Επί προσωπικού (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το «εμείς όποιον παίκτη θέλουμε, τον κρατάμε», που είπε στο παρελθόν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, στην περίπτωση του Δημήτρη Παπαδόπουλου μπορεί να έχει λογική μόνο στο «κρατάμε». Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έκανε πρόταση στον Παπαδόπουλο, προφανώς θέλει να τον κρατήσει. Tο πρόβλημα μπορεί να βρίσκεται μόνο στην τιμή. Αν ο Παναθηναϊκός δώσει κατοστάρικα, ο Παπαδόπουλος μένει. Αν όχι, bye bye.

Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Γιάννη Βαρδινογιάννη για την προσφορά που κάνει, ούτε τον Παπαδόπουλο αν δεν την κάνει δεκτή. Το θέμα είναι τι όφελος και ποια ζημιά έχει η κάθε πλευρά σε περίπτωση ανανέωσης του συμβολαίου ή του διαζυγίου.

Παναθηναϊκός. Πλεονεκτήματα. Αν ο Παναθηναϊκός κλείσει τον Παπαδόπουλο στην τιμή που θέλει, ο Βαρδινογιάννης αυτομάτως στέλνει το μήνυμα «Δεν υποχωρούμε στις διαπραγματεύσεις». Επιβάλλεται μία άτυπη ιεραρχία μισθών στους ποδοσφαιριστές της ομάδας, με τον Γκονζάλες των οκτακοσίων χιλιάδων να είναι ο Βαζέχα της νέας χιλιετίας ώστε όταν κάποιος παίκτης ζητάει περισσότερα, να μπορούν να του λένε: «Τόσα πολλά; Ξέρεις πόσα παίρνει ο Γκονζάλες;». Μειονεκτήματα. Κινδυνεύει να χάσει τον παίκτη για 100 χιλιάρικα, αφού εκτός της περίπτωσης τραυματισμού, ο Παπαδόπουλος εύκολα πιάνει το μπόνους των 100 χιλιάδων από συμμετοχές για να προσθέσει το κατοστάρικο στα εξακόσια που δίνει ο Παναθηναϊκός. Δίνει την εντύπωση στους οπαδούς του ότι η διοίκηση δεν μπορεί να κρατήσει τους καλούς Ελληνες παίκτες. Αφήνει ένα κενό αριστερά που δύσκολα θα καλυφθεί με ποσό μικρότερο από αυτό που ζητάει ο Παπαδόπουλος.

Παπαδόπουλος. Πλεονεκτήματα. Αν ο Παπαδόπουλος μείνει με μια ζημιά εκατό χιλιάδων, δεν χρειάζεται να μετακομίσει στο εξωτερικό, όπου είχε κακή εμπειρία. Δεν θα χρειάζεται να ξεσπιτωθεί και ιδιαίτερα αν γυρίσει στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, να γίνει «Προδότης Νο3». Μειονεκτήματα. Μένει σε μια ομάδα που ήθελε να γίνει ο ηγέτης της, αλλά αυθαίρετα βλέπει να χρίζεται και να παίρνει περισσότερα χρήματα ένας άλλος, ο Εκι Γκονζάλες. Θα έχει μια ζημιά μισού εκατομμυρίου περίπου ευρώ από τη διαφορά του συμβολαίου σε προοπτική τριετίας, σε ένα από τα δύο καλά συμβόλαια που θα κάνει μέχρι το τέλος της καριέρας του.

Τώρα μερικές σκέψεις. Το σκάλωμα στη διαπραγμάτευση έχει σχέση απολύτως με τον εγωισμό. Ο Παπαδόπουλος δεν δέχεται μπόνους απόδοσης και συμμετοχών, με το επιχείρημα ότι ούτε πιτσιρικάς είναι ούτε ξένος με άγνωστη ποσότητα και ποιότητα ούτε έρχεται από τραυματισμό ώστε να τίθεται σε αμφισβήτηση η αξία του. Από την άλλη, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν θα ήθελε να χάσει μούρη ότι υποχώρησε στη διαπραγμάτευση. Η ιστορία του συμβολαίου του Παπαδόπουλου είναι αυστηρώς προσωπική. Και από τη στιγμή που οι προσωπικοί εγωισμοί είναι το σημαντικότερο σε μία διαπραγμάτευση, η μόνη ζημιωμένη γίνεται η ομάδα.


«Διάβασες σήμερα τη σελίδα του Μπαλή;». Αν η ερώτηση ερχόταν από έναν άνθρωπο του πνεύματος και αναφερόταν στο ρεπορτάζ του Δημήτρη μας από το GP της Βαρκελώνης, που κάτω από τον τίτλο «Ταυρομάχος» πάντρευε την παράδοση με τον φουτουριστικό κόσμο της Φόρμουλα 1, θα ήταν αναμενόμενο. Αν η ερώτηση γινόταν από τον εκπρόσωπο της Φεράρι που ήθελε να δει πώς ο Μπαλής είχε πληροφορηθεί ότι ο Σουμάχερ άλλαξε λάστιχα -όχι μόνος του, αλλά του τα αλλάξανε άλλοι- μετά τις δοκιμές του Σαββάτου, θα ήταν προβλέψιμο. Να το ρωτάει, όμως, ο δήμιος της μπαλοσελίδας Γιώργος Χελάκης, έμοιαζε παράδοξο. «Τι να διαβάσω, Γιώργο;», ρώτησα με απορία. «Αυτά που έγραφε για το Picasso», πρόσθεσε ο Χελάκης. Φυσικά... Το μόνο που θα μπορούσε να διαβάσει και να καταλάβει ήταν η διαφήμιση του Renault Picasso στην τελευταία σελίδα της «SportDay». Τη συνεισφορά του ιερού ταύρου -κανονικά αγελάδας, αλλά δεν μπορώ να αποκαλώ έτσι έναν Μπαλή- στο ταμείο του εντύπου για να το μεταφράζει ο Χελάκης σε μεταγραφές των διάφορων «-όπουλων» στον ιστορικό Παναιγιάλειο.

Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό τους Τσοχοχελάκηδες στη γλώσσα του χρήματος. Τη μόνη που καταλαβαίνουν... «Ποιος ο λόγος ύπαρξης τόσων άχρηστων σελίδων, όταν ο Μπαλής είναι ο μόνος που φέρνει διαφήμιση στην εφημερίδα;». Χθες, τη μέρα που ο Μπαλής κοσμεί με την αποκλειστική διαφήμισή του την τελευταία σελίδα της εφημερίδας, είδατε κάποια διαφήμιση για βατραχοπέδιλα, επειδή το ένα τρίτο της σελίδας 74 καταλαμβάνει το ρεπορτάζ για το νέο ρεκόρ της Αγγελικής Εξάρχου με τον τίτλο «Ασταμάτητη»; Οχι για βατραχοπέδιλα, αλλά ούτε για δολώματα δεν θα πάρετε διαφήμιση... Είδατε διαφήμιση -όχι για αυτοκίνητα, αλλά για αυτοφυή- επειδή χαλαλίσαμε τρία τέταρτα της σελίδας για την άνοδο του Κεραυνού Αιγίου στη Β' Εθνική του μπάσκετ; Και πάλι όχι. Ο κεραυνός, όχι του Αιγίου, αλλά του Μπαλή θα πέσει στο κεφάλι σας, όταν ο Δημήτρης Μπαλής σταματήσει να υπομένει τις καθημερινές μειώσεις και θα πάρει τη γραβάτα του για να συνεργαστεί με άλλη εφημερίδα. Και αν διαβάζατε τον ξένο Τύπο, θα είχαν φτάσει στα αυτιά σας οι φήμες ότι ο Μπαλής δεν θα μείνει για πολύ κοντά μας και ότι οι «Times» και το «Anal Sex» ήδη έχουν προσεγγίσει τον γίγαντα της τετράτροχης αυτοκίνησης.

Οι γίγαντες δεν χρειάζεται να το δείχνουν. Τους αναγνωρίζει ο κόσμος. Παράδειγμα, ο Βασίλης Κοντοβαζαινίτης. Γίνεται η απονομή του πρωταθλήματος στον Ολυμπιακό και την «κούπα» κρατάει ένας κοντός με λασπωτήρα-χαίτη. Εχει πάρει την «κούπα» και ετοιμάζεται να τη δώσει στον Τζόρτζεβιτς. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έβραζε. «Πώς είναι δυνατόν, όταν στο γήπεδο υπάρχει ένας Κοντοβαζαινίτης, ένας Παπαντόντας, Μαμαντόνας, ξέρω και εγώ πώς τον λένε να κάνει απονομή;». Ο Κοντοβαζαινίτης, που είχε πιεστεί αφόρητα από τη διοίκηση του Ολυμπιακού να κάνει την απονομή, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. «Πώς σε λένε;», ρώτησε τον Ντόνα. «Πιάσε το κύπελλο από το ένα χερούλι, αλλά προσεκτικά, να πιάσω και εγώ το άλλο, να κάνουμε την απονομή, γιατί έτσι όπως τον βλέπω τον κόσμο, αν την κάνεις μόνος σου, θα επαναστατήσει».

Οχι, βέβαια, ότι η απονομή του κυπέλλου από τον Μαραντόνα αποτελεί τιμή στον Ολυμπιακό. Του δίνεις 100 χιλιάρικα και δίνει το κύπελλο σε όποια ομάδα γουστάρεις. Στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ. Υποθέτω ότι αν βάλεις και 10 χιλιάρικα πουρμπουάρ, δεν θα είχε πρόβλημα να πάει μέχρι και στον Πύργο για να δώσει κύπελλο στον Πανηλειακό. Οχι ότι ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα έπρεπε να σκέφτεται διαφορετικά. Σκέπτεται όπως ακριβώς πρέπει να σκέφτεται κάθε μισθοφόρος. Οπως σκεφτόταν ο Γιόχαν Κρόιφ, όταν του τα ακουμπούσε η ΕΠΑΕ για να κάνει την κλήρωση του πρωταθλήματος και όπως σκεφτόταν ο Ροναλντίνιο για να έρθει πέρυσι και να παραβρεθεί στην κλήρωση της ΕΠΟ. Και εμείς πρέπει να προσποιούμαστε ότι ο παίκτης μάς έκανε «την τιμή»... Τιμή, ναι. Αλλά η άλλη τιμή, αυτή που γράφουν οι αποδείξεις.

Μπορεί φυσικά να υπάρξει το επιχείρημα ότι οι παλιοί άσοι χρησιμοποιούνται σαν οχήματα προβολής από πολυεθνικές, όπως ο Πελέ με τη Master Card. Εκεί το καταλαβαίνω. Ποιον να βγάλει για προβολή η Master Card; Τον CEO Harold Peebody, που πήρε πτυχίο από το Cornell cum lauda; Δεν θα τον ήξεραν παρά οι άνθρωποι της πιάτσας. Δίνει λεφτά –που έχει– βγάζει έναν που έχει διασημότητα –που δεν έχει– και κάνει τη δουλειά της. Το άλλο όμως ερώτημα είναι πώς μπορούν οι ελληνικές ομάδες να λαμπρύνουν τις διάφορες απονομές. Η απάντηση είναι εύκολη. Με τον ίδιο τρόπο που τις λαμπρύνουν οι αγγλικές ομάδες. Με την απονομή του βραβείου από έναν άσο του παρελθόντος. Από κάποιον που αγαπάει τη φανέλα και νιώθει ότι του κάνουν τιμή και όχι από κάποιον που είναι αρκετά επαγγελματίας για να μην το δείχνει, αλλά είναι ανθρώπινο να μην βλέπει την ώρα να τελειώσει μία εκδήλωση που γίνεται σε μία χώρα με την οποία δεν έχει την παραμικρή σχέση, από μια ομάδα που δεν φόρεσε ποτέ τη φανέλα της.

Ενώ οι ομάδες θα έπρεπε να δουν τις απονομές καθαρά οπαδικά, την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου θα έπρεπε να την αντιμετωπίσουν ομαδικά. Οτι η ιστορία του ποδοσφαίρου γράφτηκε από όλους, νικητές και ηττημένους, και τα κειμήλια της ιστορίας πρέπει να επιδεικνύονται στον ίδιο χώρο. Αφορμή της σκέψης η παρουσίαση του μουσείου του Ολυμπιακού, που ακολουθεί το μουσείο του Παναθηναϊκού και το αντίστοιχο του Πανιωνίου. Υποθέτω ότι το 90% που επισκέπτεται τα συγκεκριμένα μουσεία είναι οπαδοί των συγκεκριμένων ομάδων. Είναι το σύστημα που ακολουθείται στην Αγγλία, αλλά όχι το αμερικανικό σύστημα, που σε εμένα τουλάχιστον μοιάζει ελκυστικότερο. Δηλαδή, η δημιουργία ενός Hall of Fame, όπως ανακοινώθηκε και για εμάς πριν από λίγες ημέρες, όπου θα επιδεικνύονται σημαντικά αντικείμενα της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Αν τα οπαδικά μουσεία συλλέξουν τα αξιόλογα αντικείμενα, το Hall of Fame θα μείνει μόνο με βίντεο και παρουσιάσεις εικονικής πραγματικότητας. Τίποτα δεν έχει την αίσθηση του πραγματικού αντικειμένου, που, όπως το βλέπεις, με το βάρος του χρόνου είναι σαν να σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Τροφή για σκέψη, στην προβολή του ποδοσφαίρου, σε μία χώρα που η αίσθηση της ιστορίας σταματάει στο χρώμα της φανέλας και η ιστορία της στο προχθές.