Ποιος (δεν) είναι Παναθηναϊκός; (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Κάποια μέρα οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού θα φορούν το προβλεπόμενο από τον κανονισμό χρώμα παπούτσια, θα κάνουν τις προβλεπόμενες politically correct παναθηναϊκές δηλώσεις στα έγκριτα από τους Παναθηναϊκάρχες του Τύπου έντυπα, θα υπογράφουν τα συμβόλαια και θα λένε «βάλε ό,τι ποσόν νομίζεις, πρόεδρε» και η νέα καθαρίστρια του Ολυμπιακού θα έχει ακολουθήσει τη μοίρα της προκατόχου, επειδή θα έχει παραιτηθεί κουρασμένη από το να καθαρίζει κύπελλα.

Μέρες πριν θυμηθούν στον Παναθηναϊκό τις ιστορίες με τον Παπαδόπουλο να ακούει σε τρανζιστοράκι στα αποδυτήρια της Τούμπας ματς του Ολυμπιακού, πριν ξαναβγεί η ιστορία με τον «Παπ» να πετάει γαρδένιες παρέα με τον Νικοπολίδη, πριν κατηγορηθεί για το ότι δεν έκανε μήνυση στο «Red Believer» επειδή έκαναν μοντάζ στις φωτογραφίες του και του έβαλαν κόκκινη φανέλα, προτού τον κατηγορήσουν ότι περνούσε κοντά από τη Ριζούπολη την αποφράδα μέρα των τριών γκολ, να βάλουμε κάποια πράγματα σε σειρά.

Πρώτον, ο Παπαδόπουλος είπε ότι θέλει να μείνει στον Παναθηναϊκό και να γίνει ηγέτης του με οκτώ κατοστάρικα χιλιάρικα τον χρόνο. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είπε ότι θέλει τον Παπαδόπουλο στον Παναθηναϊκό με επτά κατοστάρικα. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να κατηγορηθεί ένας παίκτης για προδοσία τη στιγμή που αν του δώσει ένα κατοστάρικο τελείωσε και έμεινε; Αν θέλει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ας ξεμπροστιάσει τον Παπαδόπουλο. Ας του δώσει το κατοστάρικο και ο επαίσχυντος γαύρος ας εκτεθεί, αφού θα αναγκαστεί να πει και πάλι «όχι». Μέχρι να γίνει η κίνηση, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι η διαφορά είναι καθαρά χρηματική. Γιατί δεν μπορεί κάποιος να είναι προδότης στα οκτώ, αλλά παναθηναϊκάρας στα επτά κατοστάρικα.

Πάμε τώρα στο άλλο. Στον τρόπο που διαπραγματεύεται κάποιος. Οταν είσαι καινούργιος σε μια δουλειά, πηγαίνεις ψαρωμένος να πεις «πάρτε με, σας παρακαλώ, και αν σας κάνω, μου δίνετε ό,τι θέλετε». Οταν είσαι καταξιωμένος, πας και λες «αφεντικό, για να συνεχίσουμε θέλω τόσα». Είναι ο μόνος τρόπος που έχω μάθει στη ζωή μου. Τώρα, εάν διαπραγματευόμουν με την πριγκιποπούλα που δεν κοιμάται αν κάτω από το στρώμα της βρίσκεται ένα μπιζέλι, θα σκεφτόμουν αν θα πρέπει να χρησιμοποιήσω το «ζητάω» ή το «απαιτώ». Οταν διαπραγματεύομαι με έναν Κρητικό –έστω και χωρίς μισό κιλό μουστάκι– θα του μιλήσω ως άντρας σε άντρα και όχι δούλος σε αφέντη. «Τόσα θέλω». Και είτε μου πει «ναι» είτε «όχι», πάλι φίλοι, γιατί στην τσέπη του άλλου δεν μπορείς να γίνεσαι νταβάς.

Ολα τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού. Για να δώσουν ιδεολογική βάση σε μια οικονομική διαπραγμάτευση, στην οποία την ώρα που ο Παπαδόπουλος κατηγορείται ότι δεν είναι αρκετά Παναθηναϊκός για να υποχωρήσει, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν κατηγορείται ότι είναι λίγο Παναθηναϊκός για να δώσει περισσότερα.

Η άποψή μου, η οποία δυστυχώς δεν ακολουθήθηκε από τη διεύθυνση της εφημερίδας, ήταν το χθεσινό DVD να είχε τον τίτλο που του άρμοζε. «Ο Χόρχε Μαζιάς παρουσιάζει τον Φέλιξ Μπόρχα». Είμαι βέβαιος ότι η αναγγελία βίντεο, που θα ανακοίνωνε την πρώτη εμφάνιση του Μαζιά, θα εκτόξευε την κυκλοφορία της εφημερίδας σε ασύλληπτα ύψη. Οι Τσοχοχελάκηδες όμως κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια προτίμησαν όχι μόνο να μη διαφημίσουν τον σταρ του χθεσινού DVD, αλλά και να περιορίσουν την εμφάνισή του σε ένα αρχικό δίλεπτο και μία εμφάνιση στα Extras του τέλους. Τέλος πάντων, η μίζερη απόφασή τους με κάνει αντί να αφιερώσω την κριτική μου στον Χόρχε, να κάθομαι και να ασχολούμαι με τα καμώματα του Εκουαδοριανού αυτοαποκαλούμενου ποδοσφαιριστή. Πρώτες λοιπόν εντυπώσεις.

Το στοιχείο του Μπόρχα που εντυπωσιάζει είναι το άλμα του. Υπάρχουν δύο γκολ με κεφαλιές, που στο πρώτο περνάει με το κεφάλι δέκα πόντους τα χέρια του τερματοφύλακα, που έχει και εκείνος κάνει άλμα. Ας σημειωθεί ότι και τα δύο άλματα είναι σχεδόν επιτόπια, άρα η δυνατότητα δημιουργίας διαφοράς μειώνεται. Στο δεύτερο γκολ έχει περάσει ένα κεφάλι τον αντίπαλο αμυντικό και στο υψηλότερο σημείο του άλματος φαίνεται ότι δεν έχει ζοριστεί, αφού στρίβει το κεφάλι για να στείλει την μπάλα στη γωνία. Δεύτερο θετικό στοιχείο του Μπόρχα είναι η εκρηκτικότητα. Τα περισσότερα από τα γκολ που πετυχαίνει έρχονται έπειτα από ξεπέταγμα, που αφήνει τον αμυντικό ένα μέτρο πίσω να τον κυνηγάει. Εδώ όμως ερχόμαστε στο πρώτο μειονέκτημα του Μπόρχα, το οποίο καλύπτει με το ξεπέταγμα.

Ο Μπόρχα δεν δείχνει να έχει αίσθηση της ντρίμπλας. Στην πλευρά που ρίχνει το σώμα του είναι και η πλευρά από την οποία θα προσπαθήσει να περάσει τον αντίπαλο. Επίσης, από τις φάσεις που υπάρχουν, ο Μπόρχα μοιάζει να μην έχει κάποια σπουδαία τεχνική κατάρτιση. Τουλάχιστον δεν μοιάζει να έχει φοβερό κοντρόλ. Το ένα γκολ που τελικά πετυχαίνει με κεφαλιά ξεκινάει από αποτυχημένο κοντρόλ, που η μπάλα τού σηκώνεται δύο μέτρα. Εδώ όμως επιστρέφουμε στα θετικά του Μπόρχα.

Κυνηγάει τις φάσεις. Ενα-δύο γκολ μπαίνουν από θέσεις που ένα φορ που σέβεται τις δυνάμεις του δεν θα είχε λόγο να βρεθεί. Εδώ, όμως, φτάνουμε σε μία διαφορά νοοτροπίας που παίζεται το ποδόσφαιρο στη Νότια Αμερική. Οι άμυνες δεν είναι φορτωμένες, με αποτέλεσμα ο Μπόρχα να βρίσκει χώρους για να πετάει την μπάλα και να σκοράρει. Στον Ολυμπιακό αμφιβάλλω ότι θα έχει την ευκαιρία, εκτός από ευρωπαϊκά ματς, στα οποία όμως θα αντιμετωπίζει πολύ καλύτερους αμυντικούς από αυτούς που εμφανίζονται στο DVD.

Οταν όμως ο Μπόρχας βρίσκει χώρο, εμφανίζει τη μεγαλύτερη αρετή του. Στα δύο πρώτα γκολ του DVD πλασάρει και πιάνει βολέ με το αριστερό. Αργότερα κάνει τα ίδια με το δεξί. Ειλικρινά έχεις πρόβλημα να καταλάβεις ποιο είναι το καλό πόδι του Μπόρχα. Το μόνο στοιχείο για να βοηθήσει είναι ένα πέναλτι που το εκτελεί σουτάροντας με το δεξί. Εκτός αν εκτελεί τα πέναλτι και με τα δύο.

Με όσα φαίνονται στο DVD, θα μπορούσε να βγει το συμπέρασμα ότι με τον Μπόρχα ο Ολυμπιακός λύνει το πρόβλημα του σέντερ φορ. Οπα, τι έγραψα; Πρόβλημα του σέντερ φορ; Αφού ο Ολυμπιακός δεν έχει πρόβλημα, τουλάχιστον από τότε που απέκτησε τον Κωνσταντίνου. Και ερχόμαστε στο μεγαλύτερο των προβλημάτων. Ο Μπόρχα μοιάζει, δηλώνει και είναι φορ. Σε ορισμένα από τα τελειώματά του θυμίζει Αναστόπουλο. Αλλά όχι τον Κοντό της νεαρής ηλικίας, που μπορούσε να παίζει στα πλάγια και να σκοράρει, αλλά τον ώριμο Αναστόπουλο που την έστηνε εκτός περιοχής ή ακόμα καλύτερα μέσα. Ο Μπόρχα, ακόμα και αν δεχτεί να παίξει στο πλάι, δεν μοιάζει να έχει την ευελιξία για να μπορέσει να ντριμπλάρει και να βάλει τον αντίπαλο πλάτη.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, έχει αγοράσει ένα αναπληρωματικό φορ. Εκ πρώτης όψεως καλύτερο από το σημερινό του, τον Ντάνι, αλλά πάντα φορ. Αν ο Σόλιντ τον βάλει να παίζει γραμμή, το πολύ να αποκτήσει έναν Βόουτερ, που θα προσπαθεί να περάσει μέσα από τον αντίπαλο αντί να τον ντριμπλάρει. Η γραμμή είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να καεί ο Εκουαδοριανός, δημιουργώντας την εντύπωση ότι είναι κριάρι. Την ίδια εντύπωση που θα δημιουργούσε και ο Μιχάλης Κωνσταντίνου αν υποχρεωνόταν να παίξει στη γραμμή. Η μόνη διέξοδος, λοιπόν, είναι ο Μπόρχα να μείνει αρχικά στον πάγκο και, μιας και η θέση του φορ έχει τραυματισμούς, να πάρει τις ευκαιρίες όταν δεν θα μπορεί να ξεκινήσει ο Κύπριος.

Ούτως ή άλλως, ο Μπόρχα χρειάζεται μια περίοδο εγκλιματισμού, που στον Ολυμπιακό δεν είναι και τόσο απλή διαδικασία. Παράδειγμα. Οταν ο Κούλης Δουρέκας είχε φύγει από το αρτοσυγκολλητήριο των γονέων του, που βρισκόταν στο ισόγειο της παλιάς λέσχης του Ολυμπιακού, είχε ανοίξει το δικό του σουβλατζίδικο. Τις θρυλικές «Εννέα μπουκιές», ένα προφητικό όνομα για τα εννέα πρωταθλήματα που σαν σουβλάκια θα τύλιγε η θρυλική σημερινή ενδεκάδα των «ερυθρολεύκων». Φυσικά, οι διοικητικοί του Ολυμπιακού, από τον Λούβαρη έως τον τελευταίο υπάλληλο, προτιμούσαν τις «Εννέα Μπουκιές». Ορισμένες όμως φορές, έτσι για την αλλαγή, έπαιρναν κάτι άλλο για να φάνε. Πώς όμως να περάσουν μπροστά από το μαγαζί του Κούλη με φαΐ από άλλο μαγαζί; Η λύση είχε δοθεί με καβάτζες από πλαστικές σακούλες. Μέσα σε σακούλες της Max Mara και του Marks & Spencer μεταφέρονταν σουβλάκια και τοστ ώστε να μην πληγωθεί ο ευαίσθητος αρτοσυγκολλητής. Μέχρι λοιπόν να μάθει αυτά τα απόκρυφα κόλπα ο Μπόρχα, στον πάγκο. Βούλω και να μαθαίνει από τους πάλιουρες.