Αλήθεια, πού είναι η μπάλα; (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Παρακολουθήσατε τον πρώτο ημιτελικό ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Αρη; Αν όχι, δεν χάσατε και πολλά. Αρκεί να εντοπίσετε σε κάποιο βίντεο με «χαϊλάιτς» δύο συγκεκριμένες φάσεις. Μία που έγινε γύρω στο 15ο λεπτό (στο 39-33) και μία από τα πρώτα λεπτά του β' ημιχρόνου (στο 54-42). Αυτές φτάνουν, αφού περιγράφουν το στόρι του αγώνα δίχως λόγια...

Στην πρώτη από τις φάσεις που ανέφερα, σύσσωμος ο Αρης έψαχνε απεγνωσμένα «πού είναι η μπάλα, οέο πού είναι η μπάλα». Οταν την ξαναείδε, αυτή αναπαυόταν στο καλάθι του. Προηγουμένως, είχε περάσει από τα χέρια ολόκληρης της «πράσινης» πεντάδας. Οποιοσδήποτε από τους πέντε που την άγγιξαν (εκτός του Διαμαντίδη, ο οποίος έκανε μαγική πάσα-βόλεϊ με την πλάτη γυρισμένη) θα μπορούσε να σουτάρει. Το έκανε μόνο ο τελευταίος, ο Λάκοβιτς: τρίποντο από τη γωνία. Σχεδόν ανενόχλητος. «Θα ήταν κρίμα αν χανόταν αυτό το σουτ», είπαν δυο-τρεις φωνές γύρω μου. Αμαρτία.

Η δεύτερη φάση δεν ήταν το ίδιο εντυπωσιακή, αλλά υπενθύμισε στους αφελείς για ποιο λόγο και με ποιον τρόπο ο Παναθηναϊκός έγινε δυνάστης. Στο ξεκίνημα της επίθεσης των πρωταθλητών παραπάτησε και έπεσε στο παρκέ ο Κασλ, ο πλέι μέικερ του Αρη. Για πότε η μπάλα άλλαξε χέρια και κυκλοφόρησε γύρω γύρω, για πότε έσπευσε να ελευθερωθεί στη γωνία ο «έξτρα» παίκτης (Τσαρτσαρής), για πότε η μπάλα κατέφτασε λουκούμι στην αγκάλη του, για πότε κατέληξε στο καλάθι, ούτε που το κατάλαβαν οι τέσσερις όρθιοι με τα κίτρινα. Σπάνιος αυτοματισμός, από μία ομάδα η οποία στις καλές της λειτουργεί ως καλολαδωμένη μηχανή. Τέτοιο μπάσκετ ο Αρης μπορεί να παίξει μόνο στον ύπνο του. Εντός των ελληνικών συνόρων, φορμαρισμένος ο Παναθηναϊκός χάνει μόνο από τον εαυτό του.

Είναι όμως ο ΠΑΟ τόσο φορμαρισμένος όσο ισχυρίζεται ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς; Ξαναβρήκε τον ρυθμό χάρη στον οποίο σάρωνε την Ευρώπη το καταχείμωνο; Είναι νωρίς για να απαντήσει κανείς με σιγουριά. Η Τάου, η Τσιμπόνα και η Εφες κατέδειξαν τις αδυναμίες του και χάρισαν πολύτιμο τυφλοσούρτη στους αντίπαλους προπονητές.

Απέναντι στον Αρη, χθες, ο Ομπράντοβιτς φάνηκε πρόθυμος να βάλει στο παιχνίδι το λησμονημένο Φέμερλινγκ ώστε να μπαλώσει κάπως την αποδεδειγμένη αδυναμία της ομάδας του στο «λόου ποστ». Ο Γερμανός τα κατάφερε καλά, ωστόσο είχε απέναντί του μια πολύ ελαφριά και κοντή ομάδα, δίχως σέντερ της προκοπής. Απέναντι στον Ολυμπιακό με τα πολλά κορμιά (και ειδικά αυτό του Σχορτσιανίτη), η κατάσταση θα είναι διαφορετική.

Διαβάστε ξανά τις πρώτες παραγράφους του κειμένου (αυτές που περιγράφουν τους αυτοματισμούς του Παναθηναϊκού) και προσέξτε ποια είναι η λέξη «κλειδί»: «γωνία». Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα γεννημένη για να σουτάρει τρίποντα. Ακόμα και τώρα, που έζησε στο πετσί του τον κίνδυνο και ξέρει ότι τα τρίποντα είναι μαχαίρι δίκοπο.

Εν τω μεταξύ, οι «πράσινοι» αδημονούν για την επιστροφή στο ΟΑΚΑ, απ' όπου τους ξεσπίτωσε η εθνική ξεφτίλα της Γιουροβίζιον. Το Γαλάτσι δεν είναι έδρα ούτε για αυτούς, όπως δεν έγινε ποτέ έδρα για την ΑΕΚ. Οταν θα γίνει πολυκατάστημα, θα μαζεύει μάλλον περισσότερο κόσμο απ' ό,τι με το μπάσκετ...