεύσεων και λοιπών ειδικών αποστολών, με τον sui generis παλαίμαχο που ντοπάρει τους παίκτες ή μαλώνει με τον έξω κόσμο, αλλά επίσης προλαβαίνει να τρέχει στις κληρώσεις των διαιτητών και να μιλάει με τους πάντοτε φορτικούς δημοσιογράφους. Η Αγία Τριάδα, κι οι τρεις μαζί... άνω των 200 ετών, αλλά (στο τέλος) «το αποτέλεσμα μετράει».

Οι άλλοι, συνεπώς, οφείλουν να καλλιεργήσουν το δικό τους (διαφορετικό) μοντέλο. Είναι στη φάση που χάνουν απ' τον Ολυμπιακό. Εάν μάθουν να χάνουν, δηλαδή εάν καταλαβαίνουν γιατί χάνουν, αυτή είναι η καλύτερη πιθανότητά τους να μάθουν κάποτε και να κερδίζουν. Εάν θελήσουν να το κάνουν «όπως ο Ολυμπιακός», θα εξακολουθήσουν να χάνουν. Το βέβαιον της υπόθεσης είναι η τρέχουσα μειονεκτική θέση τους, απέναντι στην pole-position του Ολυμπιακού.

Για να υπερκαλύψουν το χάντικαπ και να γυρίσει ο ήλιος, θέλει το γνωστό. Δουλειά πολλή. Τα αμέσως ερχόμενα χρόνια, όσο αυτοί συντηρούν το κρατικό Ολυμπιακό Στάδιο, θα 'ναι δύσκολα. Διότι την ίδια στιγμή η ατμομηχανή-Καραϊσκάκη, ακριβέστερα η μηχανή που... κόβει λεφτά, φέρνει υπερκέρδη, τα οποία, ένα μέρος τους να επανεπενδύεται, αρκούν για να συντηρούν χαλαρά, εάν δεν μεγαλώνουν κιόλας, την απόσταση.