Γιορτάζω, γιορτάζω, μ’ ακούτε που το φωνάζω (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Συγχώρεσέ με, φίλε αναγνώστη, αν σήμερα πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά από το πολύ ζάπινγκ έχω πάθει μια σύγχυση, με αποτέλεσμα και το μυαλό μου να λειτουργεί κατά τον ίδιο τρόπο. Ο ειρμός των σκέψεών μου ακολουθεί πλέον την τηλεοπτική λογική. Φοβάμαι, μάλιστα, μη μου αφήσει και κανένα κουσούρι, χειρότερο και από αυτά για τα οποία κατά καιρούς με κατηγορούν.

Οπως καταλαβαίνετε, ήταν αδύνατον να χάσω τη φιέστα στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Ημουν εκεί από τους πρώτους, παρ' όλο που το παιχνίδι δεν ήταν αυτό που με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Ηξερα ότι ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, ο τόσο πετυχημένος και περιζήτητος στην ηλικία του, εκτός από ευγενής, είναι και μεγαλόκαρδος. Αφού προσπάθησε σαν τον Σοκολάτα καρνέισιον με τη Λόλα να σώσει την προηγούμενη αγωνιστική τον Λεβαδειακό, κάτι ανάλογο θα έκανε και την τελευταία με αντίπαλο τον Ιωνικό. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.

Εξάλλου, αυτό το πρωτάθλημα είχε τελειώσει πριν ακόμα μάθουμε με ποιο τραγούδι η Βίσση θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον. Εφτασα στο γήπεδο λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το παιχνίδι και κατευθύνθηκα προς τη σουίτα μου, την οποία σκέφτομαι πολύ σοβαρά να αγοράσω, έτσι γιατί μου λείπει πολύ ένα σπίτι που να ανοίγω το μπαλκόνι και να έχω μπροστά μου κήπο.

Εκεί συνάντησα όλη την αφρόκρεμα των επιφανών ανδρών της σύγχρονης Ελλάδας. Τον πρόεδρο Κόκκαλη, τον Σάκη Ρουβά, ο οποίος από τότε που «τα έσπασε» με τον Ψινάκη μου φαίνεται περισσότερο ενδιαφέρων, τον Στέλιο Γιαννακόπουλο και τον μεγάλο θρύλο των γηπέδων Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, επίσημο προσκεκλημένο του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, τον οποίο ευγενώς παραχώρησε στον Ολυμπιακό για να κάνει την απονομή του Κυπέλλου του πρωταθλήματος.

Κάποιες κακές γλώσσες, μάλιστα, μου είπαν ότι αν ο πρόεδρος δεν τα έβρισκε με τον Ντιέγκο, ο επόμενος επιλαχών από τη λίστα του Μάκη, για την απονομή και τη φιέστα, θα ήταν ο Βαβύλης. Δεν κρύβω, όμως, ότι ο λόγος που με έκανε να είμαι συγκινημένος και να θέλω όσο τίποτα να παρακολουθήσω αυτή τη φιέστα, ήταν ότι θα έβλεπα επιτέλους τους κόπους του αγαπημένου μου Λέμενς να επιβραβεύονται.

Αυτός ο τερματοφύλακας, ο άνθρωπος, ο άνδρας με άλφα κεφαλαίο, θεωρώ ότι άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού με έναν τρόπο που δύσκολα μπορώ να τον ερμηνεύσω, φίλε αναγνώστη. Αυτό το κατάξανθο ωραίο παιδί, που τα μαλλιά του λαμπυρίζουν στον ήλιο, έχει καταφέρει και μόνο με τη δύναμη της σκέψης -μια που δεν έχει παίξει ποτέ- να κατακτήσει μέσα σε μία σεζόν πρωτάθλημα και Κύπελλο. Δηλαδή, πού να έπαιζε κιόλας!

Αυτός, εξάλλου, ήταν και ο λόγος που στο ημίχρονο αγανάκτησα όταν είδα τον Στέλιο Γιαννακόπουλο να κάνει τον γύρο του θριάμβου στο γήπεδο και να αποθεώνεται από τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Αν όφειλε να το κάνει κάποιος αυτό, αυτός ήταν ο Λέμενς. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να θυμηθούν οι Ολυμπιακοί ότι υπάρχει και άλλος τερματοφύλακας στην ομάδα τους.

Στη σουίτα-στρατηγείο είχα στήσει μόνιτορ για να μπορώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις. Ιδιαίτερα τα παιχνίδι ΟΦΗ-Λεβαδειακού και Πανιωνίου-Αιγάλεω. Δεν αναφέρω τυχαία τον Πανιώνιο πρώτο, φίλε αναγνώστη, αφού για μένα η ομάδα της Νέας Σμύρνης τις τελευταίες αγωνιστικές ένιωθε σαν στο σπίτι της.

Στο Αιγάλεω, βέβαια, βρισκόταν ο οδηγός μου, ο Θόδωρος, ο οποίος μου τηλεφωνούσε κάθε τόσο, αφού, για να είμαι ειλικρινής, από τη μετάδοση του Alpha δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Οπως αυτό που είπε ο σπίκερ, ότι «το σημερινό παιχνίδι είναι για τον Πανιώνιο κάτι παραπάνω από τελικός». Δεν κατάφερα ποτέ μου να λύσω το μυστήριο αυτής της φράσης. Γνωρίζω όμως ότι οι άνθρωποι της τηλεόρασης είναι σε θέση να ξέρουν πράγματα που εμείς αγνοούμε και θα αγνοούμε για χρόνια.

Αντίθετα, μου φάνηκε πιο κατανοητή η φράση του για την εκρηκτική ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει στο γήπεδο οι περίπου χίλιοι φίλοι του Πανιωνίου. Αν σκεφτείς ότι ανάμεσα σε αυτούς οι μισοί και περισσότεροι ήταν «Πάνθηρες», το να βλέπεις σ' ένα γήπεδο πεντακόσια από αυτά τα αιλουροειδή είναι τουλάχιστον εκπληκτικό.

Ο Θόδωρος με πληροφόρησε ότι ο κόουτς Βλάχος, όταν εισήλθε στο γήπεδο, πήγε και φίλησε όλους στον πάγκο του Αιγάλεω και μετά έμεινε για κάποια δευτερόλεπτα αμήχανος σαν να μην ήξερε πού να πάει. Κανείς δεν κατάλαβε ότι ο Βλάχος με αυτήν του την πράξη, που κάποιοι την αναγορεύουν σε φερ πλέι, ζητούσε ουσιαστικά άσυλο από τον πάγκο του Αιγάλεω, μια που στον δικό του καθόταν ο Μπέος.

Σε παιχνίδι που ο Πανιώνιος πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσει και ο Αχιλλέας αποφασίζει να καθίσει μαζί με τους αναπληρωματικούς και το τεχνικό τιμ, καταλαβαίνεις, φίλε αναγνώστη, ότι ο κατ' εξοχήν αρμόδιος στα θέματα της προπονητικής είναι περιττός. Την ίδια ώρα, στον ΟΦΗ, το παιχνίδι δεν είχε ακόμα αρχίσει, γιατί πολύ απλά οι Κρητικοί ακολουθούσαν τα βήματα του μεγάλου δασκάλου Αχιλλέα.

Την προηγούμενη αγωνιστική ήταν ο Πανιώνιος που έπαιξε το παιχνίδι με τα τρύπια δίχτυα, που χρειάζεσαι γύρω στα δέκα λεπτά για να ράψεις. Αρκετά, ώστε να γνωρίζεις το τελικό αποτέλεσμα του αντιπάλου πριν από τη λήξη του δικού σου ματς. Αυτή την Κυριακή, σειρά είχε ο καλός μαθητής ΟΦΗ. Την επόμενη Κυριακή, που δεν έχει πρωτάθλημα, θα το κάνει ο Αρναούτογλου στην εκπομπή του.

Βέβαια, στο δεύτερο ημίχρονο ο Πανιώνιος άργησε να βγει στο γήπεδο, επειδή, όπως με πληροφόρησε ο Θόδωρος, ο Μπέος είχε κλείσει την ομάδα στα αποδυτήρια και απειλούσε σαν νέος Σαμουήλ στο Κούγκι να αυτοπυρποληθεί, παίρνοντας μαζί του όλη την ομάδα σε περίπτωση που δεν ξεκινούσαν το δεύτερο ημίχρονο μαζί Πανιώνιος και ΟΦΗ.

Το πόσο συναρπαστικό είναι το ποδόσφαιρο μόνο στο τέλος του πρωταθλήματος το καταλαβαίνεις, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Στις 6:25 ο ΟΦΗ αποχαιρετούσε τη μεγάλη κατηγορία. Στις 7:50 πανηγύριζε την παραμονή του. Την ίδια ώρα, το Καραϊσκάκη έπαιρνε φωτιά. Η φιέστα είχε ξεκινήσει. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά ότι ο Σόλιντ είναι ο αρχιτέκτονας του Ολυμπιακού, πράγμα που ειλικρινά δεν ήξερα.

Θυμήθηκα τότε το ανέκδοτο που αναφέρεται σε μια παρόμοια περίπτωση και μου διηγήθηκε ένας φίλος. Τα έμαθες τα νέα; Ο Γιώργος είναι ομοφυλόφιλος. Και ο άλλος του απαντάει: Σοβαρά; Εγώ τα έχω δύο χρόνια μαζί του και ο ψεύτης που λέει ότι είναι αρχιτέκτονας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον Σόλιντ. Ομως στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θέλει και πολύ να μπερδευτείς. Ιδιαίτερα όταν στην τελετή απονομής βλέπεις τον Κοντοβαζαινίτη να μιλάει άψογα ελληνικά με τον Μαραντόνα σαν να τον ήξερε χρόνια και ο μεγάλος Ντιέγκο να του απαντά. Την άλλη Κυριακή έχουμε τη Γουροβίζιον. Ετσι μου αρέσει, φίλε αναγνώστη. Η κάθε μας Κυριακή να είναι γιορτή!