Tα ντεσιμπέλ της κερκίδας και η πραγματικότητα (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Λένε στον κινηματογράφο ότι συνήθως τα «Νο2» δεν είναι τόσο καλά όσο η πρώτη επιτυχία. Οπότε το «Αμάρτησα για να σωθούν Νο2», που παίχτηκε χθες στο Καραϊσκάκη, το οποίο φέτος έγινε κινηματογράφος πριν την ώρα του, είχε λιγότερο ενδιαφέρον από την αυθεντική αμαρτία που είχε παιχτεί στη Λιβαδειά πριν από 15 μέρες. Η θυσία έγινε, το ματς με τον Ιωνικό τελείωσε ισόπαλο, μπας και πάει σε μπαράζ σωτηρίας ο ΟΦΗ με τον Λεβαδειακό, αλλά οι Κρητικοί με το γκολ στο τελευταίο λεπτό κατόρθωσαν να εκθέσουν τον Ολυμπιακό. Ας πούμε ότι το τελευταίο ματς του Ολυμπιακού που παίχτηκε στα σοβαρά ήταν ο τελικός του Κυπέλλου με την ΑΕΚ κι ας δούμε τα τρία σοβαρά ματς της τελευταίας αγωνιστικής, που τελικά αποδείχτηκαν ένα. Το ματς ΟΦΗ–Λεβαδειακός.

Το αξιοθαύμαστο είναι ότι τουλάχιστον στον αγωνιστικό χώρο το ματς του Ηρακλείου δεν ξέφυγε από τα όρια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Οι παίκτες του ΟΦΗ σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησαν να πάρουν το ματς με ψευτοτσαμπουκάδες και οι παίκτες του Λεβαδειακού σε καμία στιγμή δεν προσπάθησαν να περάσουν με καθυστερήσεις. Το δεύτερο, ιδιαίτερα σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο η καθυστέρηση πάει να γίνει μέρος του παιχνιδιού, εμπνέει σεβασμό. Όταν και αν ο Λεβαδειακός επιστρέψει στην Α' Εθνική, τουλάχιστον θα μπορεί να γυρίσει με το κεφάλι ψηλά. Επίσης, όπου κι αν πάει ο Τάκης Λεμονής, έχει δικαίωμα να υπερηφανεύεται ότι μέχρι την τελευταία στιγμή πάλεψε την παραμονή ως πραγματικός Sir Takis.

Αν μετά το Ηράκλειο υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα και από το ματς της Λάρισας, είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να εκτιμάς τις δυνατότητές σου από τα ντεσιμπέλ της κερκίδας. Η Λάρισα πιθανότατα έχει την πέμπτη δυνατότερη μετά τους τρεις του λεκανοπεδίου και τον ΠΑΟΚ. Στον δεύτερο, όμως, γύρο η ομάδα της ανήκει στο δεύτερο μισό του βαθμολογικού πίνακα. Οπότε το να λες στο περιβάλλον σου «θα πάρουμε τον Παναθηναϊκό στο Αλκαζάρ και θα βγούμε Ευρώπη», όπως έκανε ο Γιώργος Δώνης μετά το ματς με τον Ιωνικό, είναι αποτέλεσμα περισσότερο της σιγουριάς της κερκίδας και όχι της απόδοσης της ομάδας. Με τους παίκτες του Παναθηναϊκού να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την πρώτη ευκαιρία στα μάτια του νέου τους προπονητή, η υπερεκτίμηση της δυνατότητας της Λάρισας οδήγησε στην ταπείνωση.

Το τρίτο και καλύτερο ματς, αυτό της ΑΕΚ με την Ξάνθη, θα μπορούσε να τελειώσει στο ημίχρονο και όλοι να είναι ευτυχέστεροι. Μέχρι το ημίχρονο είχαν φανεί η διάθεση της κερκίδας (μια χαρά), οι δυνατότητες του Καπετάνου να παίξει στο κέντρο της επίθεσης (δυο τρομάρες) και η νοοτροπία του Φερνάντο Σάντος ακόμα και στο τελευταίο ματς (τέσσερις στην άμυνα να κοιτούν τον Λαμπριάκο). Τώρα, γιατί έπρεπε να δούμε και την επανάληψη της σούπας για ένα ακόμα 45λεπτο, φταίνε οι κανονισμοί. Μόνη μας ελπίδα η ΦΙΦA, που είναι η μόνη που μπορεί να ψηφίσει έναν ιδιώνυμο νόμο για το ελληνικό πρωτάθλημα, σύμφωνα με τον οποίο σε ματς του δευτέρου γύρου, όταν οι ομάδες το πηγαίνουν για “ομορφιά” του ποδοσφαίρου, ο διαιτητής θα μπορεί να καλεί τους αρχηγούς και να τους ρωτάει: «Τι θέλετε να γίνει;». και να το λήγει σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.